Ο χρονικός αναδιπλασιασμός που ομορφαίνει την γλώσσα μας

Μετά την θερινή ραστώνη, η ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ επιστρέφει στην βάση της και ασχολείται, σαν εναρκτήριο άρθρο, με το μεγάλο θύμα της ελληνικής παρακμής, την γλώσσα, που κακοποιείται βάναυσα, κυρίως από τους δημοσιογράφους των ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

Του συγγραφέα- ερευνητή Κώστα Δούκα

Τις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου ακούστηκε μία δημοσιογράφος να λέει το εξής ανατριχιαστικό: Ο Ανίβας πρό των…πύλων!

Και μη χειρότερα.

Ας διαβάσουν λίγο γραμματική οι δημοσιογράφοι αυτοί, που λένε με τόση ευκολία «άνηκε», «του διευθύνων σύμβουλου», «στο αυτοκίνητο επενέβαιναν τόσα άτομα», «διαρρέεται από το Μαξίμου», «στους διεθνούς οργανισμούς», «επι κεφαλή» και πλήθος άλλων καθημερινών σολοικισμών, βαρβαρισμών και γλωσσικών αυτοσχεδιασμών, που καταστρέφουν συστηματικά την γλώσσα μας. Η στήλη είναι πρόθυμη να τους βοηθήσει με τα άρθρα που δημοσιεύει, όπως το κατωτέρω.

Η μετοχή παρακειμένου με τον χρονικό αναδιπλασιασμό ομορφαίνει τον καθημερινό μας λόγο και συνδέει την σύγχρονη καθομιλουμένη των Ελλήνων με την αρχαία γλώσσα, αυτή που κάνει τους γλωσσοκατεδαφιστές να βγάζουν σπυράκια, καθώς κάνουν ό,τι μπορούν γιά να την καταργήσουν.

Όμως η μετοχή παρακειμένου με τον χρονικό αναδιπλασιασμό, μετέχει με ζωντάνια στον καθημερινό λόγο, που θα ήταν ανούσιος χωρίς αυτή. Ιδού μερικές φράσεις που λέμε καθημερινά, εγγράμματοι και αγράμματοι, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε καν ότι χρησιμοποιούμε λέξεις που επινοήθηκαν πριν από 5.000 ή και 10.000 χρόνια. Λέμε γιά παράδειγμα:

-Αυτός είναι σεσημασμένος κακοποιός και όχι σημασμένος.

-Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη και όχι ταμένη.

-Ο τάδε βρίσκεται σε διατεταγμένη αποστολή και όχι σε διαταγμένη.

-Οι εργαζόμενοι διεκδικούν τα (φευ απολεσθέντα) κεκτημένα δικαιώματα και όχι τα κτημένα.

Λέμε ακόμη:

–Λελογισμένη χρήση, τεθωρακισμένα τα τανκς και όχι θωρακισμένα, είναι δεδομένο, ο χώρος είναι αναπεπταμένος ή πεπερασμένος και όχι…περασμένος, που έχει εντελώς άλλη σημασία και ο ήχος διακεκομμένος.

-Μιλάμε γιά τετελεσμένο γεγονός, γιά μεμονωμένη περίπτωση, πιστεύουμε στο πεπρωμένο και δίνουμε τον νενομισμένο όρκο και όχι τον νομισμένο.

-Η κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί αν δεν έχει την δεδηλωμένη (και όχι την δηλωμένη), ενώ το πρόβλημα θεωρείται λελυμμένο.

-Το σχήμα είναι πεπλατυσμένο (και όχι πλατυσμένο), ενώ πολλές φορές ομιλούμε με συγκεκαλυμμένο τρόπο.

-Μερικοί κακοποιοί ή καταχραστές του δημοσίου χρήματος δρούν κεχωρισμένα, ενώ η Παναγία είναι κεχαριτωμένη και όχι χαριτωμένη.

-Το γεγονός είναι κι αυτό μετοχή παρακειμένου του «γίγνομαι» με χρονικό αναδιπλασιασμό, κι ας έχει καταντήσει ουσιαστικό, ενώ πολλές φορές καταγράφεται από τους δημοσιογράφους και είναι καταγεγραμμένο.

-Ο αέρας που βάζουμε στα ελαστικά των αυτοκινήτων μας είναι πεπιεσμένος, ενώ στις επιχειρήσεις, στην βουλή και αλλού τηρούνται πεπραγμένα.

-Μερικοί μιλούν γιά τετριμμένα πράγματα, ενώ άλλοι αισθάνονται προσβεβλημένοι από την συμπεριφορά των άλλων.

-Κάποιοι ακολουθούν γιά σιγουριά την πεπατημένη (και όχι την…πατημένη), ενώ η πορεία πολλές φορές είναι τετμημένη. Οι αντιλήψεις είναι πολλές φορές πεπλανημένες ή πεπαλαιωμένες, η ατμόσφαιρα τεταραγμένη και τα λίπη που βλάπτουν την υγεία μας είναι κεκορεσμένα.

-Το απεχθέστερο είδος των βουλευτών είναι οι κεκράκτες (μαζί με τους διεφθαρμένους), ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που κάνουν βεβιασμένες κινήσεις, ούτε εκείνοι που έχουν βεβαρυμμένο παρελθόν ή πρόγραμμα.

-Πολλοί γέροντες αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι κι αυτή η κατάσταση θεωρείται παραδεδεγμένη (και όχι παραδεγμένη).

-Ο άρτος πολλές φορές είναι πεφρυγμένος, ενώ οι βέρες έχουν κεχαραγμένα ονόματα.

–Οι μορφωμένοι θεωρούνται πεπαιδευμένοι, ενώ όσοι απολαμβάνουν τιμών θεωρούνται τετιμημένοι.

Οι καθημερινές εκφράσεις πεποικιλμένες με την μετοχή παρακειμένου και τον χρονικό αναδιπλασιασμό είναι ατέλειωτες. Κάποιοι γλωσσοκατεδαφιστές, που επιδιώκουν να εκλατινίσουν την πανάρχαια ελληνική γλώσσα, δεν εξηγούν στην σπουδάζουσα νεολαία (και φαντάζομαι ούτε οι προφέσορες δημοσιογράφοι στις σχολές δημοσιογραφίας), από πού και πώς μας έρχονται στην καθομιλουμένη οι τόσο γλαφυρές αυτές εκφράσεις ακριβείας, χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσαμε να εκφρασθούμε, όπως ταιριάζει σε ένα αρχαίο λαό.

Χρέος μας είναι να διαβάζουμε καθημερινά μία γραμμή από την γραμματική του Αχ. Τζαρτζάνου, που κι αυτή έχει ματαλλαχθεί σε «γκλαμουριά», αφού γκλάμουρ είναι γκράμουρ, δηλαδή γραμματική, ήτοι κάτι σπουδαίο, αφού εκείνος που γνωρίζει γραμματική είναι μορφωμένος άνθρωπος και, άρα, σπουδαίος.

Γιατί αν αφήσουμε τους κατεδαφιστές της γλώσσας μας να «κάνουν παιχνίδι» ανενόχλητοι, τότε η Ελλάς… τετέλεσται!