Ναόμι Κλάιν: «Καπιταλισμός εναντίον Κλίματος»

Στις 21 Σεπτεμβρίου, ημέρα κατά την οποία εκαντοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απο κάθε γωνιά του πλανήτη ένωσαν τις φωνές τους στην Παγκόσμια Πορεία για το Κλίμα, η Καναδή δημοσιογράφος-συγγραφέας και ακτιβίστρια, Ναόμι Κλαίν, παρουσίασε στη Νέα Υόρκη, το νέο βιβλίο της, έπειτα απο 5 χρόνια έρευνας: «This Changes Everything: Capitalism vs The Climate» («Αυτό τα αλλάζει όλα: Ο καπιταλισμός εναντίον του κλίματος»). Σε αυτό το βιβλίο πραγματεύεται το πώς η ριζικη αναθεώρηση της προσέγγισης του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής μπορεί να αποτελέσει ρωγμή στο οικοδόμημα του καπιταλιστικού συστήματος και καταθέτει τον προβληματισμό της για την περιβαλλοντική κρίση.

Της Δήμητρας Αιγινίτη

Όπως τονίζει και η ίδια στο βιβλίο της πρέπει «να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η αλήθεια -αν και άβολη- είναι ότι το ζήτημα δεν αφορά τον άνθρακα, αλλά τον καπιταλισμό».

Στην εισαγωγή του νέου της βιβλίου μεταξύ άλλων η Κλάιν γράφει: «Αρνιόμουν να ασχοληθώ με την κλιματική αλλαγή για περισσότερο από όσο μπορώ να παραδεχτώ. Ηξερα ότι συνέβαινε, αλλά θεωρούσα πως οι επιστήμονες είναι οι κατεξοχήν αρμόδιοι. Και συνέχιζα να συμπεριφέρομαι σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δυστυχώς, δεν ήμουν η μόνη» και αναφέρει: «Παρατηρητές. Αυτό είμαστε οι περισσότεροι. Κοιτάμε το πρόβλημα για ένα λεπτό και μετά το ξεχνάμε. Παθαίνουμε ένα είδος “περιβαλλοντικής αμνησίας”. Αλλά, αν συνεχίσουμε να επιτρέπουμε στα ρυπογόνα συστατικά να αυξάνονται συνεχώς σε γη και αέρα, τότε μεγάλες πόλεις θα καταστραφούν, αρχαίοι πολιτισμοί θα καλυφθούν από τη θάλασσα και τα παιδιά μας θα περάσουν τη ζωή τους προσπαθώντας να ξεφύγουν από συνεχόμενες καταιγίδες και ακραίες ξηρασίες. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα…».

Η ιδέα για την συγγραφή του βιβλίου ήρθε το 2009, στη σύνοδο για το κλίμα στην Κοπεγχάγη -που έμεινε στη Ιστορία για την αποτυχία της διεθνούς διπλωματίας. Η Κλάιν πήγε στη σύνοδο με στόχο να γράψει για τη διαμάχη μεταξύ πλούσιων και φτωχών κρατών και για την ιστορική ευθύνη των ΗΠΑ και της Ευρώπης στην πρόκληση της κλιματικής αλλαγής. Η συγγραφέας λέει, σε συνέντευξή της στον «Guardian», ότι όλοι αντιμετωπίζουμε την περιβαλλοντική κρίση με λανθασμένο τρόπο. «Το ζήτημα είναι ο καπιταλισμός και όχι ο άνθρακας, δηλαδή η ακραία εκδοχή του που καταλύει κάθε ρύθμιση από τη δεκαετία του ’80 και μετά και η οποία μάς έχει βάλει σε έναν δρόμο καταστροφής και αυξανόμενων ανισοτήτων»ισχυρίζεται.

Ακολουθεί απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου της που εξηγεί τους λόγους που αποφάσισε να αναδείξει το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής.

Ναόμι Κλάιν:

«Ήταν στη Γενεύη, τον Απρίλιο του 2009, και είχα συνάντηση με την εκπρόσωπο της Βολιβίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, που προς έκπληξή μου ήταν μια νέα γυναίκα που την έλεγαν Ανγκέλικα Ναβάρο Λάνος. Καθώς η Βολιβία είναι φτωχή χώρα με μικρό προϋπολογισμό για τα διεθνή ζητήματα, η Ναβάρο Λάνος είχε αναλάβει και το θέμα της κλιματικής αλλαγής εκτός από τα καθήκοντά τις σχετικά με τις συναλλαγές. Στη διάρκεια του μεσημεριανού σε ένα άδειο κινέζικο εστιατόριο, μου εξήγησε (χρησιμοποιώντας τα τσοπστικ για να κατασκευάσει ένα γράφημα για την παγκόσμια τροχιά των εκπομπών αερίων) ότι βλέπει την κλιματική αλλαγή και ως φοβερή απειλή αλλά και ως ευκαιρία.
Είναι προφανές γιατί την βλέπει ως απειλή: η Βολιβία εξαρτάται άμεσα από τους παγετώνες για πόσιμο νερό και για άρδευση και οι λευκές κορυφές των βουνών γύρω από την πρωτεύουσά της αρχίζουν να γίνονται καφέ και γκρίζες σε ανησυχητικό βαθμό. Η ευκαιρία είναι ότι, εφόσον χώρες όπως η Βολιβία δε συνέβαλαν σχεδόν καθόλου στην εκτίναξη των επιπέδων εκπομπών αερίων, θα μπορούσαν να ανακηρυχθούν «κλιματικοί πιστωτές», που τους οφείλονται χρήματα και τεχνική υποστήριξη από τις χώρες που εκπέμπουν περισσότερο για να καλύψουν το μεγάλο κόστος της διαχείρισης καταστροφών σχετικών με την κλιματική αλλαγή, αλλά και για να βοηθηθούν να αναπτυχθούν χρησιμοποιώντας πράσινη ενέργεια.

Σχέδιο Μαρσαλ για τη Γη

Η Ναβάρο Λάνος πρόσφατα μίλησε στο συνέδριο για το κλίμα του ΟΗΕ, όπου ανέπτυξε τη σκέψη για μια τέτοιου είδους μεταφορά πλούτου, και μου έδωσε ένα αντίτυπο της ομιλίας της. «Εκατομμύρια άνθρωποι», έγραφε, «σε μικρά νησιά, σε λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, σε ηπειρωτικές χώρες όπως και στις ευάλωτες κοινότητες της Βραζιλίας, της Ινδίας και της Κίνας, σε ολόκληρο τον κόσμο υποφέρουν από τις συνέπειες ενός προβλήματος, στο οποίο δε συνέβαλαν. Αν θέλουμε να μειώσουμε τις εκπομπές αερίων στην επόμενη δεκαετία πρέπει να κινητοποιηθούμε μαζικά, όσο ποτέ στην ιστορία. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο Μάρσαλ για τη Γη. Το σχέδιο αυτό πρέπει να κινητοποιήσει χρηματοδότηση και παροχή τεχνολογικής υποστήριξης σε μεγέθη που δεν έχουν υπάρξει στο παρελθόν. Πρέπει να χρησιμοποιηθεί η τεχνολογία σε κάθε χώρα για να εξασφαλιστεί ότι θα μειωθούν οι εκπομπές αερίων ενώ θα ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Έχουμε μόνο δέκα χρόνια»

Φυσικά ένα σχέδιο Μάρσαλ για τη Γη θα ήταν πολύ κοστοβόρο –εκατοντάδες δισεκατομμύρια αν όχι τρισεκατομμύρια δολάρια (η Ναβάρο Λάνος δε θέλησε να δώσει αριθμό). Και θα έλεγε κανείς ότι το κόστος από μόνο του θα το καταδίκαζε να μην ξεκινήσει ποτέ –επιπλέον αυτά ειπώθηκαν το 2009 με την οικονομική κρίση σε πλήρη εξέλιξη. Αν και η καταστροφική λογική της λιτότητας –που περνάει τα χρέη των τραπεζών στους πολίτες μέσω περικοπών στο δημόσιο τομέα, κλεισίματος σχολείων κτλ.- δεν είχε ακόμα γίνει ο κανόνας. Έτσι, αντί να κάνει τις ιδέες της Ναβάρο Λάνος να δείχνουν ουτοπικές, η κρίση είχε το αντίθετο αποτέλεσμα.
Γίναμε όλοι μάρτυρες των τρισεκατομμυρίων δολαρίων που κινητοποιήθηκαν τη στιγμή που οι ηγέτες μας αποφάσισαν να ανακηρύξουν κατάσταση κρίσης. Αν αφήναμε τις τράπεζες να πτωχεύσουν, μας είπαν, ολόκληρη η οικονομία θα κατέρρεε. Ήταν θέμα της συλλογικής μας επιβίωσης άρα έπρεπε να βρεθούν χρήματα. Κατά τη διαδικασία αυτή κάποιες από τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις του οικονομικού μας συστήματος βγήκαν στην επιφάνεια (Χρειάζεστε λεφτά; Τυπώστε περισσότερα!). Λίγα χρόνια νωρίτερα οι κυβερνήσεις είχαν μια παρόμοια προσέγγιση μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Για πολλές δυτικές χώρες όταν επρόκειτο για την οικοδόμηση ενός κράτους επιτήρησης και ασφαλείας και για τη χρηματοδότηση πολέμων στο εξωτερικό η εύρεση κονδυλίων δε φάνηκε να αποτελεί πρόβλημα.

Η κλιματική αλλαγή ως κρίση

Η κλιματική αλλαγή ποτέ δεν έτυχε μεταχείρισης παρόμοιας με αυτή της κρίσης από τους ηγέτες μας, παρά το γεγονός ότι ενέχει τον κίνδυνο να καταστρέψει ζωές σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από μια τράπεζα ή ένα κτήριο που καταρρέει. Οι μειώσεις στις εκπομπές αερίων που προκαλούν φαινόμενο του θερμοκηπίου, που σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι απαραίτητες για να μειωθεί ο κίνδυνος καταστροφής, αντιμετωπίζονται σαν απλές συμβουλές, σαν πράξεις που μπορούν να αναβληθούν ούτε λίγο ούτε πολύ επ’ αόριστον. Προφανώς το τι θα χαρακτηριστεί κρίση εξαρτάται από σχέσεις ισχύος και προτεραιότητες, όχι από χειροπιαστά δεδομένα. Όμως δεν πρέπει να μείνουμε θεατές σε όλο αυτό: Οι πολιτικοί δεν είναι οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα να ανακηρύξουν κρίση. Μπορούν να το κάνουν και τα μαζικά κινήματα απλών πολιτών.
Η δουλεία δεν αποτελούσε κρίση για τις ελίτ της Αμερικής και της Βρετανίας μέχρι να χαρακτηριστεί έτσι από το κίνημα κατάργησής της. Οι ρατσιστικές διακρίσεις δεν ήταν κρίση μέχρι να τις καταστήσει το κίνημα των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Οι διακρίσεις με βάση το φύλο δεν ήταν κρίση μέχρι να τις χαρακτηρίσει το φεμινιστικό κίνημα. Το απαρτχάιντ δεν ήταν κρίση μέχρι να το κάνει το κίνημα για την κατάργησή του.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αν αρκετοί από εμάς πάψουμε να αδιαφορούμε και αποφασίσουμε ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια κρίση που της αξίζει μια αντίδραση επιπέδου σχεδίου Μάρσαλ, τότε θα αρχίσει να είναι κρίση και οι τάξεις των πολιτικών θα πρέπει να απαντήσουν με το να βρουν διαθέσιμους πόρους και να καταργήσουν τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς που αποδείχτηκαν τόσο εύπλαστοι όταν τα συμφέροντα των ελίτ βρίσκονται σε κίνδυνο. Περιστασιακά αντιλαμβανόμαστε ίχνη αυτής της δυνατότητας, όταν μια κρίση θέτει την κλιματική αλλαγή στο προσκήνιο για λίγο. «Τα χρήματα δεν έχουν σημασία για μια τέτοια προσπάθεια ανακούφισης. Όσα χρήματα και να χρειάζονται θα τα διαθέσουμε» είχε δηλώσει ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον –ο Μίστερ Λιτότητα αυτοπροσώπως- όταν μεγάλες περιοχές της χώρας του βρέθηκαν κάτω από το νερό από τις ιστορικές πλημμύρες του Φεβρουαρίου 2014 και ο κόσμος ήταν οργισμένος που η κυβέρνηση δεν έκανε κάτι παραπάνω για να βοηθήσει.

Ακούγοντας τη Ναβάρο Λάνος να περιγράφει την οπτική της Βολιβίας άρχισα να καταλαβαίνω πώς η κλιματική αλλαγή –αν αντιμετωπιστεί ως πραγματική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης του πλανήτη, όπως εκείνες οι πλημμύρες- μπορεί να γίνει καταλύτης για την ανθρωπότητα, όχι μόνο παρέχοντάς μας μεγαλύτερη ασφάλεια από ακραίες καιρικές συνθήκες αλλά δημιουργώντας κοινωνίες πιο ασφαλείς και δίκαιες με πολλούς άλλους τρόπους. Οι πόροι που χρειάζονται για να εγκαταλείψουμε γρήγορα τα ορυκτά καύσιμα και να προετοιμαστούμε για τα επόμενα ακραία καιρικά φαινόμενα θα σώσουν μεγάλες μερίδες του παγκόσμιου πληθυσμού από τη φτώχεια, παρέχοντάς τους υπηρεσίες που αυτή τη στιγμή τους λείπουν, από πόσιμο νερό μέχρι ηλεκτρισμό (…).

Καταλύτης για μια θετική αλλαγή

Μετά από αυτή τη συζήτηση κατάλαβα ότι δε φοβόμουν πια να βυθιστώ στην επιστημονική πραγματικότητα της κλιματικής απειλής. Έπαψα να αποφεύγω τα άρθρα και τις επιστημονικές μελέτες και άρχισα να διαβάζω ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Επίσης έπαψα να ρίχνω την ευθύνη αποκλειστικά στους περιβαλλοντολόγους, σταμάτησα να λέω στον εαυτό μου ότι πρόκειται για δουλειά άλλων, για πρόβλημα άλλων. Και μέσα από συζητήσεις με άλλους στο αυξανόμενο κίνημα για την κλιματική δικαιοσύνη άρχισα να βλέπω πολλούς τρόπους να γίνει η κλιματική αλλαγή καταλύτης για μια θετική αλλαγή (…). Και άρχισα να βλέπω σημάδια –νέες συμμαχίες και φρέσκα επιχειρήματα- να υπαινίσσονται πώς, αν αυτές οι ποικίλες συνδέσεις γίνουν πιο ευρέως κατανοητές, η επιτακτικότητα της κλιματικής αλλαγής θα μπορούσε να σχηματίσει τη βάση ενός ισχυρού μαζικού κινήματος που θα ενσωματώσει όλα αυτά τα φαινομενικά σκόρπια θέματα σε μια ρητορική με συνοχή για το πώς να προστατευτεί η ανθρωπότητα από την καταστροφή και του αδιανόητα άδικου οικονομικού συστήματος και του αποσταθεροποιημένου κλιματικού συστήματος. Έγραψα αυτό το βιβλίο επειδή έβγαλα το συμπέρασμα ότι η δράση για το κλίμα μπορεί να αποτελέσει έναν τέτοιο σπάνιο καταλύτη. (Μετάφραση: Ματίνα Καραγιαννίδου-Σταμπουλή)».