BREXIT: Mεγάλο οικονομικό πλήγμα για την E. Ε.

Του Κ. Πάντζιου

Το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ταράζει τον ύπνο πολλών στη γηραιά ήπειρο.

Τουλάχιστον εκείνων που πιστεύουν στην Ε.Ε., έστω και αν το δημιούργημα των Σουμάν, Μονέ, Σπάκ, Αντενάουερ και Ντελόρ, έχει καιρό τώρα που κλονίζεται. Φυσικά, υπάρχουν και κάποιοι, οι λεγόμενοι Ευρωσκεπτικιστές, που αγωνιούν μήπως και η Ε.Ε. αντέξει και αυτή τη δοκιμασία, που πράγματι είναι η χειρότερη από της ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που κατά κοινή αποδοχή υπήρξε το μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό εγχείρημα του 20ου αιώνα.

Το πρόβλημα έχει δύο όψεις. Η μία είναι πολιτική. Πολύ απλά, η Ευρώπη θα μείνει στο μέλλον ενωμένη, ή θα αρχίσει να σπαράσσεται από συγκρούσεις, σαν εκείνες του Μεσοπολέμου, που γνωρίζουμε όλοι πού οδήγησαν τελικά; Γιατί, για λόγους πυρηνικού ολέθρου για τον πλανήτη, ο πόλεμος μπορεί να αποκλειστεί.

Ο οικονομικός όμως πόλεμος δεν μπορεί να αποκλειστεί, τη στιγμή μάλιστα που για πολλούς έχει ήδη αρχίσει. Και κάτι άλλο. Χωρίς τον πολιτικό και οικονομικό πυλώνα που λέγεται «Ευρωπαϊκή Ένωση», ποιοι θα είναι οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δυνάμεως και ποιες πρωτοβουλίες και από ποιους θα αναληφθούν;

Πάμε τώρα στην οικονομική διάσταση του προβλήματος. Ένα αποτέλεσμα εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε. σημαίνει την αποχώρηση μιας μεγάλης πολιτικής και οικονομικής δύναμης από την ευρωπαϊκή οικογένεια και επιστροφή της Βρετανίας στην αποστασιοποίηση από τα συμβαινόμενα στην ηπειρωτική Ευρώπη, όπως επί αιώνες συνέβαινε, πριν την ένταξή της στην Ε.Ε.

Σημαίνει ακόμη, την ανατροπή της γεωπολιτικής ισορροπίας στον Δυτικό Κόσμο. Και όχι μόνο. Και βέβαια, τυχόν επικράτηση του Brexit σημαίνει μεγάλο οικονομικό πλήγμα στην Ενωμένη Ευρώπη.

Όμως, το Brexit σημαίνει και άλλα δύο πράγματα. Το ένα θα είναι πολύ μεγάλη νίκη για τους Ευρωσκεπτικιστές. Το άλλο θα είναι η περαιτέρω ενίσχυση της Γερμανίας σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, καθώς και η δικαίωση του μοντέλου που έχει προφανώς σχεδιάσει και ακολουθεί η χώρα αυτή για το οικονομικό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών.

Αναφερόμαστε στο μοντέλο της ισχυρής ομάδας Σόιμπλε, που πιστεύει στη δημοσιονομική θηλιά, στην ευημερία των αριθμών και στη δυστυχία των ανθρώπων. Άλλωστε, τώρα, οι πάντες γνωρίζουν ότι τα πλεονάσματα της Γερμανίας προέρχονται, κατά τα δύο τρίτα περίπου, από τα ελλείμματα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ιδίως του Νότου.

Και υπάρχει και κάτι άλλο. Ακόμη και αν δεν υπάρξει Brexit, που είναι και το πιθανότερο, έχει εν τούτοις δημιουργηθεί κακό προηγούμενο στην Ε.Ε. Η Βρετανία, ως γνωστόν, πέρυσι έβαλε όρους στην Ε.Ε. για να μείνει στους κόλπους της και να ενισχυθεί ο πρωθυπουργός κ. Ντ. Κάμερον, στον αγώνα του κατά του Brexit.

Η Ε.Ε. τους δέχτηκε. Πώς μπορεί όμως η Ε.Ε. να προχωρήσει, όταν και κάποιο άλλο κράτος, με την απειλή της εξόδου, θα κερδίζει ρυθμίσεις, κάτω από λογικές εκβιασμού;

Όλα αυτά οδηγούν στο μεγάλο ερώτημα, αν η Γερμανία της κ. Μέρκελ θα σταματήσει να βλέπει την Ενωμένη Ευρώπη, ως πηγή προσπορισμού οικονομικών πλεονεκτημάτων. Η πρωτιά θέλει και θυσίες, όχι μόνον κέρδη. Θέλει πίστη στην Ευρώπη και όχι μόνο προσήλωση σε κάποια φαντάσματα γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού.

Σε τελευταία ανάλυση, λογικό είναι η μεγαλύτερη σε οικονομική ισχύ χώρα της Ευρώπης, να έχει και τον πρώτο λόγο. Αλλά κάθε μέρα, θα πρέπει να αποδεικνύει, ότι είναι σε θέση να αξιοποιεί αυτό το προβάδισμα για το μέλλον της οικογένειας των Ευρωπαϊκών λαών.

Υπάρχει περίπτωση να φτάσουμε στο τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δύσκολο. Αν και όπως λέει η Κική Δημουλά σε ένα ποίημά της: «Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια…».