Το διπλωματικό “πινγκ-πονγκ” και η ασθενής Τουρκία

Το “πινγκ-πονγκ” του Νίκου Δένδια και του Μεβλούτ Τσαβούσογλου στις κοινές δηλώσεις τους επιβεβαιώνει την σαφέστατη και αποφασιστική ελληνική διπλωματία χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.

Και κυρίως ότι η Ελλάδα αρχίζει να κεφαλαιοποιεί γρήγορα το θετικό κλίμα των ΗΠΑ, μετά την ανάληψη Μπάιντεν και την συνομιλία με τον Έλληνα Πρωθυπουργό, αφού οι όποιες ουσιαστικές πιέσεις ή κυρώσεις των ΗΠΑ προς την Τουρκία μέχρι στιγμής δεν εστιάζονται μόνο στην προμήθεια ρωσικών οπλικών συστημάτων αλλά και στην ελληνο-τουρκική ένταση.

Μπορεί για  κάποιους να αποτέλεσε έκπληξη η αντίδραση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών απέναντι στο Τούρκο ομόλογο του, αλλά μετά από 20 μήνες έντασης και τουρκικής προκλητικότητας, είπε τα αυτονόητα και ξεκαθάρισε τα εθνικά όρια οποιοδήποτε ελληνοτουρκικού διαλόγου και μάλιστα μέσα στην Άγκυρα.

Είναι σίγουρο όμως ότι προκάλεσε προβληματισμό και στην Ε.Ε που μέχρι τώρα το μόνο που έχει κάνει είναι να χαϊδεύει τον Ερντογάν χωρίς στην ουσία να προσφέρει σοβαρές εγγυήσεις και θετικές δράσεις και ένα αυστηρό δυτικό πλαίσιο διαλόγου για τις ελληνοτουρκικές διαφορές.

Η ελληνική πλευρά κατάφερε μέσα σε ένα δυσμενές ευρωπαϊκό περιβάλλον και αόριστες καταδικαστικές διακηρύξεις να επιφέρει ένα διπλωματικό πλήγμα στην τουρκική εξωτερική παραβατική πολιτική μίας χώρας εκτός Ε.Ε., που θέλει όμως να λέγεται ευρωπαϊκή.

Ένας υπολογίσιμος “παίκτης”

Όλη αυτή η εξέλιξη έρχεται ως επιστέγασμα μίας κυβερνητικής πολιτικής που δεν στόχευσε μόνο στις λεκτικές ισχυρές κυρώσεις-διατυπώσεις και το εμπάργκο όπλων στα ευρωπαϊκά πηγαδάκια, αλλά πήρε το παιχνίδι πάνω της και με την βοήθεια των Ενόπλων Δυνάμεων, κατάφερε να αποδείξει ότι είναι ένας υπολογίσιμος  παίκτης με βάση τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου στην Ανατολική Μεσόγειο παρά τις συνεχείς προσπάθειες των Τούρκων να μας εκτοπίσουν στην γωνία.

Μία στιβαρή εξωτερική πολιτική με κύρια στοιχεία:

• Την πρωτοβουλία κινήσεων και στα τρία ανωτέρω πεδία: ευρωπαϊκό, περιφερειακό, ευρω-ατλαντικό
• Την επιστροφή της ενεργητικής διπλωματίας και της λογικής της λύσης και όχι της αποσπασματικής  μεσοβέζικης αντιμετώπισης των θεμάτων
• Την  παρουσίαση της τουρκικής προκλητικότητας ως ευρω-τουρκικό ζήτημα και όχι απλά διμερές ελληνο-τουρκικό, καθώς  και τις συντονισμένες προσπάθειες  σε Διπλωματικό -Σουρανή-  Ντόκος- Αποστολίδης για τις Διερευνητικές συνομιλίες
• Την αποσαφήνιση της στρατηγικής μας και την  διορατικότητα στις επόμενες κινήσεις: ενεργειακά, αναβάθμιση των σχέσεων μας με τις  ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ βάση Σούδας, επιλογή εξοπλιστικών, προετοιμασία και συντονισμός θέσεων για Πενταμερή.

Είναι λοιπόν φανερό ότι στην παρούσα φάση, κάθε άλλο παρά τον ρόλο του ασθενή, έχουμε αυτοχρισθεί κατά τον γνωστό διάλογο των Αθηναίων με τους Μηλίους στον Θουκυδίδη: «δυνατά δέ οἱ προύχοντες πράσσουσι καί οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν».

Όταν δεν υπάρχει ισότητα δυνάμεων, οι μεν ισχυροί θα κάνουν τα δικά τους, οι δε ασθενείς θα τ’ ανεχθούν. Γιατί και δυνάμεις έχουμε και κυρίως γιατί είμαστε Έλληνες!