Κ.Δούκας: Τό Αἰγαῖο ἦταν, εἶναι καί θά μείνει ἑλληνικό

*Του: Κώστα Δούκα

Πολλά ὑπονοούμενα ἂφησε φεύγοντας ἀπό τό Μαξίμου ὁ Τοῦρκος πρόεδρος Ἐρντογάν, τά ὁποῖα πρέπει νά σχολιασθοῦν μέ ἀδιάψευστα ἱστορικά στοιχεῖα, κυρίως ὡς πρός τήν ἑλληνικότητα τοῦ Αἰγαίου.

Ἐπί ὁμηρικῆς ἐποχῆς καί ἐπί Τρωικοῦ πολέμου, τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου τῆς τότε ἀνθρωπότητος, οἱ Ἀχαιοί, Δαναοί καί Ἀργεῖοι αὐλάκωναν τό Αἰγαῖο , χωρίς κανένας λαός νά μπορεῖ ἢ νά διανοηθεῖ νά τούς παρακωλήσει. Θεοί καί ἂνθρωποι, οἱ μέν ὑπεριπτάμενοι τοῦ Ἀρχιπελάγους καί ἀγγίζοντας τίς κορυφές τοῦ  Ἂθω  (Ἣρα και Ἀθηνᾶ), οἱ δέ πλέοντες, ἒφθαναν ἀκωλύτως στά μικρασιατικά παράλια, στό πεδίο τῆς μάχης καί στήν ἐνδοχώρα, ἐμπλεκόμενοι σέ «ὁμηρικές μάχες»  μέ ἀλλοδαπούς λαούς, τούς ἐπικούρους τοῦ Πριάμου καί τοῦ Ἓκτορος, ὃπως περιγράφονται λεπτομερῶς ἀπό τόν Ὃμηρο στήν ραψωδία Β τῆς Ίλιάδος, γνωστή καί ὡς Κατάλογος τῶν Πλοίων.

Στήν Ὀδύσσεια πάλι, ὁ Νέστωρ μᾶς πληροφορεῖ ὃτι τά πλοῖα τῶν Ἀχαιῶν διαπλέουν ἀβλαβῶς τίς θαλάσσιες περιοχές τοῦ Αἰγαίου, ὃπως τά στενά μεταξύ Χίου καί Σάμου, τόν κόλπο τοῦ Ἀδραμυττίουβορείως τῆς Λέσβου, τήν θάλασσα τῆς Σαμοθράκης (Σάμος Θριηκίη τήν ἀποκαλεῖ ὁ Ὃμηρος), τόν Ἑλλήσποντο κλπ.,καί ἐπέλεγαν τίς κατάλληλες θαλάσσιες πορεῖες στό Αἰγαῖο γιά τήν ἐπιστροφή στήν πατρίδα (πατρίδα γαίαν κατά τόν ποιητή), πού τότε δέν λεγόταν Ἑλλάς, ἀλλά  Ἂργος. Ὃπως μᾶς ἀφηγεῖται ὁ γέροντας μαχητής Νέστωρ, ὁ βασιλιάς τῆς Πύλου, οἱ πλέοντες μεταξύ Λήμνου καί Γερεστοῦ τῆς Εὐβοίας, χώριζαν στήν μέση τό Αἰγαῖο, κι ἀς μήν εἶχαν πυξίδα, πληροφορία πού ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι μάθαμε μόλις πρίν 300 χρόνια.

Ὁ πανάρχαιος Ἀρκάς Δάρδανος, τό ὂνομα τοῦ ὁποίου ἒχει συνδεθεῖ μέ τόν ἀρχαιότερο  κατακλυσμό, διαπλέει ἀπ᾽ἂκρου εἰς ἂκρον τό Αἰγαῖο πού πλημμύριζε γιά δεύτερη φορά ἀπό τον βορρά ἐξ αἰτίας τοῦ κατακλυσμοῦ, καί φθάνει στήν Σαμοθράκη, πού καί τότε τό ἲδιο ὂνομα ἒφερε, διασχίζει τόν Βόσπορο ἀπό τό σημεῖο τῶν Δαρδανελλίων, πού πῆραν ἒκτοτε ἀπό τούς νεωτέρους τό ὂνομα Δαρδανέλλια (τουρκικά Τσανάκ Καλέ) καί ἱδρύει τήν Δαρδανία, ὃπου χτίστηκε τό Ἲλιον ὂχι από τόν ἲδιο, λόγω πλημμυρῶν, ἀλλά ἀπό τόν ἐγγονό του τόν Ἶλο. Κι ἀκόμη ἐπί ὁμηρικῆς ἐποχῆς, ὃλα τά νησιά τοῦ Βορείου Αἰγαίου ἒφεραν τά ἲδια με τά σημερινά τους ὀνόματα, ὃπως ὁ ἲδιος ὁ ποιητής τά ἀναφέρει: Ἲμβρος, Τένεδος, Ψαρά (Ψυρίη νῆσος), Χίος, Σάμος, Κάλυμνος, Ρόδος (μέ τίς περιοχές Ἰαλισός,Κάμειρος, Λίνδος),Σκύρος, Κώς, Πάτμος, Ἱκαρία κλπ.

Ἒκτοτε καί γιά πολλούς αἰῶνες ἡ ἑλληνική ἐπικυριαρχία στό Αἰγαῖο δέν ἀμφισβητήθηκε ἀπό κανένα, ἓως ὃτου οἱ Πέρσες ἂρχισαν νά ἀξιώνουν διεκδικήσεις στό Αἰγαῖο, ὃπως καλή ὣρα οἱ Τοῦρκοι σήμερα « ἐπειδή ἒχουν κι αὐτοί παραλίες». Τότε ἐμφανίστηκε δυναμικά ἡ οἰκογένεια τοῦ μεγάλου βασιλιᾶ Δαρείου, πού τελικά θέλησε νά μετατρέψει τό Αἰγαῖο σέ δική του θάλασσα. Τό ὂνειρό του προσπάθησε νά ὑλοποιήσει ὁ γιός του Ξέρξης, ἀλλά εἶχε τήν ἀτυχία νά ἐμφανισθεῖ τότε δυναμικά στό ἱστορικό προσκήνιο καί μπροστά του, ὁ μέγας στρατηγός καί ναυμάχος Θεμιστοκλῆς τοῦ Νεοκλέους, μέ τά γνωστά συντριπτικά ἀποτελέσματα στήν Σαλαμῖνα. Ἀκολούθησε ἡ καταδίωξη τοῦ Ξέρξου στό Αἰγαῖο, πού ἢθελε νά προλάβει τίς γέφυρες στόν Ἑλλήσποντο γιά να γυρίσει ντροπιασμένος στήν πατρίδα του, μέ τά ἑκατομμύρια λαῶν πού εἶχε φέρει μαζί του.

Γιά μικρό χρονικό διάστημα τά πράγματα εἶχαν ἡσυχάσει. Ὃμως, μετά πάροδο 50-60 ἐτῶν, οἱ περσικοί πόθοι γιά τήν κατάκτηση τοῦ Αἰγαίου βρῆκαν ἰσχυρό μαχητή τόν δεύτερο μεγάλο στρατηγό καί ναυμάχο Κίμωνα, γιό τοῦ νικητοῦ τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνος, στήν ὁποία ὑποκλίνεται ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη μέ τούς Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες. Ὁ Κίμων τό 465 π.Χ. ἒπραξε τό ἀδιανόητο, ἀκόμη καί μέ σημερινά κριτήρια. Μέ στόλο 200 τριήρεων ὁ Κίμων κατετρόπωσε τούς Πέρσες κατά ξηρά καί θάλασσα, κατεναυμάχησε πρῶτα τόν στόλο 200 τριήρεων τῶν Περσῶν στίς ἐκβολές τοῦ Εὐρυμέδοντος ποταμοῦ στήν Παμφυλία. Τήν ἲδια ἡμέρα ἐπιτυγχάνει μία συντριπτική πεζομαχία στήν Κύπρο, νικῶντας τούς ἐχθρούς καί ἂλλη μία ναυμαχία στήν Κύπρο. Ἡ τριπλή αὐτή νίκη, δύο ναυμαχίες καί μία πεζομαχία, μέσα σέ μία ἡμέρα, ἐξασφάλισε τήν ἑλληνική κυριαρχία στό Αἰγαῖο, πού ἀποτελεῖ ἂλλωστε τήν κοιτίδα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ συντριπτική νίκη τοῦ Κίμωνος, πού γι᾽αὐτόν ἡ Κύπρος δέν ἒκειτο μακριά, ἀπέκλεισε τούς Ἀσιανούς ἐντελῶς ἀπό τό Αἰγαῖο.

Οἱ αἰῶνες περνοῦσαν, μέχρις ὃτου ἒφθασε ἡ ἐποχή τῆς κολοσσιαίας ἐποποιΐας τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, μέ τήν κατάκτηση τῆς Βακτριανῆς καί τήν προέλαση μέχρι τίς Ἰνδίες. Ἡ ὃλη ἐποποιΐα, πού ἐξακολουθεῖ νά καταπλήσσει τήν οἰκουμένη γιά τό μέγιστο τοῦ κατορθώματος καί μνημονεύεται τώρα καί ἀπό τό διαδίκτυο, ξεκίνησε ἀπό τό Αἰγαῖο, πού ὁ ἱστορικός τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὁ Ἀρριανός, χαρακτηρίζει ὡς ἡμετέραν θάλασσαν, μέ τόν Κρητικό ναύαρχο Νέαρχο, ὁ ὁποῖος σέ πρώτη φάση ἒγινε σατράπης ὁλόκληρης τῆς Μ. Ἀσίας, τῆς περιλαμβανομένης μεταξύ Πισιδίας καί Κιλικίας. Αὐτό σημαίνει ὃτι τό Αἰγαῖο τελοῦσε ὑπό ἀπόλυτο ἑλληνικό ἒλεγχο. Οὐδέποτε ἐπί Μακεδόνων ἀμφισβητήθηκε ἡ ἑλληνικότητα τοῦ Ἀρχιπελάγους, καθώς μάλιστα ὁ τελικός στόχος τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦταν ἡ κατάκτηση τῆς Ἰνδικῆς. Καί ὁ Νέαρχος σέ ἡλικία μόλις 32 ἐτῶν, ἒχοντας ἀποπλεύσει ἀπό τήν Ἀμφίπολη, ἒφερε σέ πέρας τό μεγαλύτερο ναυτικό κατόρθωμα. Κατόρθωσε πρίν ἀπό 23 ὁλόκληρους αἰῶνες νά ἀνοίξει στήν ἀνθρωπότητα τόν νότιο ὠκεανό.

Ἐπί Βυζαντίου καί πάλι καί γιά περίοδο 1000 περίπου ἐτῶν, τό Αἰγαῖο τελοῦσε ὑπό τόν ἀπόλυτο ἒλεγχο καί ἡγεμονία τῶν Βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων, παρά τό γεγονός ὃτι οἱ Ρωμαῖοι νωρίτερα εἶχαν θεωρήσει τήν Μεσόγειο ὡς mare nostrum. Ἐπί αἰῶνες ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία ἀντιμετώπιζε τούς στόλους τοῦ Ἰσλάμ στό Αἰγαῖο, προφυλάσσοντας τό μαλακό ὑπογάστριο τῆς Εὐρώπης μέ τούς δρόμωνες, πού ναυπηγοῦσε μέ προκατασκευασμένα τμήματα κατά χιλιάδες, καί τό ὑγρό πῦρ, μαθαίνοντας ἒτσι καί τούς Ἂραβες τήν πολεμική ναυτιλία. Καί μόνο τό γεγονός ὃτι ἐπί τῆς βορείας εἰσόδου τοῦ Αἰγαίου ἐδέσποζε ἡ Κωνσταντινούπολη (ἀρχαιοτάτη ἐπιλογή ἀπό τόν Βύζα ἐκ Μεγάρων Ἀττικῆς) εἶναι ἐπαρκεστάτη ἀπόδειξη τῆς διαφυλάξεως τοῦ Αἰγαίου ὑπέρ τῶν ἱστορικῶν ἰδιοκτητῶν τους, τῶν Ἑλλήνων. Ὃλα τά νησιά τοῦ Αἰγαίου τελοῦσαν ὑπό τήν κυριαρχία τῶν αὐτοχθόνων κατοίκων του, ὃπως ἂλλωστε καί κατά τήν ἀρχαιότητα. Καί ἀκριβῶς ἐπί τῶν περιοχῶν αὐτῶν, καθώς κυριαρχοῦσε τό ἑλληνικό στοιχεῖο, ὁ Αὐτοκράτορας Ἡράκλειος (614-641 μ.Χ.) μέ νόμο καθιέρωσε τήν Ἑλληνική ὡς ἐπίσημη γλῶσσα τῶν νόμων καί τῆς διοικήσεως. Οἱ Ὀθωμανοί ἐμφανίζονται στόν χῶρο τοῦ Βυζαντίου μετά τήν μάχη τοῦ Ματζικέρτ (1071 μ.Χ.) καί τό 1453 καταλαμβάνουν τήν Κωνσταντινούπολη, καταλύοντας τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία.

Κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ ᾽21, τίποτε δέν εἶχε ἀλλάξει στό Αἰγαῖο καί τά νησιά, παρά τά παιδομαζώματα, τόν γενιτσαρισμό, τούς ἐξισλαμισμούς καί τήν τουρκοφωνία στά ὁποία διαπρέπουν οἱ Τοῦρκοι. Ὃλα τά νησιά τά κατοικοῦσαν ἀκραιφνεῖς Ἓλληνες, ὃπως καί σήμερα, παρά τίς προσπάθειες πληθυσμιακῆς ἀλλοιώσεως πού ἐπιχειροῦνται μέ τήν ἀθρόα εἰσβολή παρανόμων μεταναστῶν, στά ὁποῖα οἱ Τοῦρκοι εἶναι εἰδήμονες. Καί τά μεγάλα κατορθώματα τῶν πυρπολητῶν, στό Αἰγαῖο πραγματοποίθηκαν.

Τοῦ Δημήτρη Παπανικολῆ, πού πυρπόλησε τό τουρκικό δίκροτο, μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουν τήν ζωή τους οἱ ἐπιβαίνοντες 1100 ἂνδρες, τοῦ Ψαριανοῦ Κων. Κανάρη, πού πυρπόλησε τήν τουρκική ναυαρχίδα στήν Χίο μέ πάνω ἀπό 2.000 νεκρούς, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Τούρκου ναυάρχου, τοῦ Ἀνδρέα Μιαούλη, τοῦ Ἀναστασίου Τσαμαδοῦ καί ἂλλων θαλασσινῶν ἡρώων, ὃπως τοῦ Ἰακώβου Γιακουμάκη, τοῦ Γεωργίου Σαχτούρη, τοῦ Κωνσταντίνου Νικοδήμου, τῆς Μπουμπουλίνας καί πολλῶν ἂλλων. Αὐτοί αὐλάκωναν τό Αἰγαῖο, τήν ἡμετέραν θάλασσαν τοῦ Ἀρριανοῦ, συγκλονίζοντας τήν Εὐρώπη καί ὃλο τόν πολιτισμένο κόσμο μέ τά θαλασσινά κατορθώματά τους. Ἀκόμη καί τό διατηρούμενο θρυλικό θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ ὡς ἱστορικό μνημεῖο μᾶς θυμίζει τήν νεωτέρα πανολεθρία τῆς τουρκικῆς ἀρμάδας ἀπό τόν ναύαρχο Παῦλο Κουντουριώτη καί τόν θρίαμβο τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου στήν μεγάλη ναυμαχία στά στενά τῶν Δαρδανελίων.

Ἀπό ποῦ λοιπόν ὁ κ. Ἐρντογάν συμπεραίνει ὃτι « μοιραζόμαστε τό Αἰγαῖο»; Καί ἀκόμη, ποιά εἶναι ἡ «Γαλάζια πατρίδα» καί τό ΤOURKAEGAE;

Πότε τό Αἰγαῖο ἦταν πατρίδα τῶν Τούρκων; Τό Αἰγαῖο ἦταν, εἶναι καί θά μείνει ἑλληνικό. GREEKAEGAE, ἂν ἒτσι ἀγαπάνε κάποιοι ἂσπονδοι ἀλλοδαποί φίλοι μας.

 Οἱ πρόσφατες δηλώσεις τοῦ Κώστα Καραμανλῆ πρέπει νά προσεχθοῦν καί, ἰδιαίτερα, νά ληφθοῦν ὑπ᾽ὂψιν ἀπό ἐκείνους πού ἀποφασίζουν γιά τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος.

*ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ:

Ο  Κώστας Δούκας είναι δημοσιογράφος  (μέλος της ΕΣΗΕΑ)  ερευνητής και συγγραφέας  (μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών) και ασχολείται επί 40ετία με την Ομηρική γραμματεία, αλλά και με τις σύγχρονες προκλήσεις, συγκριτικά με τα αντίστοιχα και…όχι μόνον ιστορικά φαινόμενα.

Έχει μεταφράσει ΙΛΙΑΔΑ και ΟΔΥΣΣΕΙΑ σε πεζό και σε έμμετρο λόγο, μετά σχολίων, με τη διάσωση του  80% των λέξεων του Ομήρου.