ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ: Ο άνθρωπος που διάβασε τα χρωμοσώματα του Θεού

Του συγγραφέα -ερευνητή Κώστα Δούκα

Το καλοκαίρι του 460 π.Χ., στα Μεγάλα Παναθήναια, σε μια έπαυλη έξω από τα τείχη των Αθηνών, κοντά στον Κεραμεικό, ελέχθησαν ανήκουστα πράγματα από ένα μεγάλο διανοητή και μεγάλο μύστη. Τον Παρμενίδη. Εκεί, στην έπαυλη του Πυθοδώρου, ο Παρμενίδης και ο μαθητής του Ζήνων, και οι δύο φιλόσοφοι από την Ελέα της Ιταλίας (την Μεγάλη Ελλάδα δηλαδή), ανέπτυξε μια εκπληκτική κοσμοθεωρία περί Σύμπαντος, με τις κωδικές ονομασίες ΕΝ και ΟΝ.

Οι δύο Ελεάτες φιλόσοφοι ανέπτυξαν μία τέτοια κοσμοθεωρία, που οι σημερινοί επιστήμονες όχι μόνο δεν μπορούν να αγνοήσουν – αντιθέτως, την επικαλούνται διαρκώς στα συγγράμματά τους – αλλ’ αντιθέτως, αυτοπαγιδεύτηκαν και υποχρεώθηκαν να δεχθούν, ότι η περιβόητη θεωρία περί της Μεγάλης Εκρήξεως (Big Bang) ξεκίνησε από ένα απειροελάχιστο υπερσυμπυκνωμένο άτομο που περιέκλειε όλο το Σύμπαν, διότι, στο αμείλικτο ερώτημα τι υπήρχε πριν από την Μεγάλη Έκρηξη, μόνο ο Παρμενίδης έδινε την πιο πειστική εκδοχή: Εκ του μη όντος τίποτε δεν δημιουργείται. Έπρεπε λοιπόν να υπάρχει το Εν ή το Ον, υποχρεωτικά.

     Αλλά τι είναι το Εν και τι το Ον; Θα το δούμε στην συνέχεια.

     Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι, αν έγινε ποτέ αυτή η Μεγάλη Έκρηξη, που αποτελεί σήμερα την πιo διαδεδομένη θεωρία περί κοσμογονίας.

     Κατά ειρωνικό τρόπο μάλιστα, τον ορισμό του Big Bang έδωσε ο μεγάλος αστρονόμος Φρεντ Χόϊλ, ο οποίος είναι οπαδός της θεωρίας του σταθερού Σύμπαντος, όπως ήταν ο Παρμενίδης και όπως είναι πολλοί εξέχοντες σύγχρονοι επιστήμονες, οι οποίοι όμως έχουν αποκλεισθεί από τα βραβεία Νόμπελ. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.     

Παρόντες στον περίφημο διάλογο περί ενός και περί όντος ήσαν ο Παρμενίδης, ο Ζήνων, ο Πυθόδωρος, ο νεαρός τότε Σωκράτης και ο Αριστοτέλης, όχι ο φιλόσοφος, αλλά ένας μορφωμένος νέος, που αργότερα έγινε ένας από τους Τριάκοντα Τυράννους. Τον διάλογο αυτό αναδιηγήθηκε αργότερα ο Πυθόδωρος στον ομόμητρο αδελφό του Πλάτωνος, τον Αντιφώντα.

     Πέρασαν πενήντα ή εξήντα χρόνια, όταν έφθασε στην Αθήνα από τις Κλαζομενές της Μικράς Ασίας κάποιος Κέφαλος, συνοδευόμενος από μερικούς φιλοσόφους, ο οποίος ζητούσε επιμόνως να μάθει τι ελέχθη εκείνο το καλοκαίρι στην οικία του Πυθοδώρου, και τα μαθαίνει από τον Αντιφώντα, που τα…θυμόταν καλά, επειδή τότε ήταν νέος. Ακολούθως ο Κέφαλος φέρεται να αναδιηγείται τον περίφημο διάλογο Παρμενίδη σε όμιλο ακροατών και ο διάλογος φθάνει σ’ εμάς μέσω Πλάτωνος, ύστερα από τρείς αναδιηγήσεις.

     Αλλά κανείς δεν μπορεί να αφηγηθεί από μνήμης τα όσα είπε ο Παρμενίδης, περιδεής και ο ίδιος για το τόλμημά του, ο οποίος φαίνεται ότι είχε διατυπώσει χειρογράφως τις σκέψεις του.

                     Οι συλλογισμοί του Παρμενίδη

Σε γενικές γραμμές, ο Παρμενίδης διατύπωσε εννέα υποθέσεις, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από τον πολύ Ερμαν Ντηλ ότι αποτελούν την πρώτη διατύπωση της γενικής θεωρίας της Σχετικότητας.

          1) Η πρώτη υπόθεση είναι ΕΙ ΕΝ ΕΣΤΙ (αν υπάρχει το Ένα). Μικρή ανάλυση μόνο της υποθέσεως αυτής δίνει αμυδρή ιδέα του βάθους της σκέψεως του Παρμενίδη. Μία σύγκριση των σκέψεων αυτών με τις απόψεις των συγχρόνων αστρονόμων, αστροφυσικών, αστροβιολόγων, φυσικών, μαθηματικών και άλλων, δείχνει πόσο βαθειά επηρεάστηκε η σύγχρονη επιστήμη από την αρχαιοελληνική σκέψη, αλλά και πόσο θνησιγενείς είναι οι σύγχρονες κοσμοθεωρίες έναντι της ανθεκτικότητας της αρχαίας διανοήσεως.

Ο Παρμενίδης αρχίζει από τον απλούστατο συλλογισμό ότι το Ένα είναι ένα και όχι πολλά. Σαν τέτοιο, το ένα, δεν είναι ούτε το όλον ούτε μέρος του όλου. Πώς αυτό; Ιδού πώς: Το όλον είναι κάτι που δεν του λείπει τίποτε. Αλλά αν δεν του λείπει τίποτε, τότε θα είχε μέρη, οπότε το Ένα δεν θα ήταν ένα, αλλά πολλά.Αν πάλι ήταν μέρος του όλου, τότε θα υπήρχαν και άλλα μέρη, οπότε το Ένα θα ήταν πολλά.

         2) Δεύτερος συλλογισμός Παρμενίδη: Αφού το Ένα δεν έχει μέρη, τότε δεν έχει αρχή, τέλος και μέσον. Πώς αυτό; Αν το Ένα είχε αρχή, μέσον και τέλος, τότε αυτά θα ήσαν μέρη του. Αλλά είπαμε και δεχθήκαμε ότι το Ένα δεν έχει μέρη. Εφ’ όσον λοιπόν το Ένα δεν έχει αρχή ούτε τέλος, τότε είναι άπειρο!

Το συμπέρασμα μέχρι στιγμής είναι ότι το Ένα σημαίνει όχι πολλά, όχι όλον, όχι μέρος του όλου και είναι άπειρο.

3) Και ο Παρμενίδης προχωρεί: Αφού το Ένα είναι άπειρο, τότε είναι και χωρίς σχήμα. Δεν είναι ούτε στρογγυλό ούτε ευθύ. Πώς γίνεται αυτό; Ιδού πώς: Στρογγυλό είναι εκείνο που όλες του οι άκρες έχουν ίση απόσταση από το κέντρο. Ευθύ είναι εκείνο το σχήμα που το κέντρο του βρίσκεται μπροστά στις δύο άκρες. Επομένως, αν το Ένα είχε σχήμα, θα είχε και μέρη, οπότε θα ήταν πολλά και όχι ένα.

            4) Άλλος συλλογισμός, πιο συγκλονιστικός: Σαν τέτοιο το Ένα, χωρίς σχήμα, δεν μπορεί να υπάρξει πουθενά, ούτε στον εαυτό του ούτε σε τίποτε άλλο. Εύλογη η απορία: Πώς;Αν βρισκόταν μέσα σε κάτι άλλο, θα περιβαλλόταν από εκείνο μέσα στο οποίο θα βρισκόταν. Έτσι θα το άγγιζε σε πολλά σημεία του. Αλλά το Ένα δεν έχει μέρη ούτε κυκλικό σχήμα, επομένως είναι αδύνατον να αγγίζει κυκλικώς τίποτε. Μήπως όμως το Ένα υπάρχει το ίδιο μέσα στον εαυτό του; Αν υπήρχε, θα περικύκλωνε τον εαυτό του, αφού θα ήταν το ίδιο το Ένα που θα περιείχε τον εαυτό του. Όμως είναι αδύνατον να υπάρχει κάτι μέσα σε κάτι άλλο και να μη περιβάλλεται απ’ αυτό. Συνεπώς είναι διαφορετικό το περιέχον και διαφορετικό το περιεχόμενο, επειδή αποκλείεται ολόκληρο το ίδιο πράγμα να πάσχει και να ενεργεί ταυτόχρονα και τα δύο. Έτσι το Ένα δεν θα ήταν πια ένα, αλλά δύο. Συμπέρασμα: Το Ένα δεν υπάρχει πουθενά, ούτε μέσα στον εαυτό του ούτε μέσα σε κάτι άλλο.

5) Επόμενος συλλογισμός Παρμενίδη στην υπόθεση ΕΙ ΕΝ ΕΣΤΙ:

     Όντας το Ένα σ’ αυτή την κατάσταση, μπορεί άραγε να κινείται; Όχι, λέει ο Παρμενίδης, διότι αν το Ένα κινιόταν, δύο θα συνέβαιναν: Ή θα μετατοπιζόταν ή θα άλλαζε μορφή, επειδή αυτές είναι οι μόνες κινήσεις. Αν όμως το Ένα άλλαζε μορφή, τότε δεν θα ήταν πιά ένα και μοναδικό. Δεν κινείται λοιπόν αλλάζοντας μορφή. Μήπως όμως κινείται αλλάζοντας θέση; Ούτε αυτό συμβαίνει και ιδού γιατί: Αν άλλαζε θέση, ή θα γύριζε κυκλικά στο ίδιο σημείο ή θα πήγαινε από την μια θέση στην άλλη. Αλλά δεχθήκαμε ότι δεν μετέχει σε κανένα σχήμα, οπότε δεν μετέχει ούτε σε κυκλική ούτε σε ευθύγραμμη κίνηση. Ούτε όμως αλλάζει θέση, διότι το Ένα αποκλείεται να υπάρχει μέσα σε ο,τιδήποτε άλλο. Συνεπώς το Ένα είναι ακίνητο ως προς όλες τις κινήσεις. Επίσης το Ένα αποκλείεται να βρίσκεται σε κάποιο τόπο, επειδή, αν βρισκόταν, ο τόπος αυτός δεν θα ήταν ο ίδιος στον οποίο βρίσκεται, διότι θα περιεχόταν από κάτι, όπερ αδύνατον.

     Και επειδή το Ένα αποκλείεται να υπάρχει τόσο μέσα στον εαυτό του όσο και μέσα σε ο,τιδήποτε άλλο, τότε το Ένα δεν υπάρχει ποτέ στον ίδιο τόπο. Κάτι όμως που δεν βρίσκεται ποτέ στον ίδιο τόπο, ούτε ησυχάζει ούτε στέκεται.

Όπως φαίνεται λοιπόν το Ένα ούτε στέκεται ούτε κινείται.

     Συμπέρασμα μέχρι στιγμής: Το Ένα δεν κινείται, δεν αλλάζει μορφή, δεν αλλάζει θέση, είναι ακίνητο, δεν βρίκεται ούτε στον εαυτό του ούτε μέσα σε κάτι άλλο, δεν ησυχάζει, δεν στέκεται.

     Οι συλλογισμοί του Παρμενίδη γίνονται διαρκώς πιο πολύπλοκοι και χαοτικοί, για να καταλήξει στο τελικό συμπέρασμα ότι αυτό το Ένα ΟΥΔ’ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΑΡΑ ΟΥΔΕ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΥΔΕ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ ΟΥΔΕ ΓΙΓΝΩΣΚΕΤΑΙ ΟΥΔΕ ΤΙ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ ΑΥΤΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ (ούτε ονομάζεται ούτε λέγεται ούτε κρίνεται ούτε γίνεται γνωστό ούτε κάποιο από τα όντα το αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις).

     Καθώς ο Παρμενίδης προχωρεί στις επόμενες υποθέσεις του, δίνει την αληθινή εικόνα του Σύμπαντος και καταπλήσσει τους επιστήμονες, οι οποίοι πήραν πολλές από τις ιδέες του, τις κόσμησαν με περίτεχνες εξισώσεις και ανέπτυξαν θεωρίες οι περισσότερες από τις οποίες δεν αντέχουν στον χρόνο και έχουν διχάσει τον επιστημονικό κόσμο, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου τάσσεται με την σκέψη του Παρμενίδη περί σταθερού Σύμπαντος.

     Προς επιβεβαίωση της Παρμενίδειας σκέψεως, θα αναφερθούν δειγματοληπτικώς μερικές απόψεις συγχρόνων επιστημόνων:

• Ο Στέφεν Χόκινγκ στο περίφημο βιβλίο του ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, θεωρεί το φυσικό Σύμπαν ως κάτι απόλυτα αυτόνομο, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς στιγμή δημιουργίας. Δηλαδή επιβεβαιώνει τον Παρμενίδη. Και ρωτάει:Ποιά είναι τότε η ανάγκη ύπαρξης ενός Δημιουργού; Ο Χώκινγκ είναι εκείνος που διατύπωσε την θεωρία των μαύρων τρυπών, αλλά ο ίδιος αμφιβάλλει πιά για την ύπαρξή τους (σελ. 85 του βιβλίου του).

• Ο Φριτς Τσβίκι, ο αστρονόμος που ανακάλυψε την σκοτεινή ύλη του Σύμπαντος, αμφισβήτησε ευθέως τα συμπεράσματα του Χάμπλ περί απομακρύνσεως των γαλαξιών και είπε πως η απόκλιση του φάσματος προς το ερυθρό δεν σημαίνει απομάκρυνση γαλαξιών αλλά πρόκειται για «κουρασμένο φώς» που έρχεται από πολύ μακριά.

• Ο Πωλ Λαβιολέτ, φυσικός και επιστήμων συστημάτων, στο βιβλίο του «Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» χαρακτηρίζει την Μεγάλη Έκρηξη ως τον «μύθο της δημιουργίας του 21ου αιώνα» (σελ. 475). Διαψεύδει την δήθεν διαστολή του Σύμπαντος, επισημαίνει την ασυμβατότητα της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου σε σχέση με τα παρατηρούμενα από το τηλεσκόπιο Χαμπλ. Κι ακόμη διαψεύδει την ύπαρξη σωματιδίων «κουάρκ».

INFO :

Περισσότερες πληροφορίες για τις συγκλονιστικές σκέψεις του Παρμενίδη και συγκρίσεις της θεωρίας του με τις σύγχρονες αντιλήψεις περί κοσμογονίας περιέχονται στο νέο βιβλίο του Κώστα Δούκα , με τον τίτλο «ΚΩΔΙΚΑΣ ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ» (ο άνθρωπος που διάβασε τα χρωμοσώματα του Θεού) που κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις «ΠΕΛΑΣΓΟΣ».

Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο θα κυκλοφορήσουν σε νέα έκδοση τα βιβλία του Κώστα Δούκα ΟΜΗΡΟΥ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ και Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ.