Σάν σήμερα ἒπεσε ἡ Βασιλεύουσα – Ἡ ἱστορική ἀλήθεια γιά τούς Τούρκους

Του Κώστα Δούκα

Στίς 29 Μαΐου 1453  ἒπεσε ἡ Βασιλεύουσα .«Εάλω η πόλις» και πέρασαν ἀπό τότε 569 χρόνια. Το τελευταίο διάστημα οἱ σημερινοί Τοῦρκοι μένουν κατάπληκτοι διότι, κάνοντας  ἐξέταση DNA διαπιστώνουν ὃτι…εἶναι Ἓλληνες!

Ἀς πούμε λοιπόν τίς πιό κάτω ἱστορικές ἀλήθειες, πού πρέπει να τίς ἒχουν και τίς ἒχουμε πάντοτε κατά νοῦν.

Ἐπειδή οἱ Τοῦρκοι πολιτικοί δέν χάνουν τήν εὐκαιρία νά προσβάλουν βάναυσα φραστικῶς τήν Ἑλλάδα, τούς Ἓλληνες καί τήν μακραίωνη ἱστορία τους, ὃπως καί τά ὃσια τῆς Ὀρθοδοξίας, καθώς ἡ πολιτική τους ἡγεσία ἐκφράζεται ἀπρεπῶς σέ βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ-καί μάλιστα σέ ἱστορικές ἐπετείους ὑψίστης ἐθνικῆς καί συμβολικῆς σημασίας- θά πρέπει νά πάρουν μία ἀνάλογη ἀπάντηση. Ὂχι μέ ἂναρθρες κραυγές καί ὓβρεις, πού καί ὁ πολιτικός πολιτισμός ἀποδοκιμάζει, ἀλλά μέ ἱστορικά στοιχεῖα ἀδιάψευστα.

Ἂς τά αξιοποιήσει ἡ ἑλληνική πολιτική ἡγεσία γιά νά δίνει στούς νεοσουλτάνους ὂχι «σκληρές» διπλωματικές ἀπαντήσεις «comme il faut» – οἱ Τοῦρκοι δέν καταλαβαίνουν ἀπό τέτοια – ἀλλά τσεκουράτες ἀπαντήσεις, ὃπως προκύπτουν ἀπό τά ἱστορικά γεγονότα.

Πῶς μεταλλάσσεται ὁ κόσμος.

Διότι δέν εἶναι δυνατόν ἓνα πάμφτωχο κράτος πολιτῶν, πού στήν πραγματικότητα προέρχεται ἀπό τόν βίαιο ἐξισλαμισμό καί τά παιδομαζώματα τῶν Σελτζουκιδῶν καί τῶν Ὀσμανιδῶν τοῦ παναρχαίου ἑλληνικοῦ φυλετικοῦ στοιχείου, πού κυριαρχοῦσε στόν προσθοασιατικό χῶρο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἐπί Βυζαντίου, νά χρησιμοποιεῖται σήμερα σάν ἑδραία βάση τῶν ὀνειρόξεων τοῦ νεοσουλτάνου Ἐρντογάν γιά τήν… ἀνασύσταση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκτατορίας. Αὐτό ἦταν ἓνα ἱστορικό γεγονός πού ἦλθε, διήρκεσε τρεῖς αἰῶνες περίπου καί πέρασε. Ὃπως πέρασαν οἱ ἐπιδρομές τοῦ Τζεγκίς Χάν, τοῦ Ταμερλάνδου, τῶν Ἀβάρων, τόν Βυσιγότθων, τῶν Ἀράβων καί ὃλων τῶν κινητικῶν φύλων πού ἒδρασαν κατακτητικά.

Ἡ ἱστορική ἀλήθεια λοιπόν γιά τούς Τούρκους, πού δέν πρέπει νά ξεχνοῦν ποτέ, εἶναι ἡ ἑξῆς:

• Ὁ σημερινός τουρκικός χῶρος, κατοικούμενος ἀνέκαθεν ἀπό πελασγικά φῦλα (καί οἱ Χετταῖοι ἦσαν Πελασγοί), εἶχε ἀποβεῖ ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου καί τῶν πρώτων προχριστιανικῶν χρόνων Η ΝΕΑ ΚΟΙΤΙΔΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Εἶναι ζήτημα ἂν ὁ ἀρχικός πυρῆνας τῶν Σελτζουκιδῶν καί τῶν Ὀσμανιδῶν ξεπερνοῦσε μαζί τίς 5.000 ἓως 7.000 ψυχές.

Αὐτοί οἱ Τοῦρκοι, πού ἒφθασαν στά ὃρια τοῦ Βυζαντίου ὡς δυσαρεστημένες ἢ ἐκδιωχθεῖσες πατριές τοῦ Τζένγκις Χάν καί τοποθετήθηκαν ἐπί αὐτοκράτορος Ἡρακλείου, πού εἶχε προβλήματα μέ τούς Πέρσες, ὡς ὁροφύλακες τοῦ Βυζαντίου, τῆς μεγάλης αὐτοκρατορίας πού εἰρωνεύεται ὁ ἀρχηγός τῶν «Γκρίζων Λύκων» Ντεβλέτ Μπαχλετζί, ὀνομαζόταν τό κράτος τῶν Ἑλληνοχριστιανῶν ὡς «Κράτος τῶν Ρούμ», διότι προφανέστατα τό κράτος αὐτό περιελάμβανε μόνον Ἑλληνομικρασιάτες ὑπηκόους.

Οἱ Ὀσμανίδες εἶχαν ἓνα τραγούδι τῶν χρόνων ἐκείνων πού ἒλεγε τά ἑξῆς στήν Τουρκική:«Τζιχανκιρέ μπίρ χουκιούμστ μεϊντανά γκετερνίκ ντόρτ γιούς τσαντιρλί μπίρ ἀχιρετέν». Πού σημαίνει στά Ἑλληνικά: «Κερδίσαμε ἓνα κράτος, τό φέραμε στήν ἐπιφάνεια τετρακόσιοι σκηνίτες, σάν μιά αὐτοκρατορία».

Ἡ σημερινή τουρκική ἐθνότητα, πού φυσικά δέν ἐκφράζει καθόλου τήν πραγματική φυλετική κατάσταση καί ἱστορία τοῦ τόπου, δημιουργήθηκε μέ τόν βίαιο ἐξισλαμισμό τῶν κατοίκων, μέ τά βάρβαρα παιδωμαζώματα δεκαετιῶν καί τήν οἰκειοθελῆ προσχώρηση τῶν δυσαρεστημένων στοιχείων.

Ἡ ἑλληνικότητα τοῦ Ἑλληνορθοδόξου ἐξακολουθεῖ καί σήμερα νά διατηρεῖται μέ τήν ζωηρή ἀνάμνηση τῶν περασμένων χριστιανικῶν χρόνων καί τῆς ἀλλαξοπιστίας, καθώς καί μέ τήν μηχανική ἐπανάλειψη πράξεων τῆς καθημερινῆς ζωῆς τῶν χωρικῶν, ὃπως εἶναι ἡ σπαργάνωση τῶν νηπίων, ἡ ἀρτοκλασία κ.ἂ. Ἀλλά ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς φυλετικῆς συστάσεως τοῦ ἑλληνικοῦ καί τοῦ βυζαντινοῦ στοιχείου, βρίσκεται αὐτούσια στίς ὑμνωδίες, τήν λεγομένη Βυζαντινή ἐκκλησιαστική μουσική, πού ὁ εὐλαβής Ἑλληνικός λαός, μετά τήν ἀλλαξοπιστία του,προσάρμοσε στήν νέα κατάσταση.

Οἱ Τοῦρκοι οὐδέποτε ὀνόμασαν ἒθνος τό σημερινό τους κράτος, διότι οἱ ἱστορικοί τους καί οἱ ἀνθρωπολόγοι τους γνωρίζουν ὃτι ὁ ἀρχικός πυρῆνας ἀνήκει στήν Μογγολική ὁμοφυλία. Τέτοια ὂμως ἀνθρωπολογικά ὑπολείμματα δέν βρίσκονται πουθενά στήν Τουρκία, διότι οἱ ἂνθρωποι πού κατοικοῦν τήν χώρα παρέμειναν φυλετικῶς ἀμιγεῖς ἀπό τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων καί εἶναι κατ᾽εὐθεῖαν ἀπόγονοι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὃπως διαμορφώθηκε κατά τούς Ἀλεξανδρινούς καί τούς Χριστιανικούς χρόνους. Οἱ ἐλάχιστοι σκηνίτες Τοῦρκοι ἀπερροφήθησαν ὡς φυλετικά ἀμελητέοι, βάσει τῶν νόμων τῆς συμμετρίας καί τῆς ἐνδογαμίας.

Αδελφοκτώνοι Αγώνες

Ἀλλά ἒστι δίκης ὀφθαλμός!… Καθώς οἱ Ὀσμανίδες καί οἱ Σελτζουκίδες προέβαιναν σέ παιδομαζώματα, ἃρπαζαν τόν ἀνθό τῶν ἑλληνικῶν οἰκογενειῶν, τούς ὡραιοτέρους Ἑλληνόπαιδες καί τίς ὀμορφότερες κορασίδες. Ἒτσι ἡ φύση τούς… «ἐκδικήθηκε» διά τῶν ἀπαραβιάστων νόμων της, ὣστε ἡ λεγομένη Τουρκική ἐθνότητα νά σφύζει ἀπ᾽ἂκρου εἰς ἂκρον αἷμα Ἑλληνικό, ἒτσι ὣστε ἡ ἃλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρίν 569 χρόνια ἀπό τόν Μαχμούτ καί ἡ σημερινή βεβήλωση τῆς Ἁγίας Σοφίας ὡς τζαμιοῦ, νά σηματοδοτοῦνται χωρίς τήν παραμικρή ὑπερβολή ὡς ἀδελφοκτόνοι ἀγῶνες, πού ὑποδαυλίζονται ἀπό τήν σημερινή Τουρκική ἡγεσία, μπροστά στά ἀδιέξοδα πού ἡ ἲδια δημιούργησε μέ τόν μεγαλοϊδεατισμό της.

Ὃμως οὐδέν κακόν ἀμιγές καλοῦ.

Οἱ Νεότουρκοι, χωρίς νά τό ἒχουν συνειδητοποιήσει, μέ τήν μεταβυζαντινή αὐτοκρατορία πού δημιούργησαν, μολονότι κατέβασαν τό πνευματικό καί πολιτιστικό ἐπίπεδο τῶν περιοχῶν καί τῶν λαῶν πού κατέκτησαν, ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΠΕΛΑΣΓΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ, διότι:

• ἀπέκλεισαν τούς Πέρσες καί τούς Ἂραβες καί στήν συνέχεια ἀναχαίτισαν ὁριστικά τήν περαιτέρω ἀνάπτυξη τῶν Σλαύων καί ἐξοστράκισαν τά ὑπολείμματα τῶν Ἑνετικῶν καί Φραγκικῶν διεισδύσεων.

Ἀντί λοιπόν οἱ Νεότουρκοι νά ὑβρίζουν χυδαιότατα καί προβοκατόρικα τόν Ἑλληνισμό καί νά ἀπειλοῦν τήν Ἑλλάδα, καλό θά ἦταν νά κοιταχτοῦν στόν καθρέφτη τῆς ἱστορίας καί νά μή λησμονοῦν ποτέ ὃτι δέν εἶναι τίποτε ἂλλο ἀπό τουρκοφωνήσαντες καί ἐξισλαμισθέντες Ἑλληνομικρασιάτες. Διότι οἱ ὓβρεις ἐπιστρέφουν στούς πολιτικούς τους ἡγέτες πού τίς ἐκστομίζουν.

*Ο Κώστας Δούκας είναι δημοσιογράφος (μέλος της ΕΣΗΕΑ), ερευνητής και συγγραφέας (μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών). Ασχολείται επί 40ετία με την ομηρική γραμματεία. Έχει μεταφράσει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια σε πεζό λόγο και, τελευταία, σε έμμετρο μετά σχολίων, με την διάσωση του 80% των λέξεων του Ομήρου.