Μπορεί να χρειαστεί να “πειράξουμε” το DNA μας για να ζήσουμε στον Άρη

Επιμέλεια: Μαίρη Αλιβιζάτου

Εάν τελικά, πρόκειται να εγκατασταθούμε στον Άρη, μπορεί να πρέπει να γίνουμε κάτι…άλλο. Και η γενετική μηχανική θα έχει πρωτεύον ρόλο σε αυτό…

Τα άμεσα σχέδια

Οι επανδρωμένες αποστολές στον Άρη, τις οποίες η NASA σκοπεύει να εκκινήσει γύρω στο 2030, θα είναι “βαριές” για τους αστροναύτες. Ανάμεσα σε άλλα, θα εκτίθενται σε ποσότητες ραδιενέργειας, ενώ θα υπόκεινται και συνέπειες στα κόκαλά τους από τη μικροβαρύτητα. Παρόλα αυτά, θα μπορούν να επιστρέψουν πίσω στη Γη, σε σχετικά καλή κατάσταση, σύμφωνα με αξιωματούχους της υπηρεσίας.

Τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά όμως, αν κάποιος δε σκοπεύει να γυρίσει στο “σπίτι”. Αν θα ήθελε κανείς να μείνει μόνιμα στον Άρη και ταυτόχρονα να ζει μια υγιή ζωή ή και σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον πλανήτη-σπίτι μας, τότε μάλλον θα χρειάζονταν να κάνουμε κάποιες αλλαγές στο είδος μας, αναφέρουν οι ειδικοί.

Η γενετική μηχανική και άλλη προχωρημένη τεχνολογία, θα έπρεπε να “πάρει θέση εάν οι άνθρωποι ήθελαν να ζουν και να δουλεύουν και να διαπρέπουν, και να φτιάξουν την οικογένειά τους και να ζήσουν στον Άρη”, αναφέρε χαρακτηριστικά η αστροβιολόγος και γεωμικροβιολόγος, Kennda Lynch του Lunar and Planetary Institute του Houston.

Στο εργαστήριο

Και όχι, αυτά δε θα τα βλέπουμε μόνο στις ταινίες. Γιατί οι επιστήμονες έχουν ήδη εισάγει γονίδια από βραδύπορα ή αλλιώς tardigrade “Αρκούδες του Νερού” σε ανθρώπινα κύτταρα. Ο λόγος είναι ότι αυτά τα μικροσκοπικά ζώα μήκους από 0.1 χιλιοστό έως 1,5 χιλιοστό μπορούν να επιβιώσουν των πάντων. Κι όταν λέμε των πάντων εννοούμε να βράσουν, να παγώσουν, να εκτεθούν στο κενό του διαστήματος και εικάζεται ότι θα επιβιώσουν ακόμα κι αν εμείς πάψουμε.

Έτσι λοιπόν, τα κύτταρα που προέκυψαν επέδειξαν μεγαλύτερη αντοχή στη ραδιενέργεια σε σχέση με τα μη “πειραγμένα” ανθρώπινα κύτταρα, αναφέρει ο γενετιστής Christopher Mason της ιατρικής σχολής του Cornell University της Νέας Υόρκης.

Στην πράξη

“Η NASA και άλλες διαστημικές υπηρεσίες έχουν ήδη λάβει μέτρα για την προστασία των αστροναυτών. Τόσο φυσικά, όπως διαστημική ασπίδωση, όσο και φαρμακευτικά μέσω μιας ποικιλίας φαρμάκων. Οπότε, δεν αποτελεί μεγάλο άλμα νόησης να σκεφτούμε και τη γενετική προστασία τους. Δεδομένου ότι αυτά τα μέτρα αποδειχθούν μη επιβλαβή για την υγεία τους.” είπε o Mason.

“Και μήπως είμαστε ηθικά δεσμευμένοι να το πράξουμε;” προσέθεσε κατά τη διάρκεια του σχετικού webinar που πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαΐου στην Ακαδημία Επιστημών της Νέας Υόρκης. “Νομίζω ότι αν πρόκειται για αρκετά μεγάλη αποστολή, μπορεί να χρειάζεται να κάνουμε κάτι, υπολογίζοντας αν είναι ασφαλές, το οποίο δε μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ακόμη”, προσέθεσε.

“Τα βραδύπορα και ορισμένα μικρόβια όπως το ανθεκτικό στη ραδιενέργεια βακτήριο Deinococcus radiodurans είναι ένα σπουδαίο, φυσικό ρεζερβουάρ εκπληκτικών ιδιοτήτων, βιολογικά μιλώντας…. ίσως χρησιμοποιήσουμε ορισμένα από αυτά” κατέληξε.

Φτάνοντας εκεί που δε μας επιτρέπεται

Σήμερα, ένα ταξίδι στην Ευρώπη, το δορυφόρο του Δία, η οποία φιλοξενεί ένα τεράστιο ωκεανό κάτω από το παγωμένο της περίβλημα, είναι αδύνατο. Ο λόγος, πέρα από το ότι είναι υπερβολικά κρύα, είναι και το ότι βρίσκεται εντός των δυνατών ζωνών ραδιενέργειας του Δία. Εκμεταλλευόμενοι λοιπόν, ιδιότητες από τους προαναφερθέντες οργανισμούς ίσως αυτό να ήταν πια εφικτό.

“Αν φτάναμε ποτέ εκεί, μιλάμε για περιπτώσεις που το ανθρώπινο σώμα κυριολεκτικά ψήνεται από τη ραδιενέργεια” είπε ο Mason και τόνισε “Θα επρόκειτο για σίγουρο θάνατο, εκτός κι αν έκανες κάτι, περιλαμβάνοντας κάθε πιθανή ασπίδα”.

Να σημειωθεί ότι η γενετική μηχανική μας αφήνει απλώς να σκεφτούμε τη πιθανότητα αποστολής αστροναυτών στον δορυφόρο Ευρώπη. Ο οποίος είναι ευρέως το καλύτερο στοίχημα για τη φιλοξενία ζωής εντός του ηλιακού μας συστήματος. Τόσο που έχει επιβεβαιωθεί η αποστολή του Europa Clipper, που θα έχει σκοπό να εκτιμήσει εκτελώντας περιμετρικές πτήσεις, το κατά πόσο η Ευρώπη είναι κατοικήσιμη.

Πηγή πληροφοριών space.com