Ερευνητές που μελετούν νεαρούς μπονόμπο σε ένα καταφύγιο της Αφρικής, ανακάλυψαν ότι οι μεγάλοι πίθηκοι ελέγχουν τα συναισθήματά τους με ανθρώπινο τρόπο.
Η νέα μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» διεξήχθη από τη δρ. Ζάνα Κλέι και τον καθηγητή Συμπεριφοράς των Πρωτευόντων Ειδών Φρανς ντε Βάαλ από το Κέντρο Living Links που ανήκει στο Εθνικό Ερευνητικό Κέντρο για τα Πρωτεύοντα Είδη Yerkes του Πανεπιστημίου Εμορι.
Οι επιστήμονες μελέτησαν μπονόμπο που ζουν σε ένα καταφύγιο κοντά στην Κινσάσα, την πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Λεπτομερής ανάλυση βίντεο που κατέγραφαν την καθημερινότητα των μπονόμπο στο καταφύγιο επέτρεψε στους ερευνητές να καταγράψουν το πώς οι μεγάλοι αυτοί πίθηκοι διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους καθώς και το πώς αντιδρούν στα συναισθήματα των άλλων.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι μπονόμπο που ήταν κοινωνικώς πιο «ικανοί», έδειχναν και μεγαλύτερη συναίσθηση για τους υπόλοιπους μπονόμπο. Οι «δυνατοί» μπονόμπο παρηγορούσαν πιο συχνά και τους υπολοίπους που βρίσκονταν σε συναισθηματική φόρτιση μέσω της σωματικής επαφής.
«Αυτό καθιστά το συγκεκριμένο είδος ως τον ιδανικό υποψήφιο για ψυχολογικές συγκρίσεις με τον άνθρωπο» σημειώνει ο καθηγητής ντε Βάαλ και συμπληρώνει ότι «οποιαδήποτε θεμελιώδης ομοιότητα μεταξύ ανθρώπων και μπονόμπο πιθανότατα ανάγεται στον τελευταίο κοινό πρόγονό τους που έζησε πριν από περίπου έξι εκατομμύρια χρόνια».
Στο καταφύγιο μπονόμπο που μελέτησαν οι επιστήμονες στο πλαίσιο της συγκεκριμένης μελέτης, υπάρχουν πολλά θύματα κυνηγών. Θηλυκά μπονόμπο φροντίζουν τα μικρά που αναγκάστηκαν να αποχωριστούν σε μικρή ηλικία τη μητέρα τους η οποία έπεσε θύμα κυνηγών στην άγρια φύση. Αυτή η φροντίδα συνεχίζεται επί έτη έως ότου οι μπονόμπο μεταφερθούν σε κάποια προστατευόμενη.
«Σε σύγκριση με τους μπονόμπο που μεγάλωσαν με τη φυσική τους μητέρα, οι ορφανοί μπονόμπο παρουσιάζουν πρόβλημα διαχείρισης των συναισθημάτων τους, όπως συμβαίνει με τα παιδιά» εξηγεί η δρ Κλέι. Η ερευνήτρια παρατήρησε ότι οι ορφανοί μπονόμπο χρειάζονταν μεγάλο διάστημα χρόνου ώστε να ανακάμψουν από τη συναισθηματική πίεση: «Ηταν πολύ ταραγμένοι συνεχώς, ούρλιαζαν επί αρκετά λεπτά μετά από έναν καβγά σε σύγκριση με τους μπονόμπο που είχαν μεγαλώσει με τη μητέρα τους και οι οποίοι ηρεμούσαν μέσα σε δευτερόλεπτα».
«Τα συναισθήματα των ζώων αποτελούσαν έναν επιστημονικό ταμπού επί μακρόν» τονίζει ο δρ ντε Βάαλ υπογραμμίζοντας όμως πως οι μελέτες που επικεντρώνονται στα συναισθήματα των πρωτευόντων θηλαστικών μπορούν να προσφέρουν πολύτιμες πληροφορίες και για τις ανθρώπινες κοινωνίες.
«Αποτυπώνοντας και μετρώντας την έκφραση της συναισθηματικής φόρτισης στους μεγάλους πιθήκους καθώς και το πώς τη διαχειρίζονται, καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε ότι η ρύθμιση του συναισθήματος αποτελεί σημαντική παράμετρο της ενσυναίσθησης. Η ενσυναίσθηση επιτρέπει στους μεγάλους πιθήκους αλλά και στους ανθρώπους να ‘απορροφούν’ τη συναισθηματική φόρτιση των γύρω τους χωρίς να επιβαρύνονται σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι» καταλήγει ο καθηγητής.
με Αριθμό Μητρώου 12691
