Τελευταία μέρα της Έκθεσης «Ενθύμιον Κιουτάχειας για Έλληνες παραγγελιοδότες»

Σήμερα «πέφτει η αυλαία» για την πρωτότυπη και εξαιρετικά γοητευτική Έκθεση κεραμικής της Κιουτάχειας από τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ού αιώνα, με  έμφαση στην περίοδο της κατοχής της πόλης από τον ελληνικό στρατό (Ιούλιος 1921 – Αύγουστος 1922), η οποία φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης από τον Ιούνιο του 2021.

Η Έκθεση παρουσιάζει αγγεία και πλακίδια με πολύχρωμα μοτίβα επηρεασμένα από τα κεραμικά Ιζνίκ, ενώ εστιάζει στην περίοδο της Ελληνικής Κατοχής της πόλης και στην παραγωγή ενεπίγραφων αγγείων με την φράση «Ενθύμιον Κιουτάχειας» για Έλληνες παραγγελιοδότες.

Εντάσσοντας την κεραμεική της Κιουτάχειας στο ιστορικό πλαίσιο της ταραγμένης αυτής περιόδου, με τις αλλεπάλληλες πολεμικές συγκρούσεις (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία) και στο περιβάλλον των εργαστηρίων της πόλης, χριστιανών και μουσουλμάνων,  η έκθεση επιδιώκει για πρώτη φορά να προσεγγίσει την εποχή, διερευνώντας την επίδραση των ιστορικών γεγονότων στις κοινότητες της πόλης.

Το τελευταίο τμήμα της έκθεσης πραγματεύεται τη συνέχεια της κεραμεικής της Κιουτάχειας μετά το 1922, μέσα από έργα Ελλήνων και Αρμενίων κεραμέων που συνέχισαν να δημιουργούν κεραμικά στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ.

Ενθύμιον Κιουτάχειας. Αποτυπώσεις της ιστορίας στην κεραμική της Κιουτάχειας (τέλος 19ου – αρχές 20ού αιώνα)

Η πλούσια εικονογραφημένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη έκδοση αποτελεί τον συνοδευτικό κατάλογο της ομότιτλης έκθεσης, η οποία φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης από τον Ιούνιο του 2021 μέχρι τον Ιανουάριο του 2022. Μέσα από το πρωτότυπο και εξαιρετικά γοητευτικό υλικό αποτυπώνονται ποικίλες και άγνωστες πτυχές της κεραμικής της Κιουτάχειας (τέλος 19ου – αρχές 20ού αιώνα), με έμφαση στην περίοδο της κατοχής της πόλης από τον ελληνικό στρατό (Ιούλιος 1921 – Αύγουστος 1922).

Πολλά κεραμικά που κατασκευάστηκαν στην Κιουτάχεια κατά τη διάρκεια της ελληνικής κατοχής φέρουν ελληνικές αναμνηστικές επιγραφές, συχνά με τα αρχικά ή ακόμη και ολόκληρα τα ονόματα των κατόχων τους, αποτελώντας σημαντικές ιστορικές μαρτυρίες με συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτισμικές αναφορές.

Η έρευνα επεκτείνεται και στην διασπορά των προσφύγων τεχνιτών της Κιουτάχειας στην Ελλάδα μετά το 1922, με εκτενή παρουσίαση της αγγειοπλαστικής εταιρείας «ΚΙΟΥΤΑΧΕΙΑ ΑΑΕ» σε συνδυασμό με την προσαρμογή του οθωμανικού διακοσμητικού ρεπερτορίου στις νέες κοινωνικοοικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες.

Επίσης, στους Αρμένιους τεχνίτες που εγκαταστάθηκαν στην Ιερουσαλήμ, αλλά και στην ανασύσταση της κεραμικής τέχνης στην Κιουτάχεια στα πρώτα χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας.