Όταν ο Άγγλος χειρούργος Τζέιμς Πάρκινσον περιέγραψε για πρώτη φορά την «παράλυση που τρέμει» το 1817, η παγκόσμια ιατρική κοινότητα θεώρησε ότι πρόκειται για μια σπάνια πάθηση των ηλικιωμένων ανδρών.
Δύο αιώνες αργότερα, η νόσος του Πάρκινσον έχει υπερδιπλασιαστεί παγκοσμίως τα τελευταία 20 χρόνια και αναμένεται να διπλασιαστεί ξανά τα επόμενα 20. Είναι πλέον μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες νευρολογικές διαταραχές στον κόσμο, ξεπερνώντας το εγκεφαλικό και τη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Η ασθένεια προκαλεί τον προοδευτικό θάνατο των νευρώνων που παράγουν ντοπαμίνη και κλέβει σταδιακά την κίνηση, την ομιλία και, τελικά, τη γνώση. Δεν υπάρχει θεραπεία.
Ο Ολλανδός γιατρός Bas Bloem που έχει συνεργαστεί με τον William Langston, τον νευρολόγο που είχε αποκαλύψει τη σύνδεση MPTP-Parkinson, σήμερα ηγείται μιας παγκοσμίως αναγνωρισμένης κλινικής και ερευνητικής ομάδας από τη βάση του στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Radboud στο Nijmegen, μια μεσαιωνική ολλανδική πόλη κοντά στα γερμανικά σύνορα. Η ομάδα του πρωτοπορεί σε μελέτες έγκαιρης διάγνωσης και πρόληψης της νόσου .Σε αντίθεση με πολλούς ερευνητές του αναστήματος του, ο Μπλουμ δεν μένει πίσω από τη σκηνή. Μιλάει σε διεθνή συνέδρια, διαβουλεύεται με φορείς χάραξης πολιτικής και δηλώνει την υπόθεσή του στο κοινό καθώς και στον επιστημονικό κόσμο.
Το… περιβαλλοντικό Πάρκισον
Παίζουν ρόλο η ηλικία και η γενετική προδιάθεση, στην εκδήλωση του Πάρκισον . Αλλά ο Bloem και η ευρύτερη νευρολογική κοινότητα υποστηρίζουν ότι αυτοί οι δύο παράγοντες από μόνοι τους δεν μπορούν να εξηγήσουν την απότομη αύξηση των κρουσμάτων.
Σε μια εργασία του 2024 που συνέταξε ο Αμερικανός νευρολόγος Ray Dorsey, ο Bloem έγραψε ότι «η νόσος του Πάρκινσον είναι κυρίως μια περιβαλλοντική ασθένεια – μια κατάσταση που διαμορφώνεται λιγότερο από τη γενετική και περισσότερο από την παρατεταμένη έκθεση σε τοξικές ουσίες όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση, οι βιομηχανικοί διαλύτες και, πάνω απ ‘όλα, τα φυτοφάρμακα».
Οι περισσότεροι από τους ασθενείς που περνούν από την κλινική του Bloem δεν είναι οι ίδιοι αγρότες, αλλά πολλοί ζουν σε αγροτικές περιοχές όπου η χρήση φυτοφαρμάκων είναι ευρέως διαδεδομένη, αναφέρει το Politico. Με τον καιρό, άρχισε να παρατηρεί ένα μοτίβο: η νόσος του Πάρκινσον φαινόταν να εμφανίζεται πιο συχνά σε περιοχές όπου κυριαρχεί η εντατική γεωργία.
«Η νόσος του Πάρκινσον ήταν μια πολύ σπάνια ασθένεια μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα», λέει ο Bloem. «Στη συνέχεια, με την αγροτική επανάσταση, τη χημική επανάσταση και την έκρηξη της χρήσης φυτοφαρμάκων, τα ποσοστά άρχισαν να ανεβαίνουν».
Η Ευρώπη, προς τιμήν της, έχει ενεργήσει σε μέρος της επιστήμης. Το paraquat – το ζιζανιοκτόνο χημικά παρόμοιο με το MPTP – απαγορεύτηκε τελικά το 2007, αν και μόνο αφού η Σουηδία οδήγησε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο δικαστήριο επειδή αγνόησε τα στοιχεία της νευροτοξικότητάς του. Άλλα φυτοφάρμακα με γνωστούς δεσμούς με τη νόσο του Πάρκινσον, όπως η ροτενόνη και η μανέμπ, δεν εγκρίνονται πλέον.
Αλλά αυτό δεν συμβαίνει αλλού. Το Paraquat εξακολουθεί να κατασκευάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Κίνα, ψεκάζεται σε φάρμες στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία και εξάγεται σε μέρη της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής – περιοχές όπου τα ποσοστά του Πάρκινσον αυξάνονται τώρα απότομα.
Κάποτε το δεύτερο ζιζανιοκτόνο με τις περισσότερες πωλήσεις στον κόσμο – μετά το glyphosate – το paraquat βοήθησε να αποφέρει σημαντικά κέρδη για τον κατασκευαστή του, την ελβετική και κινεζική εταιρεία Syngenta. Όμως, η εμπορική αιχμή της έχει περάσει εδώ και πολύ καιρό και η χημική ουσία αντιπροσωπεύει πλέον μόνο ένα μικρό κλάσμα της συνολικής δραστηριότητας της εταιρείας. Στις ΗΠΑ, η Syngenta αντιμετωπίζει χιλιάδες μηνύσεις από ανθρώπους που λένε ότι η χημική ουσία τους προκάλεσε Πάρκινσον. Παρόμοιες περιπτώσεις προχωρούν στον Καναδά .
Η Syngenta αρνείται σταθερά οποιαδήποτε σχέση μεταξύ του paraquat και της νόσου του Πάρκινσον, επισημαίνοντας ρυθμιστικές αναθεωρήσεις στις ΗΠΑ, την Αυστραλία και την Ιαπωνία που δεν βρήκαν στοιχεία αιτιότητας.
Η εταιρεία είπε στο POLITICO ότι οι συγκρίσεις με το MPTP έχουν αμφισβητηθεί επανειλημμένα, επικαλούμενη μια αυστραλιανή ανασκόπηση του 2024, η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το paraquat δεν δρα μέσω του ίδιου νευροτοξικού μηχανισμού. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις, είπε η εταιρεία σε γραπτή απάντηση που εκτείνεται σε περισσότερες από τρεις σελίδες, ότι το paraquat δεν προκαλεί νευροτοξικές επιδράσεις μέσω των οδών που σχετίζονται περισσότερο με την ανθρώπινη έκθεση – κατάποση, επαφή με το δέρμα ή εισπνοή.
«Το Paraquat είναι ασφαλές όταν χρησιμοποιείται σύμφωνα με τις οδηγίες», είπε η Syngenta.
Ωστόσο, για τον Bloem, ακόμη και οι απαγορεύσεις της Ευρώπης δεν είναι αιτία παρηγοριάς.
“Τα χημικά που απαγορεύσαμε; Αυτά ήταν τα προφανή”, λέει ο Bloem. “Αυτό που χρησιμοποιούμε τώρα μπορεί να είναι εξίσου επικίνδυνο. Απλώς δεν κάναμε τις σωστές ερωτήσεις.”
Μια χημική Ευρώπη δεν μπορεί να παραιτηθεί
Μεταξύ των χημικών που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται, κανένα δεν έχει προσελκύσει περισσότερο έλεγχο – ή δεν έχει επιβιώσει από περισσότερες δικαστικές μάχες – από το glyphosate.
Είναι το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο ζιζανιοκτόνο στον πλανήτη. Μπορείτε να βρείτε ίχνη του σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, δάση, ποτάμια, σταγόνες βροχής, ακόμη και σε στέγες δέντρων βαθιά μέσα στα φυσικά καταφύγια της Ευρώπης. Είναι σε οικιακή σκόνη, ζωοτροφές, προϊόντα σούπερ μάρκετ. Σε μια αμερικανική μελέτη, εμφανίστηκε στο 80 τοις εκατό των δειγμάτων ούρων που ελήφθησαν από το ευρύ κοινό.
Για χρόνια, το glyphosate, που πωλείται με την επωνυμία Roundup, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διεθνούς νομικής και ρυθμιστικής καταιγίδας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Bayer – η οποία εξαγόρασε τη Monsanto, τον αρχικό κατασκευαστή της Roundup – έχει πληρώσει περισσότερα από 10 δισεκατομμύρια δολάρια για να διευθετήσει αγωγές που συνδέουν το glyphosate με το λέμφωμα non-Hodgkin.
Το Glyphosate είναι πλέον εκτός ευρεσιτεχνίας και κατασκευάζεται από πολλές εταιρείες παγκοσμίως. Ωστόσο, η Bayer παραμένει ο κορυφαίος πωλητής της — επιτυγχάνοντας εκτιμώμενες πωλήσεις 2,6 δισεκατομμυρίων ευρώ που σχετίζονται με τη γλυφοσάτη το 2024, ακόμη και όταν ο ανταγωνισμός της αγοράς και οι νομικές πιέσεις μειώνουν τα κέρδη.
Στην Ευρώπη, οι λομπίστες για τους γεωργικούς και χημικούς τομείς έχουν αγωνιστεί σκληρά για να διατηρήσουν τη χρήση του, προειδοποιώντας ότι η απαγόρευση της γλυφοσάτης θα καταστρέψει την παραγωγικότητα της γεωργίας. Οι εθνικές αρχές παραμένουν διχασμένες. Η Γαλλία προσπάθησε να το καταργήσει σταδιακά. Η Γερμανία έχει υποσχεθεί πλήρη απαγόρευση — αλλά ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε.
Το 2023 — παρά τις αυξανόμενες ανησυχίες, τα κενά στα δεδομένα ασφάλειας και την πολιτική πίεση — η Ευρωπαϊκή Ένωση το επανέτρεψε για άλλα 10 χρόνια .
Ενώ το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης γύρω από το glyphosate έχει επικεντρωθεί στον καρκίνο, ορισμένες μελέτες έχουν βρει πιθανές συνδέσεις με αναπαραγωγικές βλάβες, αναπτυξιακές διαταραχές, ενδοκρινικές διαταραχές και ακόμη και καρκίνους της παιδικής ηλικίας.
Το glyphosate δεν έχει ποτέ οριστικά συνδεθεί με τη νόσο του Πάρκινσον. Η Bayer είπε στο POLITICO σε γραπτή απάντηση ότι καμία ρυθμιστική αναθεώρηση δεν έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κάποιο από τα προϊόντα της σχετίζεται με την ασθένεια και επεσήμανε τη Μελέτη Agricultural Health Study με έδρα τις ΗΠΑ, η οποία παρακολούθησε σχεδόν 40.000 εφαρμοστές φυτοφαρμάκων και δεν βρήκε στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ του glyphosate και της νόσου. Η Bayer είπε ότι το glyphosate είναι ένα από τα πιο εκτενώς μελετημένα ζιζανιοκτόνα στον κόσμο, χωρίς κανέναν ρυθμιστή να το προσδιορίζει ως νευροτοξικό ή καρκινογόνο.
Αλλά ο Bloem υποστηρίζει ότι η απουσία αποδεδειγμένης σύνδεσης λέει περισσότερα για το πώς ρυθμίζουμε τον κίνδυνο παρά για το πόσο ασφαλές είναι στην πραγματικότητα η χημική ουσία.
Σε αντίθεση με το paraquat, το οποίο προκαλεί άμεσο οξειδωτικό στρες και έχει συσχετιστεί με τη νόσο του Πάρκινσον τόσο σε εργαστηριακές όσο και σε επιδημιολογικές μελέτες, οι πιθανές βλάβες του glyphosate είναι πιο έμμεσες – μέσω φλεγμονής, διαταραχής του μικροβιώματος ή μιτοχονδριακής δυσλειτουργίας, όλοι οι μηχανισμοί που είναι γνωστό ότι συμβάλλουν στο θάνατο των νευρώνων που παράγουν ντοπαμίνη. Αλλά αυτό καθιστά πιο δύσκολο τον εντοπισμό τους στις παραδοσιακές τοξικολογικές δοκιμές και ευκολότερο να τις απορρίψεις.
«Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτα», λέει ο Bloem. «Είναι ότι δεν μετράμε το είδος της βλάβης που προκαλεί το Πάρκινσον».
Απαντώντας, η Bayer επεσήμανε το paraquat ως μία από τις δύο μόνο γεωργικές χημικές ουσίες που οι μελέτες έχουν συνδέσει άμεσα με την ανάπτυξη της νόσου του Πάρκινσον — ακόμη και όταν η Syngenta, ο κατασκευαστής της, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει αποδεδειγμένη σύνδεση.
Επιτακτική ανάγκη να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο για τις ρυθμιστικές δοκιμές
Το τρέχον πλαίσιο αξιολόγησης φυτοφαρμάκων της ΕΕ, όπως και πολλών άλλων ρυθμιστικών συστημάτων, εστιάζει κυρίως στην οξεία τοξικότητα — βραχυπρόθεσμα σημάδια δηλητηρίασης όπως επιληπτικές κρίσεις, ξαφνική βλάβη οργάνων ή θάνατο. Οι κατασκευαστές υποβάλλουν δεδομένα ασφάλειας, πολλά από αυτά βασίζονται σε μελέτες σε ζώα που αναζητούν ορατές αλλαγές συμπεριφοράς. Αλλά σε αντίθεση με τους χρήστες ηρωίνης στην Καλιφόρνια, οι οποίοι εκτέθηκαν σε μια ασυνήθιστα ισχυρή τοξίνη, η νόσος του Πάρκινσον δεν ανακοινώνει τον εαυτό της με δραματικά συμπτώματα βραχυπρόθεσμα. Σέρνεται καθώς οι νευρώνες πεθαίνουν, συχνά για δεκαετίες.
«Περιμένουμε ένα ποντίκι να περπατήσει αστεία», λέει ο Bloem. «Αλλά στη νόσο του Πάρκινσον, η ζημιά έχει ήδη γίνει από τη στιγμή που εμφανίζονται τα συμπτώματα».
Οι ρυθμιστικές δοκιμές απομονώνουν επίσης μεμονωμένες χημικές ουσίες, σπάνια εξετάζοντας πώς αλληλεπιδρούν στον πραγματικό κόσμο. Αλλά μια μελέτη του 2020 στην Ιαπωνία έδειξε πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι αυτή η υπόθεση. Όταν τα τρωκτικά εκτέθηκαν σε glyphosate και MPTP – την ίδια την ένωση που μιμούνταν τη νόσο του Πάρκινσον στις περιπτώσεις ηρωίνης στην Καλιφόρνια – ο συνδυασμός προκάλεσε δραματικά μεγαλύτερη απώλεια εγκεφαλικών κυττάρων από κάθε ουσία μόνη της.
«Αυτό είναι το εφιαλτικό σενάριο», λέει ο Bloem. «Και δεν το δοκιμάζουμε».
Ακόμη και όταν υπάρχουν δεδομένα, δεν φτάνουν πάντα στις ρυθμιστικές αρχές. Εσωτερικά έγγραφα της εταιρείας που κυκλοφόρησαν στο δικαστήριο υποδηλώνουν ότι η Syngenta γνώριζε για δεκαετίες ότι το paraquat θα μπορούσε να βλάψει τον εγκέφαλο – μια κατηγορία που η εταιρεία αρνείται, επιμένοντας ότι δεν υπάρχει αποδεδειγμένη σχέση.
Πιο πρόσφατα, η Bayer και η Syngenta αντιμετώπισαν κριτική για την αποτυχία να μοιραστούν μελέτες εγκεφαλικής τοξικότητας με τις αρχές της ΕΕ στο παρελθόν – δεδομένα που είχαν αποκαλύψει στις ρυθμιστικές αρχές των ΗΠΑ. Σε μία περίπτωση, η Syngenta απέτυχε να αποκαλύψει μελέτες για το φυτοφάρμακο abamectin. Η Επιτροπή και οι υπηρεσίες τροφίμων και χημικών της ΕΕ έχουν χαρακτηρίσει αυτό ως σαφή παραβίαση . Ο Μπλουμ βλέπει ένα βαθύτερο ζήτημα. «Γιατί να υποθέσουμε ότι αυτές οι εταιρείες είναι οι καλύτεροι διαχειριστές της δημόσιας υγείας;» ρώτησε. «Κερδίζουν δισεκατομμύρια από αυτές τις χημικές ουσίες».
Η Syngenta ανέφερε ότι καμία από τις μελέτες που αποκρύπτονται δεν σχετίζεται με τη νόσο του Πάρκινσον και ότι έκτοτε έχει υποβάλει όλες τις απαιτούμενες μελέτες βάσει των κανόνων διαφάνειας της ΕΕ. Η εταιρεία πρόσθεσε ότι «είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις νέες απαιτήσεις για την αποκάλυψη δεδομένων ασφαλείας».
Ορισμένες κυβερνήσεις ήδη ανταποκρίνονται στους δεσμούς μεταξύ της νόσου του Πάρκινσον και της γεωργίας. Η Γαλλία, η Ιταλία και η Γερμανία αναγνωρίζουν πλέον επίσημα τη νόσο του Πάρκινσον ως πιθανή επαγγελματική ασθένεια που συνδέεται με την έκθεση σε φυτοφάρμακα – ένα βήμα που δίνει το δικαίωμα σε ορισμένους εργάτες που έχουν πληγεί σε αγρότες σε αποζημίωση. Αλλά ακόμη και αυτή η αναγνώριση, υποστηρίζει ο Bloem, δεν ανάγκασε το ευρύτερο σύστημα να καλύψει τη διαφορά.
Όπου σταματά η επιστήμη, αρχίζει η πολιτική
Η δυσπιστία του Bloem οδηγεί κατευθείαν στους θεσμούς που προορίζονται για την προστασία της δημόσιας υγείας – και σε ανθρώπους όπως ο Bernhard Url, ο άνθρωπος που πέρασε την τελευταία δεκαετία διευθύνοντας έναν από τους σημαντικότερους μεταξύ τους.
Ο Url είναι ο απερχόμενος εκτελεστικός διευθυντής της Ευρωπαϊκής Αρχής για την Ασφάλεια των Τροφίμων, ή EFSA — του επιστημονικού φορέα της ΕΕ για τους κινδύνους τροφίμων και χημικών, με έδρα την Πάρμα της Ιταλίας. Ο οργανισμός έχει τεθεί υπό έλεγχο στο παρελθόν για την εξάρτησή του από μελέτες που υποβλήθηκαν από την εταιρεία. Ο Url δεν αρνείται αυτή τη δομή, αλλά λέει ότι η διαδικασία είναι πλέον πιο διαφανής και επιστημονικά αυστηρή.
Ωστόσο, δεν αμφισβήτησε τον πυρήνα της κριτικής. «Υπάρχουν τομείς που δεν λαμβάνουμε ακόμη υπόψη», μου είπε, δείχνοντας την αναδυόμενη επιστήμη γύρω από τη διαταραχή του μικροβιώματος, τη χημική συνέργεια και τη χρόνια έκθεση σε χαμηλή δόση. Δεν κατονόμασε τη νόσο του Πάρκινσον, αλλά οι συνέπειες ήταν ξεκάθαρες. «Παίζουμε catch-up», παραδέχτηκε.
Μέρος του προβλήματος, υποστήριξε, είναι διαρθρωτικό. Ο οργανισμός βασίζεται σε ένα σύστημα που βασίζεται σε προκαθορισμένες μεθόδους και δεδομένα που παρέχονται από τον κλάδο. “Αξιολογούμε τον κίνδυνο με βάση αυτό που μας δίνεται και αυτό που μας επιτρέπει να αξιολογήσουμε το πλαίσιο”, είπε ο Url. “Αλλά η επιστήμη εξελίσσεται πιο γρήγορα από τη νομοθεσία. Αυτή είναι πάντα η ένταση.”
Η EFSA εργάζεται επίσης υπό περιορισμούς που δεν πράττει ο αντίστοιχος φαρμακευτικός της οργανισμός, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων. “Η EMA διανέμει χρήματα σε εθνικές υπηρεσίες”, είπε ο Url. “Δεν το κάνουμε. Υπάρχει λιγότερη ενσωμάτωση, λιγότερη κοινή δουλειά. Βασιζόμαστε στους εθελοντές εμπειρογνώμονες των κρατών μελών. Δεν είμαστε στο ίδιο πρωτάθλημα.”
Ο Url περιγράφει την EFSA ως μια υπηρεσία που είναι επιφορτισμένη με την αξιολόγηση ενός συστήματος τροφίμων αξίας τρισεκατομμυρίων – αλλά λειτουργεί με περιορισμένους επιστημονικούς πόρους και μέσα σε ένα ρυθμιστικό μοντέλο που ποτέ δεν σχεδιάστηκε για να συλλαμβάνει τους κινδύνους χρόνιων ασθενειών όπως η νόσος του Πάρκινσον.
«Δεν λαμβάνουμε την υποστήριξη που χρειαζόμαστε για να συντονιστούμε σε όλη την Ευρώπη». «Σε σύγκριση με την οικονομική σημασία ολόκληρης της αγροδιατροφικής βιομηχανίας… είναι φρυγανιά».
Αλλά τράβηξε μια έντονη γραμμή όσον αφορά την ευθύνη. «Το ερώτημα του τι είναι αρκετά ασφαλές – δεν είναι δικό μας να απαντήσουμε», είπε. «Αυτή είναι μια πολιτική απόφαση». Η EFSA μπορεί να επισημάνει έναν κίνδυνο. Εναπόκειται στις κυβερνήσεις να αποφασίσουν εάν αυτός ο κίνδυνος είναι αποδεκτός.
Ήταν ένας προσεκτικός τρόπος για να πει κανείς αυτό που είχε πει ο Μπλουμ πιο ωμά: Η επιστήμη μπορεί να φωτίζει το μονοπάτι, αλλά η πολιτική επιλέγει πού – και αν – θα το περπατήσει. Και σε ένα σύστημα τροφίμων που διαμορφώνεται από ισχυρά συμφέροντα, αυτή η επιλογή σπάνια γίνεται στο κενό.
«Υπάρχουν κενά», είπε ο Url, «και το έχουμε πει αυτό».
Τι δείχνουν οι έρευνες
Τα στοιχεία από το πεδίο γίνονται όλο και πιο δύσκολο να αγνοηθούν. Στη Γαλλία, μια πανεθνική μελέτη διαπίστωσε ότι τα ποσοστά του Πάρκινσον ήταν σημαντικά υψηλότερα σε αμπελώνες που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε μυκητοκτόνα. Μια άλλη μελέτη διαπίστωσε ότι οι περιοχές με υψηλότερη χρήση γεωργικών φυτοφαρμάκων – συχνά μετρούμενες με περιφερειακές δαπάνες – τείνουν να έχουν υψηλότερα ποσοστά νόσου του Πάρκινσον, υποδηλώνοντας μια σχέση δόσης-απόκρισης.
Στον Καναδά και τις ΗΠΑ, οι χάρτες των συστάδων του Πάρκινσον παρακολουθούν στενά τις περιοχές εντατικής γεωργίας.
Η Ολλανδία δεν έχει ακόμη παράγει συγκρίσιμα στοιχεία. Αλλά ο Bloem πιστεύει ότι είναι μόνο θέμα χρόνου.
«Αν χαρτογραφούσαμε τη νόσο του Πάρκινσον εδώ, θα βρίσκαμε τα ίδια μοτίβα», λέει. «Απλώς δεν έχουμε ψάξει ακόμα».
Στην πραγματικότητα, τα πρώτα σημάδια ήδη εμφανίζονται. Η Ολλανδία, γνωστή για το ότι έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά χρήσης φυτοφαρμάκων στην Ευρώπη, έχει δει μια αύξηση 30 τοις εκατό στα κρούσματα Πάρκινσον την τελευταία δεκαετία – μια πιο αργή αύξηση από ό,τι σε ορισμένες άλλες περιοχές του κόσμου, αλλά εξακολουθεί να είναι αξιοσημείωτη, λέει ο Bloem. Σε αγροτικές περιοχές όπως το Betuwe, στο χαμηλότερο ρεύμα του ποταμού Ρήνου, οι φυσιοθεραπευτές έχουν αναφέρει εντυπωσιακά τοπικά σμήνη. Ένα χωριό κοντά στο Άρνεμ μέτρησε πάνω από δώδεκα περιπτώσεις .
«Δεν ξέρω ούτε έναν αγρότη που να κάνει πράγματα εσκεμμένα λάθος», λέει ο Bloem. “Απλώς ακολουθούν τους κανόνες. Το πρόβλημα είναι ότι οι κανόνες είναι λάθος.”
Για τον Bloem, η αντιστροφή της επιδημίας σημαίνει μετατόπιση της ρυθμιστικής νοοτροπίας από την αντίδραση στην πρόληψη. Αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται μακροχρόνιες μελέτες νευροτοξικότητας, δοκιμές χημικών συνδυασμών, λογιστικοποίηση της έκθεσης στον πραγματικό κόσμο, της γενετικής προδιάθεσης και του είδους της εγκεφαλικής βλάβης που προκαλεί το Πάρκινσον — και κρίσιμο να κάνουμε τους κατασκευαστές να αποδεικνύουν την ασφάλεια, αντί οι επιστήμονες να πρέπει να αποδεικνύουν βλάβη.
Η ομάδα του μελετά επίσης παρεμβάσεις εστιασμένες στην πρόληψη – συμπεριλαμβανομένης της άσκησης, της διατροφής και της μείωσης του στρες – σε άτομα που έχουν ήδη διαγνωστεί με Πάρκινσον, σε μια από τις πιο ολοκληρωμένες δοκιμές του είδους της. Ωστόσο, ο Bloem είναι ρεαλιστής σχετικά με τα όρια της ατομικής δράσης.
«Δεν μπορείς να εξασκηθείς από την έκθεση σε φυτοφάρμακα», λέει. «Χρειαζόμαστε αλλαγές ανάντη».
Ο Bloem το έχει ξαναδεί — το ίδιο μοτίβο παίζει σε αργή κίνηση. “Αμίαντος”, λέει “Μόλυβδος στη βενζίνη. Καπνός. Κάθε φορά, ενεργούσαμε δεκαετίες μετά την πρόκληση της ζημιάς.” Η επιστήμη υπήρχε. Τα στοιχεία είχαν συσσωρευτεί. Όμως η απόφαση για παρέμβαση υστερούσε πάντα. «Δεν είναι ότι δεν γνωρίζουμε αρκετά», προσθέτει. «Είναι ότι το σύστημα δεν είναι φτιαγμένο για να ακούει όταν οι απαντήσεις είναι άβολες».
