Αναγνώριση του Γύρου ως το πρώτο ΕΠΙΠ

Ξεκίνησε η διαδικασία για την αναγνώριση του Γύρου ως το πρώτο Εγγυημένο Παραδοσιακό Ιδιότυπο Προϊόν (ΕΠΙΠ), με την κατάθεση φακέλου από τον Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών Επεξεργασίας Κρέατος (ΣΕΒΕΚ).

Όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ο φάκελος θα βρίσκεται σε διαβούλευση μέχρι τις 22 Μαρτίου.

Ενστάσεις κατά των αιτήσεων καταχώρισης ή τροποποίησης μπορούν να υποβάλλουν φυσικά ή νομικά πρόσωπα που έχουν έννομο συμφέρον και είναι εγκατεστημένα στην ελληνική Επικράτεια.

Αναλυτικά οι προδιαγραφές που ορίζονται στο φάκελο: Προδιαγραφές προϊόντος

Ο Γύρος

Ο Γύρος συνδέεται με τα μαγαζάκια που άνοιξαν το 1922-1923 οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη.

Στη δεκαετία του ‘40 αρχίζει να διαδίδεται σε προσφυγικές γειτονιές. Βαθμιαία εξαπλώθηκε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας ως τυπικό ελληνικό φαγητό για λαϊκή κατανάλωση, αντίστοιχο των δυτικών σνακς και fast-foods.

Για πρώτη φορά η χρήση του σε επίσημο κρατικόν νομοθέτημα πραγματοποιείται στη δεκαετία του 1970 (Αγορανομική διάταξη αριθ. 72/77 «Περί κωδικοποιήσεως Αγορανομικών Διατάξεων εκδοθεισών μέχρι 30.6.1977» ΦΕΚ 871/Β’/1977).

Το φαγητό αυτό κατέστη γνωστό και εκτός Ελλάδος λόγω της μετανάστευσης και εμφανίζεται σε ελληνικά εστιατόρια της Βόρειας Αμερικής από τη δεκαετία του ΄70, σύμφωνα με το άρθρο «The Gyro’s History Unfolds» του David Segal στο φύλλο της 15.07.2009 της εφημερίδας «The New York Times».

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ατμόσφαιρα του σουβλατζίδικου, όπου προσφέρεται ο Γύρος, και η εικόνα του σουβλατζή σχετίζονται με τη λαϊκή ελληνική κουλτούρα, την χαλαρότητα, τη φιλική ατμόσφαιρα, την προσέγγιση ανθρώπων.

Πολλά σουβλατζίδικα είναι ημιυπαίθρια ή υπαίθρια, συχνά ανοιχτά σε χώρους πολυσύχναστους όπως δρόμους, πλατείες, παραλίες κτλ, με αποτέλεσμα να αποτελεί σημείο αναφοράς και ταυτότητας σε λαϊκές γειτονιές, πανηγύρεις, υπαίθριες αγορές κτλ., ενώ η κατανάλωση του Γύρου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη στον ελληνικό γαστρονομικό πολιτισμό με την ευθυμία και την λαϊκότητα.

Ο Γύρος έχει χαρακτηριστεί ως το πιο ευρέως γνωστό ελληνικό τρόφιμο και ένα παγκοσμίως διάσημο φαγητό δρόμου (δημοσίευση των Aglaia Kremezi και Anissa Helou υπό τον τίτλο «What’s in a food name» που περιλαμβάνεται στον τόμο Food and Language Proceedings of the Oxford Symposium on Food and Cookery (p. 204) που εκδόθηκε το 2009 και κείμενο της Diane Kochilas στο βιβλίο Street Food που εκδόθηκε το 2004).