Η ημέρα των Χριστουγέννων βρίσκεται μία ανάσα μακριά και ο απολογισμός της χρονιάς που φεύγει, τα ερωτήματα της ύπαρξης και του νοήματος της ζωής είναι όλο και περισσότερα. Η θρησκεία μπαίνει στο μικροσκόπιο και οι επιστήμονες, επιχειρούν να εξηγήσουν τα γεγραμμένα. Πότε γεννήθηκε ο Χριστός, τι ήταν εκείνο το αστέρι που ακολούθησαν οι τρεις μάγο;
Στις 21 Δεκεμβρίου πραγματοποιείται το χειμερινό ηλιοστάσιο. Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου είναι προ των πυλών και η Φιόρη- Αναστασία Μεταλληνού, αστροφυσικός στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, παρουσιάζει στο περιοδικό «Πρακτορείο» μερικές θεωρίες που εξηγούν το θαύμα της γέννησης του θεανθρώπου.
Οι ειδικοί έχουν χρονολογήσει την γέννηση του Ιησού περίπου στον 6 με 7 αιώνα π.Χ. Όσον αφορά το μεγαλοπρεπές σημάδι που έδειξε το δρόμο στους τρεις μάγους, οι αναφορές στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο έδωσε δύο σημαντικά χαρακτηριστικά για την μορφή του αστεριού: ότι βρισκόταν σε κίνηση και ότι ορισμένες στιγμές σταματούσε.
Με βάση αυτά , μία λογική θεωρία που ταιριάζει στα παραπάνω στοιχεία είναι αυτή του κομήτη. Ένας κομήτης μπορεί να είναι ορατός για μεγάλο χρονικό διάστημα και να πραγματοποιεί κίνηση αναλογικά με τους απλανείς, ενώ είναι συχνό και το φαινόμενο να παρουσιάζει κάποιου είδους παύση στην κίνηση του. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το φως ενός κομήτη μπορεί να είναι τόσο δυνατό που να είναι ορατός ακόμα και κατά την διάρκεια της ημέρας. Υπάρχει αναφορά για εμφάνιση κομήτη στις χώρες τις Μεσοποταμίας στο 17 π. Χ. ενώ ο κομήτης Halley πέρασε το 12 π. Χ.
Ωστόσο η παραπάνω θεωρεί αντιτίθεται στην πρόληψη ότι οι κομήτες ανέκαθεν αποτελούσαν οιωνό δυσάρεστων μελλοντικών γεγονότων πολέμων ή φυσικών καταστροφών κλπ. Συνεπώς, η συσχέτιση του με την γέννηση του θείου βρέφους από τους ανθρώπους της εποχής, δεν πείθει την επιστημονική κοινότητα.
Οι αστρονόμοι από την αρχαιότητα είχαν παρατηρήσει αστέρες οι οποίοι εμφανίζονταν στον ουρανό πολύ λαμπεροί, ενώ δεν ήταν ορατοί νωρίτερα. Τους ονόμαζαν «νέους» αστέρες, όπως εκείνος που ο Ίππαρχος παρατήρησε το 134 π. Χ. στον αστερισμό του Σκορπιού. Σήμερα γνωρίζουμε ότι πρόκειται για καινοφανείς (nova) ή υπερκαινοφανείς (supernova) αστέρες μεγάλης μάζας στα τελευταία στάδια εξέλιξής τους, όπου οι θερμοπυρηνικές εκρήξεις που συντελούνται στο εσωτερικό τους εκτινάσσουν μεγάλο μέρος του υλικού τους στο διάστημα. Παρατήρηση nova ή supernova αστέρα κοντά στο έτος της Γέννησης δεν υπήρξε, χωρίς βεβαίως να αποκλείεται μια τέτοια παρατήρηση μόνο από τους μάγους. Πρόκειται όμως για απλανείς αστέρες οι οποίοι ούτε κινούνται ούτε και παρουσιάζουν στάσεις στον ουρανό.
Μία εναλλακτική θεωρία σχετικά με το λαμπρό αστέρι των Χριστουγέννων είναι εκείνη που θέλει το λαμπρό φως στον ουρανό να αποτελεί κάποιον πλανήτη. Από τα αρχαία χρόνια οι αστρονόμοι γνώριζαν πως οι πλανήτες κινούνται πάνω στην «ουράνια σφαίρα» σε τόξα, άλλοτε από την δύση προς την ανατολή κι άλλοτε αντίστροφα (ορθή ανάδρομη κίνηση). Οι πλανήτες βρίσκονται συχνά και σε σύνοδο, όπου παρατηρούνται σε μία περιορισμένη περιοχή του ουρανού. Επιπλέον, οι κινήσεις τους ταιριάζουν με τα χαρακτηριστικά του αστεριού της Βηθλεέμ, σχετικά με την στάση και την κίνηση. Ο J. Kepler, αστρονόμος του 17ου αιώνα μ. Χ. ασχολήθηκε με την προέλευση του αστέρα των Χριστουγέννων, υπολογίζοντας ότι πραγματοποιήθηκε τριπλή σύνοδος πλανητών του Δία και του Κρόνου το 7 π. Χ. στον αστερισμό των Ιχθύων, θεωρία την οποία επιβεβαιώνει και ένα βαβυλωνιακό κείμενο, από την αστρολογική σχολή της Σιππάρ.
Με τα σημερινά δεδομένα και την ανάπτυξη των αστρολογικών γνώσεων, πράγματι αποδεικνύεται ότι οι δύο πλανήτες βρέθηκαν σε σύνοδο τρεις φορές, κατά την χρονιά της γέννησης του μικρού Χριστού, με απόσταση μάλιστα από μία μοίρα κατά την προβολή τους στην ουράνια σφαίρα. Ένα φαινόμενο ιδιαίτερα εντυπωσιακό για κάθε αστρονόμο της εποχής.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ- ΜΠΕ, Πρακτορείο
με Αριθμό Μητρώου 12691
