Βαθύς γαλάζιος ηλεκτρισμός

Την προηγούμενη φορά που ήμουν Ραφήνα, οι σερβιτόρες του Stage είχαν φύγει για ταχύρρυθμο νυχτερινό σεμινάριο αυτόφωρης διαδικασίας. Απόψε, πάντως, δεν κουνιέται φύλλο. Εντός κι εκτός του μαγαζιού.

Του Αλέξανδρου Τσαντίλα

Η αλήθεια είναι ότι είναι αργά · όπου, μετά τον Δεκαπενταύγουστο, αργά μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί οποιαδήποτε ώρα μετά τις έντεκα το βράδυ. Το καλοκαίρι έχει – ανεπίσημα – λήξει, τα εξοχικά της Ανατολικής Αττικής έχουν κλείσει εις αναμονή μονοήμερων εκδρομών τις μέρες που ο καιρός θα’ ναι καλός και τα ντεπόζιτα μισογεμάτα, ποτέ μισοάδεια, όπως είναι τέτοια ώρα η πλατεία αλλά και το ίδιο το Stage. Αν είναι απόψε να πέσει καρφωτή στο μαγαζί, ακόμη και το περιπολικό μισοάδειο θα’ρθεί, και μισοάδεια θα φύγει. Κι όποιος έρθει για έλεγχο, με μισή καρδιά θα τον κάνει.

Το ποτήρι μου, ωστόσο, είναι μισογεμάτο · κι ας έχουν αργήσει τα Υπόγεια Ρεύματα ν’ ανεβούν στη σκηνή.

Υπάρχει μία εντελώς άδικη νωχέλεια στην ατμόσφαιρα. Να’ ναι επειδή το αποψινό είναι το τελευταίο λάιβ του καλοκαιριού; Εγώ πάντως έχω έρθει με όρεξη. Έχω κάτσει απ’ έξω. Μια γρήγορη ματιά μέσα μου έδειξε ότι δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να βιάζομαι. Κι έχω έρθει και στην ώρα μου. Κάνει λίγο ψύχρα · ελάχιστες παρέες μιλούν σιγανά και παραγγέλνουν μοναχά τ’ αναγκαία. Διάολε, έντεκα η ώρα βράδυ Παρασκευής κι έχουν όλοι μελαγχολήσει. Είχα πάντα την εντύπωση ότι η μελαγχολία ξεκινάει μετά τις εικοσιπέντε Αυγούστου · φέτος σαν να’ χει πιάσει νωρίτερα. Μέχρι και η άδεια ακόμη σκηνή είναι φωτισμένη μ’ ένα γαλαζομώβ χρώμα.

Ο ταμίας της εισόδου περνάει αθόρυβα στο εσωτερικό. Οι τζαμόπορτες κλείνουν · φύλαγε τα γκαρσόνια σου μη σερβίρεις εσύ όλο το βράδυ. Τα Υπόγεια Ρεύματα ξεκινάνε να παίζουν.

Δεν τους έχω ξαναδεί ποτέ ζωντανά. Δυο φορές που κίνησα να πάω τελικά δεν τα κατάφερα, κι άλλη μια φορά που πήγα η συναυλία τους ακυρώθηκε. Δεν είμαι σίγουρος τι να περιμένω να δω · ανεβαίνουν τετράδα, δυο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα. Είχα την εντύπωση ότι θα’ ταν περισσότεροι. Τα κομμάτια τους περιλαμβάνουν κατά καιρούς κι άλλα όργανα. Αυτό που βλέπω και ακούω, πάντως, είναι μια καθαρόαιμη ροκ μπάντα, απογυμνωμένη απ’ οτιδήποτε ηχητικό πρόθετο πέρα από τον ηλεκτρικό ήχο. Ούτε πλήκτρα, ούτε φλάουτα, ούτε άλλα όργανα πλην των βασικών.

Και αποδίδουν υπέροχα. Αλλάζοντας τις ενορχηστρώσεις, και μοιράζοντας τα επιπλέον μέρη μεταξύ των οργάνων, τα κομμάτια ακούγονται διαφορετικά μεν – τουλάχιστον για εμένα που δεν τους έχω ξαναδεί – αλλά υπερπλήρη. Ευχάριστη αλλαγή. Πολύ πέραν των προσδοκιών μου.

Αυτή τη φορά, μπροστά από τη σκηνή δεν έχει παρά μόνο δύο τραπεζάκια. Οι πάγκοι τριγύρω γεμάτοι, αλλά μόνο αυτοί. Απόψε είμαστε μετρημένοι. Φλερτάρω με την ιδέα του να απλωθώ ολομόναχος στον άδειο εξώστη, όταν φέρνουν μέσα κάποια τραπεζάκια. Πραγματιστής εκ φύσεως, αποφασίζω να κάτσω.

Αν πριν ήταν νωχέλεια, τώρα που’ χει περάσει περισσότερο η ώρα, μιλάμε για γενικευμένη κατήφεια. Η μπάντα παίζει την μελοποίηση απ’ τα Ανδρείκελα του Καρυωτάκη, μετά τη Βροχή από ποίημα του Μπόρχες, κι ο ένας κιθαρίστας λέει ότι με τόσα ποιήματα το κάναμε ποιητική βραδιά. Διπλά εύστοχο σχόλιο, αν αναλογιστεί κανείς ότι η σιωπή μεταξύ των κομματιών είναι σχεδόν απόλυτη. Αν ήμουνα σε λειτουργία, θα περίμενα ν’ ακούσω τα πιτσιρίκια να γκρινιάζουν επειδή βαρέθηκαν. Υπάρχει μια αμηχανία μεταξύ μπάντας και κοινού, μέχρι που – υποθέτω τουλάχιστον – τα Υπόγεια Ρεύματα συνειδητοποιούν ότι μέχρι εκεί πάει το κοινό τους απόψε, οπότε και συνεχίζουν να παίζουν απρόσκοπτα, κομμάτια απ’ όλη τη δισκογραφία τους · εμφανώς παραλλαγμένα μεν, με περισσότερες αυτοσχεδιαστικές τάσεις, αλλά δυνατά και σταθερά από άποψη συναυλιακής ποιότητας.    

Μετά από ένα σύντομο διάλλειμα – η ώρα έχει πάει μία παρά – στα όργανα προστίθεται κι ένα μουσικό πριόνι, παιγμένο από τον μπασίστα, για τις ανάγκες της Παράξενης Κοπέλας, διασκευής από το κομμάτι του Χιώτη. Δεν έχω ξανακούσει μουσικό πριόνι · ατμοσφαιρικότατος ήχος. Μετά από το ακουστικό ιντερλούδιο οι ενισχυτές ξανανοίγουν, για να ακουστούν και κάποια καινούργια κομμάτια που η μπάντα έχει ανεβάσει στο youtube, όπως το Ποδήλατο, αλλά και παλιά και πάντα επίκαιρα κομμάτια όπως το Πολιτεύεσαι. Κάποια στιγμή αλλάζουν ντράμερ, ανεβάζοντας στη σκηνή έναν πιτσιρικά –μικρό όνομα Φοίβος, επώνυμο δεν συγκράτησα – για να παίξουν τον Ύμνο 414, όπου οι απόπειρες να ξεσηκωθεί και να συμμετάσχει το κοινό – πλην εξαιρέσεων – πέσαν πάλι στο κενό, κι έπειτα μία φοβερή εκτέλεση του Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά, με ένα ωραιότατο αυτοσχεδιαστικό και απροσδόκητο σπάσιμο στη μέση του κομματιού. Η μπάντα επανενώνεται για να παίξει μία αλλαγμένη, και πολύ πιο σκληρή απ’ οποιαδήποτε άλλη εκτέλεση έχω ακούσει, Ασημένια Σφήκα.

Και κάπου εκεί που νομίζεις ότι έχει τέρμα γι’ απόψε, ο κιθαρίστας και ο μπασίστας – με το μουσικό του πριόνι – ξανανεβαίνουν μόνοι στη σκηνή, για να παίξουν διασκευές από Σιδηρόπουλο, Νίκο Παπάζογλου, και Θανάση Παπακωνσταντίνου. Η ώρα περασμένη, οι φωνές χαμηλές, η σκηνή σκοτεινιάζει, και το μουσικό πριόνι να ακούγεται σαν πνοή αέρα μέσα από τις χαραμάδες. Σαν αέρας που επιμένει να γλιστράει μέσα, παρά τη μόνωση.

Και το Σάββατο ξημερώνει όχι με κρότο, αλλά με ψίθυρο.