Παρασκευή βράδυ. Πεντέμιση ευρώ στην τσέπη. Οι επιλογές φαινομενικά περιορισμένες. Σταχυολογώ επιλογές ∙ Μπαροκαφετέριες, αδιαφορία και πλήξη. Ο κινηματογράφος,επίσης. Το θέατρο μου αρέσει, αλλά κοστίζει.Τα κλαρινογαμπριλίκια τα αφήνω σ’ αυτούς με την σχετική προδιάθεση – αν και λανθασμένα αποδίδονται σε συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων, ενώ είναι γενική κουλτούρα. Αλλά για συναυλίες είμαι μέσα, και από δαύτες είμαι σχεδόν κάθε βδομάδα καλυμμένος.
του Αλέξανδρου Τσαντίλα
Κίνησα προς Γκάζι γύρω στις εννιά παρά εικοσιπέντε, στις εννιά ξεκινάει το λάιβ. Χορταστικό μενού στο RainbowRockBar, με EndlessRecovery, CarnalDreadκαι Backstab. Δωρεάν είσοδος. Παλιά (αλλά όχι τόσο παλιά) ο Ιούλιος και ο Αύγουστος ήταν συναυλιακά νεκροί μήνες – τουλάχιστον για το λεκανοπέδιο ∙ η επαρχία, πάντα και σε όλα, έχει δικούς της κανόνες. Τώρα που οι διακοπές είναι αναγκαστικά ολιγοήμερες ή οδεύουν προς κατάργηση ως έννοια, ακόμη και κατακαλόκαιρο βρίσκεις πράγματα να δεις και ν’ ακούσεις. Σκέφτομαι, επίσης, ότι παλιά το καλοκαίρι στην πόλη το θεωρούσαμε άρρητη αποτυχία ∙ δεν ξέμενες λόγω δουλειάς, αλλά επειδή δεν εξασφάλισες την απαραίτητη –κοινωνικά- προϋπόθεση των διακοπών. Αν τον Σεπτέμβριο δεν γκρίνιαζες για τα πόσα έσκασες ή σου φάγανε στο τάδε νησί, κάτι δεν είχες κάνει καλά. Κι έμενες να ακούς συγκαταβατικά τους άλλους να περιγράφουν τις ενδοτουριστικές -κυρίως- περιπέτειες τους σαν κατόρθωμα, με κρυφή περιφρόνηση αλλά και τον σιωπηλό φθόνο εκείνου που λόγω συνθηκών, σπανίως τότε λόγω επιλογής, δεν μπόρεσε να μετάσχει στην κοινή αυτή εμπειρία…
Εννιά παρά πέντε είμαι έξω από το Rainbow. Αρκετός κόσμος, αν και αυτές οι φάσεις με «μικρές» μπάντες είναι συνήθως οικογενειακές. Στην τρίτη συναυλία αρχίζεις και σταμπάρεις φάτσες. Αλυσίδες, μπλούζες συγκροτημάτων, ραφτά (διάολε, ποιοι άλλοι φοράνε ραφτά πλέον; Χαμογελάω με τα ραφτά. Με κάνουν και θυμάμαι τα σιδερότυπα) ∙ νέοι άνθρωποι και περισσότερες κοπέλες απ’ ότι άλλοτε. Χαιρετάω γνωστούς από προβάδικα και κοινωνικά δίκτυα. Το καλοκαίρι σηκώνει ακόμη τα μεταλάδικα μαύρα, αλλά και πάλι, τι άλλο φοράς για την περίσταση; Μια μικρή βόλτα στο μίνι-μάρκετ της γωνίας και αράζω σε κάτι σκαλάκια περιμένοντας να ξεκινήσει το live. Να’ ναι καλά οι μινιμαρκετάδες τέτοιες ώρες, και καλό κουράγιο, έρχονται τα πιο ζόρικα.
Η καθυστέρηση είναι θεσμός· το μυαλό μου πάει στον ήχο. Πολλά μαγαζιά γίνονται λαϊβάδικα κατόπιν εορτής ∙ τουτέστιν, δεν περιμένεις πολλά από εξοπλισμό και ηχητική επάρκεια.
Εννιά και τέταρτο, και είκοσι, η πόρτα ανοίγει και ο κόσμος μπαίνει. Δεν σηκώνομαι. Ο κόσμος είναι αρκετός, αλλά όχι τόσος που να μην βρω μια γωνιά να παρακολουθήσω άνετα την σκηνή. Σηκώνομαι με το που ακούω τα πρώτα ριφ. Καλά ξεκινάμε.
Νιώθω τον τσαμπουκά να κατακλύζει τον χώρο με το που κλείνει πίσω μου η είσοδος του Rainbow.
Πρώτη μπάντα οι Backstab. Πιτσιρικάδες. Ενεργητικότατοι και εξαιρετικοί παίκτες. Φωνή μεταξύ Venom και παλιού καλού ελληνικού πανκ. Ριφ που τα σπάνε και τα ξανακολλάνε. Αράζω στα αριστερά για να βλέπω καλύτερα. Μπόλικη βαβούρα ∙ τι έλεγα πριν; Η ατομική επένδυση σε μηχανήματα είναι δυστυχώς απαραίτητη. Παρ’ όλα αυτά, μια χαρά στέκονται. Εξαιρετικές συνθέσεις, παρά τον μέτριο ήχο. Δέσιμο καλό. Πάθος κατά την εκτέλεση. Για εμένα, η ανακάλυψη της βραδιάς.
Μικρό το σετ και λίγο αργότερα, ανεβαίνουν οι CarnalDread. Αναμφισβήτητα καλύτερος ήχος, ειδικά στην κιθάρα. Μάλλον ξέρανε τη δουλειά και έκαναν από πριν τα κουμάντα τους. Καλοί, αλλά για τώρα τουλάχιστον, οι πρώτοι μου άρεσαν περισσότερο – κάποια κομμάτια που ανέβασαν οι CarnalDread στο Youtube δεν με ενθουσίασαν. Το Διαδίκτυο είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί η δουλειά σου να’ ναι επαγγελματικότατη, αλλά αν δεν μπορείς να την αναπαράγεις ζωντανά κάηκες. Πάντως. όπως φάνηκε τώρα, ισχύει και το αντίστροφο. Τους προτιμώ λάιβ. Η αξία ενός μουσικού, εντός ή εκτός συνόλου, είναι επί σκηνής. Στα υπόψη και αυτοί. Εξίσου σύντομο σετ, πιο δεμένοι από τους Backstab. Παίξανε και διασκευή Possessed, κάτι που δεν ακούς συχνά.
Ανεβαίνουν, λοιπόν, οι αστέρες της βραδιάς, οι EndlessRecovery. Χωρίς πολλά-πολλά, έπαιξαν με πολύ καλό ήχο, τέλειο δέσιμο και πλεόνασμα ενέργειας. Η συναυλία αυτή θα ήταν releaseparty για τον δίσκο τους με τίτλο ThrashRider, αλλά κάποιο πρόβλημα στην κοπή μετέθεσε την κυκλοφορία. Ας είναι ∙ τα κομμάτια, και η μπάντα που τα έπαιξε, δείξανε ότι ο δίσκος αξίζει. Για την ακρίβεια, η μπάντα ανέδειξε τη δουλειά της με τον καλύτερο τρόπο: Παίζοντας ένα λάιβ απίστευτο από την αρχή ως το τέλος. Αρτιότατοι όλοι τους παικτικά, επαγγελματικότατοι, με συνθέσεις που, παραπέμποντας στην σχολή του παλιού θρας, τιμούν το μουσικό αυτό ιδίωμα. Έπαιξαν κομμάτια τόσο από το ThrashRider, όσο και από το περσινό EP τους, μαζί και μια διασκευή στο BlackMagic των Slayer. Όπως και οι άλλες δυο μπάντες της βραδιάς, έτσι και οι EndlessRecovery είχαν μικρό σετ κομματιών. Δεν ξέρω αν έμεινε κανείς παραπονεμένος∙ εγώ σίγουρα όχι.
Δώδεκα παρά και βγήκαμε στο δρόμο έξω από το Rainbow. Συγχαρητήρια, γέλια και δυνατές φωνές. Για κοίτα, τα λεφτά φτάσανε. Λίγο πιο κάτω στο δρόμο μια φωνή τραγουδούσε εντεχνολαϊκά, με συνοδεία κιθάρας και ακορντεόν. Ερχόμενος στο Rainbow, τραγούδαγε μπροστά από άδεια τραπέζια. Τώρα είχαν γεμίσει.
με Αριθμό Μητρώου 12691
