Οι αρχαίοι Άνδεις προσαρμόζονταν διαφορετικά από άλλους πληθυσμούς

Οι αρχαίοι πληθυσμοί στις Άνδεις του Περού προσαρμόστηκαν στο μεγάλο υψόμετρο του περιβάλλοντος τους και στην εισαγωγή της γεωργίας κατά τρόπους διαφορετικούς από τους άλλους παγκόσμιους πληθυσμούς που αντιμετώπιζαν παρόμοιες συνθήκες, σύμφωνα με τα ευρήματα που παρουσιάστηκαν στην ετήσια συνάντηση του 2018 στο American Sanitary Society of Human Genetics (ASHG) στο Ντιέγκο, της Καλιφόρνιας.

Ο John Lindo, PhD, JD, επίκουρος καθηγητής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Emory, και μια ομάδα διεθνών συνεργατών με επικεφαλής την Άννα Ντι Ριένζο, PhD, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και ο Mark Aldenderfer, PhD, στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Merced χρησιμοποίησαν τα πρόσφατα διαθέσιμα δείγματα DNA 7,000 ετών από επτά ολόκληρα γονιδιώματα για να μελετήσουν πώς οι αρχαίοι άνθρωποι στις Άνδεις προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους. Συγκρίθηκαν αυτά τα γονιδιώματα με 64 σύγχρονα γονιδιώματα από τους κατοίκους των Άνδεων και τους πληθυσμούς πεδινών περιοχών στη Χιλή, προκειμένου να εντοπιστούν οι γενετικές προσαρμογές που πραγματοποιήθηκαν πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων στη δεκαετία του 1500.

«Η επαφή με τους Ευρωπαίους είχε καταστροφικές επιπτώσεις στους πληθυσμούς της Νότιας Αμερικής, όπως η εμφάνιση ασθενειών, πολέμου και κοινωνικής αναστάτωσης», εξήγησε ο Δρ Lindo.
Διαπίστωσαν ότι τα γονιδιώματα των πληθυσμών των Άνδεων προσαρμόστηκαν στην εισαγωγή της γεωργίας και την επακόλουθη αύξηση της κατανάλωσης αμύλου διαφορετικά από τους άλλους πληθυσμούς. Για παράδειγμα, τα γονιδιώματα των ευρωπαϊκών γεωργικών πληθυσμών δείχνουν αυξημένο αριθμό αντιγράφων του γονιδίου που κωδικοποιεί την αμυλάση, ένα ένζυμο στο σάλιο που βοηθά στη διάσπαση του αμύλου. Ενώ οι Άνδεοι ακολούθησαν επίσης μια δίαιτα με υψηλή περιεκτικότητα σε άμυλο, αφού άρχισαν να εκτρέφονται, τα γονιδιώματά τους δεν είχαν επιπλέον αντίγραφα του γονιδίου αμυλάσης, προκαλώντας ερωτήσεις σχετικά με το πώς μπορεί να προσαρμοστούν σε αυτή την αλλαγή.

Ομοίως, τα γονιδιώματα του Θιβέτ, τα οποία έχουν μελετηθεί εκτενώς για τις προσαρμογές τους σε μεγάλο υψόμετρο, δείχνουν πολλές γενετικές αλλαγές που σχετίζονται με την αντίδραση της υποξίας – πώς το σώμα ανταποκρίνεται στα χαμηλά επίπεδα οξυγόνου. Τα γονιδιώματα των Άνδεων δεν εμφάνισαν τέτοιες αλλαγές, υποδηλώνοντας ότι η ομάδα αυτή προσαρμόστηκε σε μεγάλο υψόμετρο με άλλο τρόπο.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι, μετά από επαφή με τους Ευρωπαίους, οι ορεινές περιοχές των Άνδεων σημείωσαν μια αποτελεσματική μείωση του πληθυσμού κατά 27%, πολύ κάτω από το εκτιμώμενο 96% των πληθυσμών των πεδινών. Προηγούμενα αρχαιολογικά ευρήματα έδειξαν κάποια αβεβαιότητα σε αυτό το σημείο και τα γενετικά αποτελέσματα πρότειναν ότι ζώντας σε ένα σκληρότερο περιβάλλον, οι πληθυσμοί των ορεινών περιοχών μπορεί να έχουν κάπως απομονωθεί από την εμβέλεια και τα επακόλουθα αποτελέσματα της ευρωπαϊκής επαφής. Τα ευρήματα έδειξαν επίσης κάποια επιλογή γονιδίων που σχετίζονται με το ανοσοποιητικό σύστημα μετά την άφιξη των Ευρωπαίων, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι Άνδεοι που επιβίωσαν ήταν πιο ικανοί να ανταποκριθούν σε νέες ασθένειες όπως η ευλογιά.

Βασιζόμενοι σε αυτά τα ευρήματα, ο Δρ Lindo και οι συνεργάτες του διερευνούν αυτήν την περίοδο ένα νέο σύνολο αρχαίων δειγμάτων DNA από την πρωτεύουσα της Incan Cusco, καθώς και μια κοντινή ορεινή ομάδα. Επίσης, ενδιαφέρονται για τη ροή των γονιδίων και τη γενετική ανταλλαγή που προκύπτουν από τις ευρείες εμπορικές οδούς των αρχαίων Άνδεων.

«Τα ευρήματά μας μέχρι στιγμής είναι μια μεγάλη αρχή για ένα ενδιαφέρον ερευνητικό σώμα», δήλωσε ο Δρ Lindo. «Θα θέλαμε να δούμε μελλοντικές μελέτες που να περιλαμβάνουν μεγαλύτερο αριθμό γονιδιωμάτων για να επιτύχουμε καλύτερη ανάλυση των γενετικών προσαρμογών καθ ‘όλη την ιστορία», κατέληξε.