Ο Άρης πριν από δισ. χρόνια ήταν γεμάτος νερό – Πού εξαφανίστηκε

Ο Άρης ήταν κάποτε ένας υγρός κόσμος, με άφθονα υδάτινα σώματα στην επιφάνειά του. Αλλά αυτό άλλαξε δραματικά πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, αφήνοντας πίσω του το έρημο τοπίο που γνωρίζουμε σήμερα. Πώς συνέβει αυτό; Οι επιστήμονες φέρνουν στο φως της δημοσιότητες νέα στοιχεία.

Χαρακτηριστικά, αυτήν την εβδομάδα οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι κάπου μεταξύ του 30% και 99% του νερού μπορεί να έχει “παγιδευτεί” μέσα σε ορυκτά στο φλοιό του Άρη, αντίθετα με την παρατεταμένη αντίληψη ότι απλώς χάθηκε στο διάστημα.

“Ανακαλύψαμε ότι η πλειονότητα του νερού του Άρη χάθηκε στον φλοιό του. Το νερό χάθηκε πριν από 3 δισεκατομμύρια χρόνια, που σημαίνει ότι ο Άρης είναι ο ξηρός πλανήτης που γνωρίζουμε σήμερα τα τελευταία 3 δισεκατομμύρια χρόνια », δήλωσε η υποψήφια η διδάκτορας της Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, Eva Scheller και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που χρηματοδοτήθηκε από τη NASA και δημοσιεύθηκε την Τρίτη το περιοδικό Science.

Η ιστορία του νερού στον Άρη

Στην αρχή της ιστορίας του, ο Άρης μπορεί να είχε υγρό νερό στην επιφάνειά του περίπου ισοδύναμο σε όγκο με το ήμισυ του Ατλαντικού Ωκεανού, αρκετό για να έχει καλύψει δηλαδή ολόκληρο τον πλανήτη με νερό ίσως βάθους περίπου 1,5 χιλιομέτρων.

Το νερό αποτελείται από ένα άτομα οξυγόνου και δύο υδρογόνου. Η ποσότητα ενός ισότοπου υδρογόνου, ή παραλλαγής, που ονομάζεται δευτέριο και υπάρχει στον Άρη, έδωσε κάποιες ενδείξεις για την απώλεια νερού.

Σημειώνεται ότι, σε αντίθεση με τα περισσότερα άτομα υδρογόνου που έχουν μόνο ένα πρωτόνιο εντός του ατομικού πυρήνα, το δευτέριο διαθέτει ένα πρωτόνιο και ένα νετρόνιο.

Το συνηθισμένο υδρογόνο μπορεί να διαφύγει μέσω της ατμόσφαιρας στο διάστημα πιο εύκολα από το δευτέριο. Η απώλεια νερού μέσω της ατμόσφαιρας, σύμφωνα με τους επιστήμονες, θα αφήσει πίσω του μία πολύ μεγάλη αναλογία δευτερίου σε σύγκριση με το συνηθισμένο υδρογόνο.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα μοντέλο που προσομοίωσε τη σύνθεση ισοτόπων υδρογόνου και τον όγκο νερού του Άρη.

“Υπάρχουν τρεις βασικές διαδικασίες σε αυτό το μοντέλο: είσοδος νερού από ηφαιστειακά φαινόμενα, απώλεια νερού στο διάστημα και απώλεια νερού στο φλοιό. Μέσα από αυτό το μοντέλο και ταιριάζοντας με το σύνολο δεδομένων ισοτόπων υδρογόνου, μπορούμε να υπολογίσουμε πόσο νερό χάθηκε στο διάστημα και σε κρούστα”, δήλωσε ο Scheller.

Πηγή: reuters.com