Μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Physical Review Letters και διερεύνησε την προέλευση του νερού διασπίστωσε ότι μια χημική ένωση, που τώρα έχει εξαφανιστεί, ήταν αυτή που «βοήθησε» στη διατήρηση του νερού στον πλανήτη, παρά τις μαζικές συγκρούσεις αστεροειδών που θα έπρεπε να το είχαν εξατμιστεί από την επιφάνεια της Γης.
Σύμφωνα με μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής το Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας Skolkovo και το Πανεπιστήμιο Nankai, τα επιφανειακά ύδατα είναι αυτά που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη σταθεροποίηση του κλίματος ενός πλανήτη για μεγάλες χρονικές περιόδους, επιτρέποντας την ύπαρξη της ζωής.
Επιπλέον, ακόμη και μικρές ποσότητες νερού κάτω από την επιφάνεια ενός πλανήτη, αυξάνουν δραματικά την πλαστικότητα των πετρωμάτων, η οποία είναι απαραίτητη για την τεκτονική των πλακών. Μια διαδικασία που διαμορφώνει θεμελιωδώς τις ηπείρους και τους ωκεανούς του πλανήτη και προκαλεί σεισμούς και ηφαιστειότητα.
Πως «γεννήθηκε» το νερό στη Γη
Ενώ ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι το νερό στη Γη γεννήθηκε από κομήτες, άλλοι υποστηρίζουν ότι το νερό δημιουργήθηκε βαθιά μέσα στον μανδύα ή ακόμα και στον πυρήνα του πλανήτη μας.
Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο πρόβλεψης κρυσταλλικής δομής USPEX, οι ερευνητές ανακάλυψαν μια σταθερή ένωση που θα μπορούσε να κλειδώσει τα άτομα υδρογόνου και οξυγόνου στο εσωτερικό της Γης για αρκετό καιρό και στη συνέχεια να τα απελευθερώσει ως νερό. Υδροπυριτικό μαγνήσιο (Mg 2 SiO 5 H 2 ), το οποίο αποτελείται πάνω από 11% νερού και είναι σταθερό σε εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες και πιέσεις άνω των δύο εκατομμυρίων ατμοσφαιρών.
Ο σκληρός πυρήνας του πλανήτη
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, για περισσότερα από 30 εκατομμύρια χρόνια, ενώ η Γη βομβαρδιζόταν συχνά από αστεροειδείς, μέρος του νερού της Γης αποθηκεύτηκε με ασφάλεια, με τη μορφή υδροπυριτικών, στα βάθη αυτού, για να γίνει αργότερα έγινε ο σκληρός πυρήνας του πλανήτη.
Μέχρι τη στιγμή που σχηματίστηκε ο πυρήνας, τα υδροπυριτικά είχαν ωθηθεί σε περιοχές χαμηλής πίεσης, όπου έγιναν ασταθή και αποσυντέθηκαν, παράγοντας το οξείδιο του μαγνησίου και το πυριτικό άλας που σχηματίζουν τώρα τον «μανδύα» της Γης.
Αυτή η θεωρία είναι «μια ιστορία για το πώς ένα υλικό που υπήρχε για μια σύντομη στιγμή στην πλανητική χρονική κλίμακα είχε τεράστιο αντίκτυπο στην εξέλιξη της Γης», δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Artem Oganov, επιστήμονας υλικού στη Skoltech.
«Κλειδί» για κατανόηση των ουράνιων σωμάτων
Αυτά τα ευρήματα έχουν σημαντικές συνέπειες για την κατανόηση και άλλων ουράνιων σωμάτων. «Ο Άρης, για παράδειγμα, είναι πολύ μικρός για να παράγει πιέσεις που είναι απαραίτητες για τη σταθεροποίηση του υδροπυριτικού μαγνησίου», είπε ο καθηγητής Oganov. «Αυτό εξηγεί γιατί είναι τόσο ξηρό και σημαίνει ότι όποιο νερό υπάρχει στον Άρη, πιθανότατα προήλθε από κομήτες».
Στην περίπτωση πολύ μεγάλων πλανητών εκτός του ηλιακού μας συστήματος που μπορεί να περιέχουν νερό και έτσι να υποστηρίξουν ζωή ( «υπερ-Γαία»), δηλαδή πιέσεις που σταθεροποιούν το υδροπυριτικό μαγνήσιο, μπορεί να υπάρχουν ακόμη και έξω από τον πυρήνα, κλειδώνοντας μεγάλες ποσότητες νερού επ’ αόριστον.
«Ως αποτέλεσμα, οι υπερ-Γαίες μπορούν να έχουν πολύ μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε νερό και εξακολουθούν να υποστηρίζουν την ύπαρξη εκτεθειμένων ηπείρων», κατέληξε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Xiao Dong, φυσικός στο Πανεπιστήμιο Nankai.
με Αριθμό Μητρώου 12691
