Σύμφωνα με την wikipedia, ρατσισμός ή παλαιότερα ρασιαλισμός «….είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, διακρινόμενοι είτε από το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο, είτε από τον σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ. Το πιο συνηθισμένο είδος ρατσισμού, και αυτό που έχει δώσει την αρχική ονομασία στην λέξη, ιταλ. (ράτσα/ razza = φυλή), είναι ο φυλετικός ρατσισμός…». Οι φυλετικοί ρατσιστές πιστεύουν σε βιολογικές διαφορές μεταξύ των φυλών, βάσει των οποίων και προσδιορίζουν αυτές σε ανώτερες και κατώτερες.
Γιατί όμως κάποιος γίνεται ρατσιστής και πώς αναπαράγεται ο ρατσισμός από άνθρωπο σε άνθρωπο;
Ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον, έχει πάντα την ανάγκη του ανήκειν αλλά και του αυτοπροσδιορισμού του. Ένας πολύ συνηθισμένος τρόπος για την κατασκευή της αυτοεκτίμησης και του αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπου είναι η κοινωνική σύγκριση. Συγκρίνω την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκω (όποια κι αν είναι αυτἠ) και αξιολογώ εάν η άλλη ομάδα είναι καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό αντίστοιχα θα επηρεάσει και τα προσωπικά αισθήματα αυτό-αξίας μου. Αυτή είναι η βάση κοινωνιολογικά του τι ομάδες και τι ρόλο θα επιλέξουμε να έχουμε στην κοινωνία. Μαζί με πολλά ακόμη στοιχεία, σιγά σιγά χτίζεται η ταυτότητα και η αυτοεκτίμησή μας. Και όλο αυτό είναι πανανθρώπινο και δεν προκαλεί προβλήματα.
Ωστόσο σε μια οικογένεια με απουσία αγάπης, με αυστηρότατα κριτήρια και άκαμπτο τρόπο σκέψης και αξιολόγησης, μπορούν να αναπτυχθούν τάσεις το άτομο να είναι αρκετά απορριπτικό προς την απέναντι ομάδα και εν τέλει σε βάθος χρόνου να αναπτυχθούν ρατσιστικές τάσεις. Όταν το παιδί δεν νιώθει κάποια αξία, θα βρει κάτι να νιώσει ότι έχει αξία. Δυστυχώς η φυλή, το φύλο και άλλα βιολογικά αποκτήματα είναι η έσχατη λύση, μια λύση απελπισίας…
Από την άλλη, μη ξεχνάμε ότι είμαστε πάντα πρότυπα μίμησης για τα παιδιά. Επομένως η προκατάληψή μας προς συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και φυλές είναι εμφανής και διδάσκεται συνειδητά ή ασυνείδητα στα παιδιά μας. Όταν ο τρόπος μας για να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας, με αυτό που είμαστε, εξαρτάται από την αξιολόγηση (καλή ή κακή) του άλλου, όταν η ανοχή μας στο διαφορετικό είναι μηδαμινή, όταν βαθύτερα νιώθουμε μια απειλή και έναν φόβο να αντιμετωπίσουμε τη δική μας ατέλεια, τότε πολύ πιθανό να αναπτυχθούν ρατσιστικά αισθήματα.
Η λύση ποια μπορεί να είναι;
Η ενημέρωση. Η μάθηση. Η περιέργεια και η επιθυμία για νέα πληροφορία. Η αντικειμενικότητα.
- Πηγή: Παπάνης Ε., (2011). Αυτοεκτίμηση: Θεωρία και Αξιολόγηση. Εκδ. Σιδέρη.
- WIKIPEDIA. ORG
Η Χρύσα Παπακυργιάκη είναι Ειδική Παιδαγωγός / Ψυχολόγος
Cognitive Behavioral Coach- Specialty Anxiety
Ψυχοθεραπεύτρια εφήβων & ενηλίκων
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr
Blog:
Άρθρα της Χρύσα Παπακυργιάκη:
- Πώς μπορούμε να διώξουμε τις αρνητικές σκέψεις που μας αγχώνουν
- Άγχος: Μια άσκηση για την μείωση του, που όλοι μπορούμε να κάνουμε
- Πώς τελικά επιδρούν στην ψυχολογία μας τα μέτρα κατά του κορονοϊού;
- Μαθησιακές δυσκολίες και κορονοϊός: πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου;
- Oι κύκλοι του πανικού και πώς να τους αντιμετωπίσετε
- Τρεις απλοί τρόποι να μάθετε το παιδί σας να διαχειρίζεται το θυμό του
- Με ποίους τρόπους μπορώ να θρέψω τον εαυτό μου
- Διάσπαση Προσοχής και Ύπνος…
- 3 πράγματα που δεν είχατε σκεφτεί για την Κρίση Πανικού
