Αλληλουχήθηκε το γονιδίωμα του πρωτότυπου στελέχους που “γέννησε” την πενικιλίνη

Επιμέλεια: Μαίρη Αλιβιζάτου

Το πρωτότυπο στέλεχος της μούχλας Penicillium, είχε κρυογονικά διατηρηθεί πριν από δεκαετίες, αλλά τώρα, για πρώτη φορά αλληλουχήθηκε. Και αυτή η ανακάλυψη, όπως ακριβώς συνέβη με την ίδια την πενικιλίνη, ανοίγει το δρόμο για κάτι άλλο.

Το 1928, γράφτηκε ιστορία όταν ο Σκοτσέζος επιστήμονας, Alexander Fleming, κατάφερε να ανακαλύψει τις αντικικροβιακές ιδιότητες που έχει η κοινή μούχλα και οδήγησαν στην παραγωγή του πρώτου ευρείας κυκλοφορίας αντιβιοτικού, που δεν είναι άλλο από την πενικιλίνη.

Μάλιστα, το τότε στέλεχος αναπτύχθηκε τυχαία σε ένα δίσκο δειγματοληψίας με Σταφυλόκοκκο.

Η συνειδητοποίηση που έφερε αποτελέσματα

“Ξεκινήσαμε να χρησιμοποιούμε τη μούχλα του Alexander Fleming για κάποια άλλα πειράματα, και τότε συνειδητοποιήσαμε, προς έκπληξη όλων, ότι κανείς δεν είχε αλληλουχήσει το γονιδίωμα αυτής του πρωτότυπου Penicillium, παρά και την ιστορική σημαντικότητα που φέρει για τον κλάδο”, αποκάλυψε ο εξελικτικός βιολόγος Timothy Barraclough των Imperial College London και Oxford University.

Η αποκάλυψη της συγκεκριμένης αλληλουχίας, συγκρινόμενη με αυτές δύο μεταγενέστερων και εμπορικά διαθέσιμων εκδόχων σε φάρμακα στις ΗΠΑ, έδειξε πως διαμορφώθηκε γενετικά με την πάροδο του χρόνου.

Το Penicillium και άλλα είδη μούχλας, παράγουν αντιβιωτικά μόρια φυσικά, ως μέρος της διαδικασίας άμυνάς τους ενάντια στα μικρόβια. Εφόσον τα μικρόβια εξελίσσονται ταχέως για να αντεπιτεθούν σε αυτή την άμυνα – η λεγόμενη μικροβιακή ανοχή στα αντιβιωτικά – έτσι, και τα αντιβιωτικά και άρα τα στελέχη μούχλας που περιέχουν εξελίσσονται αδιάκοπα από τους επιστήμονες.

Από την έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό Scientific Journals του Nature, φάνηκε, πως τα διάφορα στελέχη μούχλας που χρησιμοποιούνται στα Αμερικανικά αντιβιωτικά για παράδειγμα, δεν έχουν εξελιχθεί μόνο από τους επιστήμονες, ώστε να παράγουν περισσότερα στελέχη αντιμετώπισης των μικροβίων. Αίσθηση προκάλεσε η διαπίστωση, ότι οι μύκητες αυτοί εξελίχθηκαν και από μόνοι τους, κάτι που προφανώς οφείλεται στις ανάγκες επιβίωσής τους στα διαφορετικά και μεταβαλλόμενα περιβάλλοντα που βρίσκονταν, και ως μέρος της εξελικτικής διαδικασίας.

Ιδιαίτερα χρήσιμη διαπίστωση, εφόσον αυτός ο εξελικτικός μηχανισμός τους, μπορεί μέσω περεταίρω έρευνας να βοηθήσει την επιστημονική κοινότητα να βρει καλύτερες φαρμακευτικές λύσεις στο πρόβλημα της μικροβιακής ανοχής στα αντιβιωτικά και κατ’ επέκταση στην αποτελεσματικότητά τους.

Με πληροφορίες από sciencealert.com