Εθνική αυτοπεποίθηση – Τουρκικές εκτροπές και διάλογος χωρίς αστερίσκους

Φυσικά, όσο ριζικές και εάν είναι οι αλλαγές, πάντα φέρνουν τα ίχνη του παρελθόντος.

Η Ελλάδα με αυτοπεποίθηση

Αυτό όμως δεν συνέβη στην σημερινή εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας η οποία διδασκόμενη από τα λάθη του παρελθόντος, τις σπασμωδικές κινήσεις και τις περιστασιακές συμμαχίες οδηγεί τα εθνικά θέματα με εθνική αυτοπεποίθηση και ρεαλισμό.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την έντονη κινητικότητα της ελληνικής πλευράς να προωθήσει τα ελληνικά συμφέροντα.

Η έντονη προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα αποδεικνύει ότι η πατρίδα μας έχει μπούσουλα στην διπλωματία της και ενεργεί σε βάθος χρόνου. Έχει καταφέρει σε λίγο διάστημα βήμα – βήμα να φέρει την Τουρκία σε μία αδιέξοδη κατάσταση και την Ευρωπαϊκή Ένωση προ των ευθυνών της.

Από την μία έχουμε μία Ελλάδα που έχει καταφέρει αρκετές συμμαχίες, και κυρίως να μετέχει στο μέτωπο Ε.Ε- Ισραήλ -ΗΑΕ και ΗΠΑ απέναντι σε μία προκλητική Τουρκία που την αβαντάρουν η Ρωσία, το Κατάρ, και το Ιράν.

Όσο η Ελλάδα πιέζει την αδιάλλακτη Τουρκία και με το προσφυγικό μέγα ζήτημα της Ε.Ε τόσο αυτή ανοίγει την βεντάλια των παράνομων διεκδικήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Όσο βλέπει την παρουσία των Γάλλων, οι οποίοι έχει εμφανισθεί στην περιοχή σε ρόλο επιδιαιτητή και εγγυητή της ειρήνης προσφέροντας και πλήρη στήριξη στην Ελλάδα, τόσο ο Ταγίπ Ερντογάν προωθεί με εκβιασμό ένα διάλογο με τους δικούς του όρους.

Διάλογος χωρίς αστερίσκους

Η ελληνική πλευρά ξέρει πολύ καλά άλλωστε και το επιζητεί διεθνώς ένα διάλογο εθνικά ωφέλιμο και όχι με αστερίσκους και εδαφικές υποχωρήσεις.

Άλλωστε για ποιο λόγο έκανε την συμφωνία των εξοπλιστικών προγραμμάτων με την Γαλλία, με στόχο βέβαια να ενισχύσει την αποτρεπτική ισχύ έχοντας στην διπλωματική της φαρέτρα ένα επιπλέον όπλο.

Η Τουρκία είναι αναξιόπιστος συνομιλητής

Η Τουρκία δυστυχώς μας έχει συνηθίσει να είναι αναξιόπιστος  συνομιλητής και δεν πρέπει να λησμονούμε το γεγονός ότι ούτε η συνάντηση Ανδρέα Παπανδρέου και Τουργκούτ Οζάλ, στο Νταβός της Ελβετίας, το Φεβρουάριο του 1988, ούτε και τον Ιανουάριο του 1992 στο αντίστοιχο μέρος, με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν υπήρξαν πρακτικά βήματα.

Αντιθέτως οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις γνώρισαν ιδιαίτερη όξυνση την περίοδο 1983-1987 με χαρακτηριστικές εκδηλώσεις τη μοναδική ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου, την επικίνδυνη κρίσης της 7 Μαρτίου 1987 που έφθασε στα όρια της πολεμικής εμπλοκής καθώς και την κρίση των Ιμίων που θρηνήσαμε Έλληνες Αξιωματικούς!

Παρατηρούμε λοιπόν μία γειτονική χώρα η οποία οδηγεί τα πράγματα στα άκρα και μία ελληνική πλευρά που έχει ξεπεράσει πια το αίσθημα μειονεξίας, καχεξίας και τελικά αμηχανίας και παίζει με ίσους όρους με την Τουρκία.

Γαλλία, Γερμανία, Βερολίνο

Μία Ελλάδα που δεν εκβιάζει και δεν υποχωρεί ακόμα και στα ύποπτα παιχνίδια, που παίζονται ακόμα και στο ΝΑΤΟ, και κυρίως δεν πέφτει σε παγίδες, πιέζοντας καταστάσεις όπως επιχειρεί ο αντίπαλος μας.

Είναι λοιπόν φανερό  ότι το γεωπολιτικό παιχνίδι παίρνει φωτιά απέναντι σε μία Ελλάδα και σε μία κυβέρνηση που διεκδικεί τα νόμιμα και μία Τουρκία που συνεχίζει το τροπάριο των προκλήσεων.

Με μία Γαλλία που έχει ανοικτά ταχτεί υπέρ της πατρίδας μας και μία Ελληνική πλευρά που επιστρέφει στο προσκήνιο υποδηλώνοντας προς όλους και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, ότι δεν θα υπάρξουν πια χαμένες πατρίδες και ότι υπάρχει όραμα για το έθνος.

Με μία Γερμανία η οποία επιχειρεί να μπει και αυτή στο πρωταγωνιστικό κάδρο των εξελίξεων, πατρονάροντας ένα διάλογο τον οποίο δεν φοβάται η πατρίδα μας, αλλά τον θέλει με υποσημειώσεις η Τουρκία για τους δικούς της λόγους.

Ένα Βερολίνο που δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για  την πατρίδα μας αφού κρατάει μέχρι σήμερα μία πολιτική ίσων αποστάσεων.

Ούτε στάλα αυθεντικού και καθαρού ελληνικού αίματος…

Σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε να μην κάνουμε μία ιστορική αναδρομή στην ανθελληνική προπαγάνδα του Γερμανού ιστορικού Φαλμεράγιερ που προσπάθησε να απορρίψει την ιδέα της συνέχειας του ελληνισμού τονίζοντας ότι ούτε στάλα αυθεντικού και καθαρού ελληνικού αίματος δε ρέει στις φλέβες του χριστιανικού πληθυσμού της Ελλάδας.

Ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος βέβαια, αντέκρουσε με σοβαρά επιχειρήματα τις θεωρίες του Φαλμεράγιερ. Κάτι που το κάνουν συστηματικά οι Τούρκοι με παραποίηση της ελληνικής ιστορίας και με μία προπαγάνδα άνευ προηγουμένου με στόχο να στηρίξουν τις ανιστόρητες και παράνομες διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο ότι όπως λένε και οι Γάλλοι τα  γεγονότα αμύνονται. Είναι ξεροκέφαλοι και αντιδρούν στις προθέσεις μας.

Ευχόμαστε  οι προθέσεις όλων αυτών που μας υποστηρίζουν στα λόγια να γίνουν πράξεις και συγκεκριμένες κυρώσεις και όχι να  παραμείνουν ευχολόγια και εθνικοί εξορκισμοί.

Και μία κυβέρνηση που οφείλει να μην κάνει πίσω και να αποδείξει ότι ο ελληνικός λαός είναι περήφανος για όσα κατάφερε και για όσα ακόμη μπορεί να καταφέρει.

Με έναν Έλληνα Πρωθυπουργό που λειτουργεί όχι στο που ανήκαμε αλλά στο πολιτικό διπλωματικό δόγμα διεθνούς κύρους που ισχύει σήμερα.

Ο καθένας για την χώρα του και ο Θεός για όλους μας!!!!