Τέμπη:Το κουβάρι της ευθύνης και τη συλλογικής ασυνειδησίας χρόνων

Της Αγγελικής Γυπάκη 

Ένα διογκωμένο αλγεινό κουβάρι ευθυνών για την σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, καλούνται τώρα -με τη λήξη του τριήμερου εθνικού πένθους -να ξετυλίξουν οι ελεγκτικές αρχές, από την Πυροσβεστική, την  Αστυνομία και την Δικαιοσύνη μέχρι την Ειδική Επιτροπή Διερεύνησης του δυστυχήματος.

Ειδικά η τελευταία, υπό τον καθηγητή ΑΠΘ Χρήστο Πυργίδη έχει τη βαριά ευθύνη να καταδείξει  και να αναδείξει με την μέγιστη ευθυκρισία και ευσυνειδησία, όλη εκείνη την άθλια παθογένεια δεκάδων ετών της νεώτερης Δημοκρατίας της Ελλάδας, η οποία άφηνε επί μακρόν- και συνεχίζει να αφήνει- το γκρίζο αποτύπωμά της σε δεκάδες «αμαρτωλές» ΔΕΚΟ του ευρύτερου δημόσιου τομέα μεταξύ των οποίων και ο σιδηρόδρομος.

Είναι το σύστημα πάνω στις οποίες βυσοδομούσαν:

• Μεγάλα εγχώρια και ξένα οικονομικά συμφέροντα, που γιγαντώθηκαν από δημόσια έργα  πληρωμένα με ζεστό -κυρίως ευρωπαϊκό αλλά και δημόσιο –χρήμα.
• Μια… τυφλή Δικαιοσύνη που είτε ολιγωρούσε είτε έκλεινε επιλεκτικά τα μάτια σε υποθέσεις διαφθοράς του δημόσιου χρήματος βάζοντας στο αρχείο τόμους και τόμους καταγγελιών για έργα με αμφισβητούμενες διαδικασίες, υπερκοστολογήσεις , καθυστερήσεις κ.α.
• Ανάλγητοι ή/και ανίκανοι πολιτικοί και πολιτευτές κάθε είδους που «λάδωναν» τον κομματικό τους μηχανισμό με οικονομικά οφέλη και στήριζαν την πολιτική τους ύπαρξη σε «ρουσφέτια» και «χάρες» αντί της πατριωτικής ευθύνης και ΕΡΓΟΥ που όφειλαν αν αφήσουν πίσω τους.
• Καιροσκόποι συνδικαλιστές που κατάφεραν να καταρρακώσουν το περιεχόμενο και την έννοια του συνταγματικού δικαιώματος «του συνδικαλίζεσθαι», καθώς μετατράπηκαν σε εξουσιαστές διοικήσεων και εργαζομένων αντιγράφοντας μικροκομματικές  πρακτικές  και φιλοδοξίες ενισχύοντας τον δικό τους παραταξιακό/κομματικό στρατό.
• Στενόμυαλοι νεόκοποι μάναντζερς, που τοποθετήθηκαν για να… «εξυγιάνουν» μετρώντας μόνον αριθμούς και όχι ανάγκες, εμπειρία, ευσυνειδησία, παραγωγικότητα.

Τα παράσιτα και στο σαθρό τους οικοδόμημα

Ο σιδηρόδρομος ,οι αστικές συγκοινωνίες, η πολιτική αεροπορία, οι δημόσιες τηλεπικοινωνίες, ο ηλεκτρισμός και πλήθος άλλων  επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας,- όπως προσωπικά  τις γνώρισα από το ρεπορτάζ  στο παρελθόν- αποτέλεσαν το γόνιμο έδαφος μιας παρασιτικής ανάπτυξης χιλιάδων μικρών και μεγάλων συμφερόντων που διαμόρφωσε στη νεώτερη Ελλάδα την νοοτροπία της «λοβιτούρας» του «εξυπνακισμού»  και της αναξιοκρατίας, με συνέπεια τον «ωχ αδελφισμό» και την πλήρη αλλοτρίωση της έννοιας «υπεύθυνη εργασία και ανταμοιβή».

Ήταν η  αποτύπωση ενός σαθρού συστήματος ανάπτυξης, στη διαμόρφωση του οποίου, μετά τον λαϊκισμό  πήρε την σκυτάλη ο «εκσυγχρονισμός»,που πρόσθεσε «φτιασίδια» στην… «Ευρωπαία- πλέον- ψωροκώσταινα» για να την πνίξει, εν τέλει, στον αέρα της χρηματιστηριακής φούσκας και του εύκολου χρήματος.

Το σαθρό οικοδόμημα κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος – πριν από μία 15ετία- βουλιάζοντας στην κατάθλιψη της οικονομικής κρίσης  ένα ολόκληρο έθνος. Εκατοντάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν σε αυτοκτονίες ( σ.σ.αλήθεια για αυτό το έγκλημα ποιος θα λογοδοτήσει;).

Οι πληγές και το πάθημα που δεν έγινε μάθημα

Οι χρόνιες και βαθιές πληγές όμως παρέμειναν μολυσμένες και ανοιχτές. Η επόμενη γενιά των πολιτικών γοητευμένη από τις «χάρτινες δάφνες» κάποιων προκατόχων τους έφερε κι άλλα μνημόνια κι άλλες καταστροφές.

Η φονική φωτά στο  Μάτι “καίει” ακόμη μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων.  Λαϊκισμός και η ανικανότητα οδήγησαν στο πένθος άλλες 102 οικογένειες .

Και πάλι όμως το πάθημα δεν έγινε μάθημα.Και πάλι η χώρα θρηνεί ξανά τα παιδιά της. Γιατί κάποιοι πολιτικοί με …περίσσεια ευθιξία και πλεόνασμα «πολιτικής ευθύνης», κάποιοι αρμόδιοι «ανευθυνουπέυθυνοι» γραμματείς και φαρισαίοι  όπως και τα  «τρωκτικά» οικονομικών συμφερόντων δεν …πρόκαμαν, δεν είδαν, δεν έκαναν το καθήκον τους!

Η  θανάσιμη  σύγκρουση όμως που κατέστρεψε τουλάχιστον 57 οικογένειες,  είναι γεγονός .Και οι συγγενείς των …αγγέλων που «έφυγαν» είδαν του ανθρώπους να καίγονται στην κυριολεξία.

Η λαϊκή απαίτηση είναι σαφής

Το ποτήρι της αγανάκτησης  ξεχείλισε  και απαιτεί να ξετυλιχθεί άμεσα το κουβάρι της συλλογικής ασυνειδησίας.

Οι ευθύνες ΟΛΩΝ όσοι μετείχαν με τον ένα ή άλλο τρόπο σ’ αυτήν την μαύρη  αλυσίδα των μικρών και μεγάλων συμφερόντων να εξατομικευτούν και να προσωποποιηθούν. Όσο παλιές κι αν είναι … Όσο πιο ψηλά κι αν ανήκουν. Και να μην περιοριστούν μόνο στον άπειρο  σταθμάρχη ή στον Προϊστάμενο του,  αλλά σε όλους τους  προϊσταμένους  του πολιτικού, δικαστικού, οικονομικού και κρατικού συστήματος που ενεπλάκησαν κάποια στιγμή στη  διαδρομή τους σε  αυτό το διαρκές…έγκλημα.