Ο άνθρωπος που «διάβασε» τα χρωμοσώματα του Θεού

Του συγγραφέα και δημοσιογράφου Κώστα Δούκα,

Ο κόσμος φαίνεται ότι ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερο για το παρελθόν του, παρά για το μέλλον του. Κι αυτό είναι φυσικό. Οι γενιές που ζουν, γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να ζήσουν τις εξελίξεις του μέλλοντος, γιατί όταν αυτές θα συμβούν, εκείνες δεν θα υπάρχουν. Έτσι, θαυμάζουν μεν για τις προλεγόμενες ανακαλύψεις, που φθάνουν πέραν από το προσδόκιμο της ζωής τους, στην πραγματικότητα όμως αδιαφορούν.

Αντιθέτως, το παρελθόν του ανθρώπου ερεθίζει πάντοτε το ενδιαφέρον των γενεών που ζουν, όπως ο γέροντας και η γερόντισσα, που ξεφυλλίζουν τα άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες και φέρνουν στον νου τους τα νιάτα τους, τα παλιά γεγονότα και τις παλαιότερες διηγήσεις των δικών τους παππούδων, που αναφέρονται σε ακόμη παλαιότερες εποχές.

Αλλά πόσο παλιότερα μπορεί να πάει κανείς με το μυαλό του; Ποτέ δεν μπορεί να φθάσει στο απώτατο παρελθόν, στην αρχέγονη εκείνη στιγμή που ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε στον πλανήτη. Και πότε δημιουργήθηκε ο πλανήτης μας; Και με ποιό τρόπο; Αντιλαμβάνεται κανείς ότι με τέτοια ερωτήματα, νους του ανθρώπου οδηγείται πιά στην Θεογονία και επαφίεται στην Επιστήμη να τον διαφωτίσει, πώς έγιναν όλ’ αυτά που μας περιβάλλουν.

Πώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν, οι γαλαξίες, τα άστρα, τα νεφελώματα, οι μαύρες τρύπες, τα κβάζαρ, οι αστέρες νετρονίων κι ένα σωρό θαυμαστά πράγματα που ανακαλύπτουν σχεδόν καθημερινά οι επιστήμονες, λόγω της προηγμένης τεχνολογίας που διαθέτουν και μπορούν να διεισδύσουν στο Σύμπαν σε βάθος δισεκατομμυρίων ετών φωτός, για να μας πουν τί; Αν υπάρχει Δημιουργός και πιό ήταν το έργο του;

Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός μας έχει αφήσει πλούσιο έργο γύρω από τις έρευνές του για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Ένας Θαλής μας μίλησε πρώτος για τον ηλεκτρομαγνητισμό. Ένας Ερατοσθένης μέτρησε με εκπληκτική ακρίβεια την περίμετρο της Γης. Ένας Αρίσταρχος μίλησε πρώτος για το ηλιοκεντρικό σύστημα. Ένας Ζήνων μίλησε πρώτος για τον απειροστικό λογισμό και την γενική θεωρία της Σχετικότητος. Ένας Αρχιμήδης ανεκάλυψε τις αρχές της Μηχανικής, που εφαρμόζονται απολύτως και στην σημερινή εποχή της προηγμένης τεχνολογίας. Ένας Ευκλείδης ανεκάλυψε την επίπεδη Γεωμετρία, θριαμβεύοντας στην σημερινή εποχή, όταν η ΝΑΣΑ ανεκάλυψε ότι το Σύμπαν επεξετάθη και επεκτείνεται κατά το επίπεδο και όχι κατά το σφαιρικό σχήμα. Ένας Πυθαγόρας ανεκάλυψε μεταξύ άλλων το πυθαγόρειο θεώρημα, χωρίς την εφαρμογή του οποίου κανένα διαστημόπλοιο δεν μπορεί να πάει στο Φεγγάρι ή στους πλανήτες.

Πλήθος άλλων αρχαίων επιστημόνων, αστρονόμων, μαθηματικών, φιλοσόφων κλπ, έχουν δημιουργήσει μία τεράστια επιστημονική υποδομή, πάνω στην οποία στηρίχθηκε η νεωτέρα επιστημονική μετεξέλιξη της ανθρωπότητος, όχι μόνο της Αναγεννήσεως, αλλά και της σύγχρονης επιστήμης, σε όλους τους τομείς γνώσεως, και ιδιαιτέρως στην κοσμογονία, που μας ενδιαφέρει στην συγκεκριμένη στιγμή, καθώς ένας πολύ σπουδαίος φιλόσοφος, ο Παρμενίδης ο Ελεάτης, ήταν ο πρώτος που διατύπωσε μία θεωρία για την δημιουργία του Σύμπαντος, η οποία, χωρίς υπερβολή, απασχολεί σήμερα τους μεγαλύτερους αστροφυσικούς του πλανήτη.

Είπε τέτοια πράγματα ο φοβερός αυτός φιλόσοφος, ώστε υποχρέωσε τους σύγχρονους αστροφυσικούς και αστρονόμους να δεχθούν την αρχή του, σύμφωνα με την οποία τίποτε δεν δημιουργείται εκ του μη όντος και ότι μηδέν δεν υπάρχει, ούτε μας επιτρέπεται να μιλούμε γι’ αυτό. Γιά να καταλάβουμε τι είπε ο φοβερός αυτός άνθρωπος στην εποχή των ακοντίων και των τόξων, πρέπει να κάνουμε μία σύντομη αναφορά στις σύγχρονες θεωρίες περί γενέσεως του Σύμπαντος.

Σύμφωνα λοιπόν με την πιο δημοφιλή θεωρία, το Σύμπαν δημιουργήθηκε ύστερα από μία μεγάλη έκρηξη (Big Bang), πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια και, σύμφωνα με νεώτερες εκτιμήσεις, πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια.

Όμως, τι εξερράγη; Και τι υπήρχε πριν από την Μεγάλη Έκρηξη; Οι επιστήμονες βρέθηκαν σε μεγάλη δυσκολία, καθώς ο Παρμενίδης είχε διδάξει πως τίποτε δεν δημιουργείται εκ του μηδενός. Άρα πρέπει να υπήρχε κάτι για να εκραγεί. ΄Έτσι οι επιστήμονες υποχρεώθηκαν να υποταχθούν στην Παρμενίδεια λογική και να δεχθούν ότι προϋπήρχε ένα υπερσυμπυκνωμένο άτομο, απείρως μικρότερο του συνήθους ατόμου, με διαστάσεις 10 στην μείον 27, που περιείχε όλη την ύλη του Σύμπαντος υπερσυμπυκνωμένη, το οποίο εξερράγη και κατά την έκρηξη αυτή δημιουργήθηκε ταυτοχρόνως και ο χωροχρόνος, δηλαδή η τετάρτη διάσταση του Αϊνστάιν. Ακολούθως, σύμφωνα με το λεγόμενο καθιερωμένο πρότυπο, ή το πληθωριστικό μοντέλο, δημιουργήθηκαν οι γαλαξίες και οι αστέρες.

Όλα καλά μέχρις εδώ. Η θεωρία διατυπώθηκε όταν ο αστρονόμος Έντουαρντ Χαμπλ και ο βοηθός του Χιούμανσον, διαπίστωσαν ότι οι γαλαξίες απομακρύνονται με μεγάλη ταχύτητα από ένα νοερό κέντρο, αλλά και μεταξύ τους, όπως τα σημάδια στην επιφάνεια ενός μπαλονιού που φουσκώνει.

Ο Νεύτων είχε ανακαλύψει την βαρύτητα και μέχρι τότε οι επιστήμονες δεν ανησυχούσαν. Οι γαλαξίες και οι αστέρες συγκρατούνται μεταξύ τους και, άρα, μένουν ακίνητα όλα. Όμως, μετά την θεωρία του Χαμπλ ότι οι γαλαξίες απομακρύνονται, οι επιστήμονες σκέφθηκαν ότι χθες θα ήσαν πιο κοντά, πέρυσι ακόμη πιο κοντά και πριν από δισεκατομμύρια χρόνια θα είχαν συμπυκνωθεί σε μία υπέρπυκνη ύλη, δυσδιάκριτη ακόμη και με ηλεκτρονικό τηλεσκόπιο.

Ο Αϊνστάιν, βασιζόμενος στην θεωρία του Νεύτωνος, είχε διατυπώσει την θεωρία του για την Σχετικότητα με βάση ένα ακίνητο Σύμπαν. Όμως επειδή φοβόταν ότι αν έπαυε να ισχύη η παγκόσμια βαρύτητα, η θεωρία του δεν θα είχε καμία αξία, καθιέρωσε την λεγομένη κοσμολογική σταθερά, την οποία απεικόνισε με το ελληνικό γράμμα Λ, αποκλείοντας έτσι το ενδεχόμενο να εκλείψει κάποτε για κάποιο λόγο η βαρύτητα και να πέσουν τα άστρα το ένα πάνω στο άλλο. Μόλις όμως έμαθε τα χαμπάρια του Χαμπλ, ότι δηλαδή οι γαλαξίες μας στέλνουν από τα βάθη του Σύμπαντος ερυθρό φάσμα, που σημαίνει ότι οι γαλαξίες απομακρύνονται από το κέντρο, έσπευσε να καταργήσει την κοσμολογική σταθερά, λέγοντας ότι η επινόησή της ήταν η μεγαλύτερη γκάφα της ζωής του.

Νεώτερες ανακαλύψεις της ΝΑΣΑ αναφέρουν ότι οι γαλαξίες όχι μόνο απομακρύνονται, αλλά απομακρύνονται με διαρκώς αυξανόμενη ταχύτητα, οπότε αποφαίνονται ότι μία κοσμολογική σταθερά θα ήταν ό,τι έπρεπε για να συγκρατηθούν πλέον οι γαλαξίες, και ότι η μεγαλύτερη γκάφα του Αϊνστάιν είναι ότι κατήργησε την κοσμολογική σταθερά. Όμως συμβαίνουν πράγματι αυτά που μας διδάσκει η σημερινή κοσμολογία; Απομακρύνονται πράγματι οι γαλαξίες; Ή μήπως παραμένουν ακίνητοι εκεί που βρίσκονται;

Πολλοί και διαπρεπείς μάλιστα επιστήμονες αμφισβητούν την Μεγάλη Έκρηξη. Μεταξύ αυτών και ο σπουδαίος αστρονόμος Φρεντ Χόϊλ, ο οποίος μάλιστα κατά ειρωνικό τρόπο, έδωσε τον ορισμό Big Bang, όταν οι συνάδελφοί του προσπαθούσαν να του εξηγήσουν πώς έγιναν τα πράγματα, κατά την γνώμη τους, στο απώτατο παρελθόν.

«Δηλαδή, είπε ο Φρεντ Χόϊλ, αν κατάλαβα καλά, μιλάμε για μία Μεγάλη Έκρηξη»;

Ο όρος άρεσε στους υποστηρικτές της θεωρίας και τον καθιέρωσαν. Από τότε άρχισε μία παγκόσμια πλύση εγκεφάλου ότι αυτή η Μεγάλη Έκρηξη συνέβη. Πολλοί επιστήμονες ετάχθησαν υπέρ αυτής της θεωρίας, τα βραβεία Νόμπελ για κάθε νέα ανακάλυψη έπεφταν βροχή και η θεωρία καθιερώθηκε περίπου δια δημοσκοπήσεως. Φυσικά, κανένας από τους… «αντιφρονούντες» επιστήμονες δεν τιμήθηκε με Νόμπελ. Αυτή ήταν η…τιμωρία τους!

Όμως, ένας σπουδαίος Ελβετός επιστήμων βουλγαρικής καταγωγής, ο Φριτς Τσβίκι, αμφισβήτησε ευθέως τα συμπεράσματα του Χαμπλ, πήγε ο ίδιος στο αστεροσκοπείο του όρους Ουΐλσον και εξέτασε το φωτογραφικό υλικό. Τελικά αποφάνθηκε ότι η απόκλιση του φάσματος των γαλαξιών προς το ερυθρό, δεν δείχνει την απομάκρυνσή τους. Απλώς, είπε, το φως μας έρχεται από πολύ μακριά και είναι «κουρασμένο φως». Ας μη φανταστούμε ότι ο Τσβίκι είναι ένας αστρονόμος της σειράς. Είναι αυτός που ανεκάλυψε την σκοτεινή ύλη στο Σύμπαν, που, μαζί με την σκοτεινή ενέργεια, αποτελούν το 96% του αγνώστου σε μας Σύμπαντος. Γνωρίζουμε μόνο το 4% του Σύμπαντος. Δηλαδή, τίποτε.

Και επειδή οι χαοτικές αποστάσεις των γαλαξιών δεν επιτρέπουν την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για το πώς ακριβώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν, οι επιστήμονες εστράφησαν στον μικρόκοσμο, έγιναν κυνηγοί σωματιδίων για να βρουν πώς δημιουργείται η ύλη, και σήμερα βρίσκονται στο σημείο να ανακαλύψουν ένα σωματίδιο, που πήρε το όνομα ενός επιστήμονος ονόματι Higgs, το οποίο απεκάλεσαν σωματίδιο ή μποζόνιο του Θεού και, με στρατιές αδρά αμειβομένων επιστημόνων από τα λεφτά των απανταχού φορολογουμένων, διατυπώνουν διάφορες θνησιγενείς θεωρίες, που δεν αντέχουν στον χρόνο, στολισμένες με περίτεχνες μαθηματικές εξισώσεις, οι οποίες κυριολεκτικά ωχριούν μπροστά στις θεωρίες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, φυσικών, αστρονόμων, μαθηματικών και γενικά επιστημόνων, οι οποίοι με την εργασία τους θεμελίωσαν τις σύγχρονες επιστήμες και παρουσιάζουν μοναδική ανθεκτικότητα στον χρόνο.

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ο επιστημονικός κόσμος είναι χωρισμένος στα δύο. Οι μεν, πιστεύουν ότι το Σύμπαν είναι σταθερό και ακίνητο και ότι ουδέποτε συνέβη η Μεγάλη Έκρηξη, οι δε, ότι το Σύμπαν είναι προϊόν μιας Μεγάλης Εκρήξεως και επεκτείνεται διαρκώς. Μέχρι πότε άραγε; Μέχρι, λένε, να επέλθει η… Μεγάλη Σύνθλιψη. Δηλαδή, θα δούμε τα κομμάτια του σπασμένου φλιτζανιού να…συγκολλούνται, εμείς να γινόμαστε όλο και νεώτεροι από γέροι κ.ο.κ.

Ας δούμε όμως τι πίστευε ο μεγάλος μύστης Παρμενίδης, ο άνθρωπος που, κατά την γνώμη μου, διάβασε τα «χρωμοσώματα» του Θεού.

Ήταν καλοκαίρι του 450 π.Χ. Ήταν τα μεγάλα Παναθήναια. Εκεί κοντά στον Κεραμεικό, στην συνοικία Μελίτη, έξω από τα τείχη των Αθηνών, υπήρχε μία έπαυλις, που ανήκε στον Πυθόδωρο, ένα ρέκτη της γνώσεως και της φιλοσοφίας. Πολλές φορές ο Πυθόδωρος συγκέντρωνε σπουδαίους φιλοσόφους στην έπαυλή του, οι οποίοι ανέπτυσσαν τις φιλοσοφικές τους σκέψεις. Εκείνο το καλοκαίρι φιλοξένησε τον Ελεάτη φιλόσοφο Παρμενίδη και τον μαθητή του Ζήνωνα, όπου μίλησε για ανήκουστα πράγματα και μάλιστα από χειρογράφου. Παρών στην συζήτηση ήταν και ο νεαρός τότε Σωκράτης, ηλικίας 25 ετών.

Ο Παρμενίδης συνομιλεί με τον παρευρισκόμενο επίσης Αριστοτέλη, όχι τον φιλόσοφο, αλλά ένα μορφωμένο νέο, που αργότερα έγινε ένας από τους τριάκοντα τυράννους. Κατά τον διάλογο που ακολουθεί, ο Παρμενίδης αναπτύσσει την κοσμοθεωρία του, σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν δεν έχει αρχή και τέλος, είναι αιώνιο, ακίνητο, πλήρες (ουλομελές = δεν του λείπει τίποτε), δεν έχει μορφή και σχήμα, δεν τοποθετείται πουθενά, δεν περιέχεται σε άλλο, δεν ησυχάζει μέσα του, είναι πρεσβύτερο αλλά ταυτόχρονα και νεώτερο, δεν είναι ούτε σε κίνηση ούτε σε ηρεμία και δεν αποτελείται από πολλά, αλλά από πολύ λίγα.

Το Σύμπαν, που καλείται ΕΝ και ΟΝ, υφίσται σε ανύποπτο χρόνο την λεγομένη ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΑΤΟΠΟΝ ΦΥΣΙΝ (δηλαδή θα λέγαμε σήμερα μετάλλαξη). Τι είδους κατάσταση είναι αυτή που υφίσταται το ΕΝΑ; Από ό,τι κατάλαβα διαβάζοντας εμβριθώς και επί μακρόν τον Παρμενίδη, αλλά και τους άλλους Ελεάτες φιλοσόφους, τον Ξενοφάνη, τον Ζήνωνα και τον Μέλισσο, πρόκειται περί του εξής:

Η στιγμή είναι ακαριαία και άχρονη. Είναι η Στιγμή του Θεού. Κανένας νους δεν είναι σε θέση να συλλάβει αυτή την ΑΤΟΠΟΝ ΦΥΣΙΝ, αλλά ούτε μπορεί να την προβλέψει, διότι συμβαίνει ΕΞΑΙΦΝΗΣ. Αυτή η άτοπος φύσις του αιφνιδίου τοποθετείται ανάμεσα στην κίνηση και στην στάση, χωρίς να βρίσκεται μέσα στον χρόνο, και η μεταβολή γίνεται εξ αιτίας της, από την κίνηση προς την στάση και από την στάση προς την κίνηση.

Είναι ακριβώς η στιγμή εκείνη, που ο Δημιουργός αναπαράγει την ύλη, ή τον Εαυτό του, χωρίς αυτόπτη μάρτυρα. Αυτό συμβαίνει παντού και πάντα στον χώρο. Κανένας άνθρωπος δεν ξέρει πότε ακριβώς δημιουργείται μέσα του το πρώτο καρκινικό κύτταρο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την συνάντησή του με έναν άλλον άνθρωπο την συγκεκριμένη στιγμή, στον συγκεκριμένο χώρο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε ακριβώς θα πάθη βλάβη μια μηχανή που λειτουργεί.

Ο Παρμενίδης υποστηρίζει πως «αν το ΕΝΑ στέκεται και κινείται, μπορεί να υποστεί μεταβολή και προς τις δύο κατευθύνσεις – μόνο έτσι άλλωστε μπορεί να κάνει και τα δύο – κι όταν μεταβάλλεται, τούτο γίνεται αιφνίδια. Όταν μεταβάλλεται, δεν βρίσκεται μέσα σε χρόνο, ούτε σε κίνηση ούτε σε στάση. Υπάρχει λοιπόν, κατά την Παρμενίδεια υπερλογική, μία στιγμή που ο χρόνος δεν υφίσταται και δεν μπορεί να τμηθεί άλλο. Στάση χρόνου σημαίνει στάση κινήσεως. Εκεί το ΕΝΑ, μεταξύ στάσεως και κινήσεως, υφίσταται την ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΑΤΟΠΟΝ ΤΙΝΑ ΦΥΣΙΝ.

Όταν συμβαίνει αυτή η αιφνίδια αλλαγή, δεν βρίσκεται το ΟΝ ούτε μέσα στον χρόνο ούτε μέσα σε κίνηση ούτε μέσα σε στάση. Πού βρίσκεται λοιπόν; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα, στο οποίο πρέπει να δώσει απάντηση η επιστήμη του 21ου αιώνα. Με το να υποστηρίζουν οι επιστήμονες ότι τα έσχατα σωματίδια της ύλης ζουν απειροελάχιστο χρόνο, γι’ αυτό και καλούνται φανταστικά, αφού ποτέ κανείς δεν τα έχει δει ούτε μπορεί να τα μετρήσει, και δεν μπορεί να τα μετρήσει επειδή δεν έχει στην διάθεσή του μήκος κύματος μικρότερο από εκείνο του φωτός, που είναι απείρως μεγαλύτερο από τα σωματίδια, στην ουσία γίνεται παραδεκτή η ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΑΤΟΠΟΣ ΦΥΣΙΣ του Παρμενίδη, διότι σ’ αυτή την άχρονη διάσταση του ΟΝΤΟΣ, συντελείται μία μεταβολή, που αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του Δημιουργού.

Κι αν όλα αυτά σας φαντάζουν σαν αρχαίες παλαβομάρες, δεν έχετε παρά να συγκρίνετε οποιαδήποτε σύγχρονη κοσμοθεωρία, όπως του Αϊνστάιν, του Φρήντμαν, του Λεμέτρ, του Ράδερφορντ, του Γκάμωφ, του Πενρόουζ, του Στήβεν Χώκινγκ, του Ιγκόρ Νόβικοφ, του Τζιμ Αλ Καλίλι, του Λώρενς Κράουν καί άλλων συγχρόνων επιστημόνων, οι οποίοι έχουν γίνει κυριολεκτικά κυνηγοί σωματιδίων με τις στρατιές των συναδέλφων τους, καθώς προσπαθούν να μελετήσουν το αχανές σύμπαν σε επίπεδο σωματιδίων με τους επιταχυντές τύπου CERN, που καταβροχθίζουν τις καταθέσεις των φορολογουμένων απανταχού του κόσμου μεταξύ των οποίων και των Ελλήνων δια του Κέντρο του ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ.

Η πρωτοτυπία του βιβλίου τούτου έγκειται στο ότι συγκρίνει θεωρίες και απόψεις συγχρόνων αστροφυσικών, αστρονόμων και πυρηνικών φυσικών, με την θεωρία του Παρμενίδη περί ΕΝΟΣ και περί ΟΝΤΟΣ, θεωρία που έχει τόσο εντυπωσιάσει την παγκόσμια επιστήμη, ώστε τα περισσότερα σύγχρονα συγγράμματα κάνουν εφεξής πάντοτε μνεία στον υπέροχο αυτόν φιλόσοφο, ο οποίος εκ προοιμίου απορρίπτει την Μεγάλη Έκρηξη, πιστεύει ότι τα πάντα είναι ακίνητα, ότι δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον, αλλά μόνο ένα διαρκές παρόν, ότι ο Θεός ούτε μας ξέρει ούτε τον ξέρουμε και ότι το Σύμπαν ΟΥΔΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ, ΟΥΔΕ ΛΕΓΕΤΑΙ, ΟΥΔΕ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ, ΟΥΔΕ ΓΙΓΝΩΣΚΕΤΑΙ, ΟΥΔΕ ΤΙ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ ΑΥΤΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ (ούτε ονομάζεται, ούτε λέγεται, ούτε νομίζεται, ούτε γνωρίζεται, ούτε κανένα ον μπορεί να το αντιληφθεί με τις αισθήσεις του).

Και ενώ οι επιστήμονες, αναζητώντας το μποζόνιο του Θεού, έτσι λέγεται το σωματίδιο Higgs που ασφαλώς θα τιμηθεί με βραβείο Νόμπελ, διασπούν με τους υπερεπιταχυντές τα ύστατα συστατικά της ύλης, ψάχνοντας να βρουν την αρχή του παντός, ο Παρμενίδης, από τα βάθη των αιώνων, τους προειδοποιεί επιγραμματικά με το κοσμογονικό έπος του: «Γι’ αυτό θα είναι κούφια ονόματα, όσα έδωσαν οι άνθρωποι, πιστεύοντας πως είναι αληθινά: Πως τάχα γίνεται και χάνεται, μετακινείται και αλλάζει το λαμπρό του χρώμα»

Διαβάζοντας κανείς την σκέψη του Παρμενίδη, διεισδύει σε σφαίρες ανώτερης λογικής και αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος διέπεται από ένα πολύ μικρούλη και αόρατο Θεό, αλλά παντοδύναμο και αναπαραγόμενο στο διηνεκές και πανταχού παρόντα.

Είναι αυτός που γεμίζει το Σύμπαν, που είναι ορατό ενώ σύγκειται από αόρατα σωματίδια, και τα διαστρικά χάη, με συνεχώς μεταλλασσόμενα και μεταπίπτοντα στις αρχικές τους μορφές αόρατα σωματίδια, των οποίων η γένεση είναι αυτονόητη και η απανταχού παρουσία τους αναπόδραστη και επιβεβλημένη, ώστε μόνον αυτά, τα «χρωμοσώματα του Θεού», να περιγελούν τον ανύπαρκτο χωροχρόνο, να κοροϊδεύουν τις ανύπαρκτες επίσης διαστάσεις της μηδέποτε λαβούσης χώρα Μεγάλης Εκρήξεως και ν’αντιλαμβάνονται ανισόχρονα γεγονότα απειροστικής αποστάσεως μεταξύ τους, μέσα σε μία αιωνιότητα και ακινησία, που μόνον η υπερλογική του Παρμενίδη μπόρεσε να συλλάβει και να εξηγήσει. Σε όσους βέβαια μπορούν να τον καταλάβουν.

Και να τον αγαπήσουν με την αληθινή έννοια του γεγόνασι παιδικά, ήτοι του πνευματικού έρωτα που εμπνέει ένας μύστης σ’ ένα διδασκόμενο. Ιδού τώρα και ο εκπληκτικός επίλογος: Πριν από δύο μήνες περίπου δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο μελέτη – θεωρία δύο επιστημόνων, που έρχεται να επιβεβαιώσει πανηγυρικά την θεωρία του Παρμενίδη, καθώς υποστηρίζει ότι το Σύμπαν ενδεχομένως να υπήρχε από πάντοτε, ότι είναι δηλαδή αγέννητο, άφθαρτο και αιώνιο, όπως ακριβώς υποστηρίζει ο Ελεάτης φιλόσοφος Παρμενίδης, αλλά και οι άλλοι Ελεάτες φιλόσοφοι, ο Ξενοφάνης, ο Ζήνων και ο Μέλισσος.

Πράγματι, ο Αιγύπτιος Αχμέντ Φαράγκ Αλί του Πανεπιστημίου της Μπένχα και ο Σαούριο Ντάς του Πανεπιστημίου Λέθμπριτζ του Καναδά, υποστηρίζουν ότι η «μοναδικότητα» (singularity) της ανυπολόγιστης πυκνότητας της ύλης και της Μεγάλης Εκρήξεως (Big Bang), αποτελούν για πολλούς επιστήμονες θεωρία προβληματική, καθώς αυτή εξηγεί όσα συνέβησαν μόνο αμέσως μετά και όχι πριν την μοναδικότητα ή κατά την διάρκειά της.

« Η μοναδικότητα του Big Bang είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα της θεωρίας της Γενικής Σχετικότητας, επειδή οι νόμοι της Φυσικής φαίνονται να καταρρέουν εκεί», υποστηρίζουν οι δύο επιστήμονες και προσθέτουν ότι « η μοναδικότητα του Big Bang μπορεί να εξηγηθεί από το νέο μοντέλο τους, σύμφωνα με το οποίο το Σύμπαν είναι αιώνιο, χωρίς να έχει αρχή και τέλος.

Δηλαδή οι δύο επιστήμονες, που προβλημάτισαν με την νέα τους θεωρία την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, έρχονται να επιβεβαιώσουν την σκέψη του Παρμενίδη πού λέει: «Ένας είναι ο δρόμος, ο δρόμος του «είναι». Κι αυτός ο δρόμος λέει ότι το Σύμπαν είναι αγέννητο και άφθαρτο, ενιαίο, ακίνητο και τέλειο. Ούτε ήταν ποτέ ούτε θα είναι, γιατί είναι τώρα όλο μαζί, ένα, συνεχές. Τι γέννα θα ψάξεις να βρεις γι’ αυτό; Πώς και από πού ξεφύτρωσε; Δεν θα σ’ αφήσω να το πεις, λέει ο Παρμενίδης, ή να σκεφθείς «εκ του μη όντος», γιατί δεν λέγεται και δεν νοείται το «μη ον».

Και καταλήγει: Τί δ᾽ἂν μιν καί χρέος ὦρσεν, τοῦ μηδενός ἀρξάμενον, φῦν; Οὓτως ἢ πάμπαν πέλεναι χρεών ἐστίν ἢ οὐχί. (Ποιά άραγε ανάγκη το έκανε αυτό να ξεφυτρώσει αργότερα ή νωρίτερα ξεκινώντας από το μηδέν; Άρα ή πρέπει να είναι ολότελα ή να μην είναι καθόλου).

Αλλά οι δύο επιστήμονες έρχονται να επιβεβαιώσουν και σε άλλη άποψη τον Παρμενίδη, που υποστηρίζει ότι το Σύμπαν αποτελείται από πολύ λίγα πράγματα. Είναι η θεωρία των «κβάντων», δηλαδή των ποσοτήτων, που ισχύει σήμερα στην εποχή που ζούμε. Σ’ αυτή την θεωρία στηρίζεται το κινητό σας, ο υπολογιστής σας, η τηλεόρασή σας, ο αξονικός και μαγνητικός τομογράφος και όλα τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας.

Οι δύο αυτοί επιστήμονες, ο Αλί και ο Ντάς, στηριζόμενοι σε μελέτες και άλλων συναδέλφων τους, όπως του θεωρητικού φυσικού Ντέηβιντ Μπός, υποστηρίζουν ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι «κβαντοποιημένοι», δηλαδή αποτελούνται από ελάχιστες και διακριτές, δηλαδή «κβαντισμένες» ποσότητες.

Πέρα από το ότι δεν «βλέπει» Big Bang, το μοντέλο των δύο φυσικών δεν βλέπει επίσης Big Crunch, δηλαδή Μεγάλη Σύνθλιψη. Στην γενική θεωρία της Σχετικότητος, μία πιθανή μοίρα του Σύμπαντος το «θέλει» να συστέλλεται μέχρι την κατάρρευσή του και τον μετασχηματισμό ξανά σε ένα σημείο άπειρης πυκνότητας ύλης. Κάτι τέτοιο όμως θα άλλαζε την νομοτέλεια του κόσμου, όπως την αντιλαμβάνεται ο νους του ανθρώπου. Έτσι, οι δίδυμοι πύργοι θα ορθώνονταν ξανά, ο Μπαρτόλντι θα ξανάφτιαχνε το άγαλμα της Ελευθερίας, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης θα ξανάρχιζαν να χτίζουν την Ακρόπολι, εμείς αντί να γερνάμε θα γινόμαστε όλο και πιο νέοι, ενώ οι νεκροί θα ξαναζωντάνευαν.

Αλλά τους παραλογισμούς αυτούς, της Μεγάλης Εκρήξεως, της Μεγάλης Συνθλίψεως κλπ τους αποκλείει η υπερλογική του Παρμενίδη, που από τα βάθη των αιώνων μας γνέφει, ότι ζούμε σε ένα διαρκές παρόν μέσα σε ένα Σύμπαν αγέννητο και ακίνητο, για να καταλήξει στον ένατο συλλογισμό του που λέει: ΕἰἛν μή ἒστιν , οὐδέν ἒστι. (Αν δεν υπάρχει Ένα, δεν υπάρχει τίποτα).

Δεν ξέρω πόσο μπόρεσα να σας φωτίσω γύρω από το συγκλονιστικό περιεχόμενο του ομολογουμένως δύσκολου τούτου βιβλίου, αν και προσπάθησα να το εκλαϊκεύσω τα μέγιστα προς διευκόλυνση του αναγνώστη, καθώς το βιβλίο τούτο αντιπαραβάλλει την αρχαιοελληνική γνώση με τις σύγχρονες επιστημονικές κοσμοθεωρίες, παραθέτοντας και σπουδαίες ἒγρωμες φωτογραφίες του διαστημικού τηλεσκοπίου Χάμπλ από το Σύμπαν.

Δεν ξέρω ακόμη αν μπόρεσα να σας περάσω την υποψία ότι ζούμε σε ένα τεχνολογικό μεσαίωνα, καθώς, ενώ η επιστήμη έχει κάνει αλματώδεις εξελίξεις σε όλους τους τομείς της γνώσης, οι πλείστοι των ανθρώπων εξακολουθούν να πιστεύουν στις βασκανίες, στα ταρώ και στις αστρολογικές μελλοντολογίες, ξεστρατίζοντας από την αληθινή γνώση και την γνήσια σκέψη που οδηγεί στην εξέλιξη του συμπαντικού ανθρώπου.

Θέλω όμως να πιστεύω ότι οι Έλληνες δεν έχουν μόνο το προνόμιο της πρωτοπορίας στην επιστημονική σκέψη δια μέσου των αιώνων, αλλά και την ικανότητα να κατανοούν τα μυστήρια του αιώνα που διατρέχουμε, όπου τα πάντα αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ η ανθρωπότητα φαίνεται απρόθυμη να ακολουθήσει τον φρενήρη αυτόν ρυθμό ανάπτυξης, καθώς όχι μόνο δεν αγαπούν αλλήλους, αλλά αντιθέτως, εξακολουθούν να αλληλοσκοτώνονται.

Χρειάζεται, κατά την γνώμη μου, να ακονίζουμε διαρκώς την σκέψη μας, αποδιώχνοντας την πνευματική πλαδαρότητα που μας δημιουργούν ένα σωρό άχρηστα πράγματα. Και μια τέτοια ευκαιρία πιστεύω ότι προσφέρει το βιβλίο αυτό, που δυσκόλεψε πολύ κι εμένα να το γράψω, αλλά μου προσέφερε την ικανοποίηση ότι κατόρθωσα να διεισδύσω στην σπουδαία σκέψη του Παρμενίδη και να αντιληφθώ ότι η αρχαία γνώση αποτελεί στέρεο βάθρο για τα σημερινά επιτεύγματα του ανθρώπου.