Το νερό φυλασσόταν σε ένα μεγάλο δοχείο με τρεις λαβές, την υδρία και σιγά σιγά το προσέθεταν στο κρασί ή και αντίστροφα. Η ποσότητα του νερού καθόριζε το πόσο θα μεθούσαν οι καλεσμένοι,και ήταν κατι που αποφασιζόταν απο κοινού με τον οικοδεσπότη.
Καταλαβαίνουμε ότι η βραδινή αυτη διαδικασία ηταν θεσμός στην κλασική Ελλάδα.
Πάντα απολάμβαναν το φαγητό τους σε μικρές ή μεγάλες παρέες,συζητώντας,και στο τέλος μεθώντας.
Οι αρχαίοι Έλληνες όμως δεν έπιναν ούτε νερό σκέτο, αλλά με κρασί και υπήρχε λόγος γι αυτό!
Δεν κατανάλωναν το νερό όπως εμείς σήμερα, αλλά το αναμείγνυαν με κρασί. Αυτό δεν ήταν μια τυχαία συνήθεια αλλά μια πρακτική με ρίζες στην υγιεινή και την καθημερινή τους ζωή. Το νερό εκείνη την εποχή δεν ήταν πάντα καθαρό, και οι αρχαίοι φοβόντουσαν τις ασθένειες που θα μπορούσαν να προέλθουν από το μολυσμένο νερό. Το κρασί, που περιείχε φυσικές αντισηπτικές ιδιότητες, βοηθούσε στην απολύμανση, μειώνοντας τον κίνδυνο μετάδοσης ασθενειών.
Η αναλογία νερού-κρασιού διέφερε, με πιο αδύνατα μείγματα για καθημερινή κατανάλωση, ενώ στα συμπόσια προτιμούσαν πιο έντονη γεύση. Η πρακτική αυτή θεωρούνταν επίσης σημάδι πολιτισμού και μέτρο εγκράτειας. Έτσι, οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν το αναμεμειγμένο ποτό τους ως έναν ασφαλή και ισορροπημένο τρόπο να απολαύσουν το κρασί, χωρίς να επιβαρύνονται από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.
