Ενεργειακά: Το νέο μεγάλο παιχνίδι και η ελληνική πρόκληση

Η διπλωματική παρουσία της χώρας μας στην Ανατολική Μεσόγειο και ειδικότερα η συμφωνία με την Αίγυπτο, είναι σαφές ότι έχουν καθορίσει την ενεργειακή γεωπολιτική της περιοχής, αφού είναι από τις λίγες χώρες που έχουν εξασφαλίσει πολλές υποσχόμενες επενδυτικές προοπτικές πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Η ελληνική πρόκληση είναι να αντισταθμίσει την έλλειψη ισχύος της στον στρατιωτικό και οικονομικό τομέα, με την εκμετάλλευση των πλεονεκτημάτων που μπορεί να προσφέρουν τα ενεργειακά αποθέματα που αναμένεται να ανακαλυφθούν εντός των ΑΟΖ τους, σε πολιτικό, διπλωματικό και διεθνές επίπεδο.

Και η συμφωνία με το Κάιρο, όχι μόνο έχει φέρει τα πάνω κάτω στο «Νέο Μεγάλο Παιγνίδι» της Μεταφοράς Ενέργειας και Γεωπολιτικής Σημασίας της Περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, αλλά και ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό και το μνημόνιο συνεργασίας της Λιβύης με την Τουρκία, σχετικά με την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών.

Η συμφωνία ορίζει μια θαλάσσια περιοχή που εκτείνεται από το 26 του μεσημβρινού που πληροί το ανατολικό τμήμα της Κρήτης μέχρι τον 28 του Μεσημβρινού που συναντά το ελληνικό νησί της Ρόδου, χορηγώντας το 55% των διαιρεμένων θαλάσσιων ζωνών στην Αίγυπτο και το 45% στην Ελλάδα.

Μία διπλωματική προσπάθεια 15 ετών, σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), που ακυρώνει πρακτικά το έωλο επιχείρημα της Τουρκίας ότι τα ελληνικά νησιά δεν έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη.

Η συμφωνία – σε συνδυασμό με το Φόρουμ Αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, του οποίου ο χάρτης υπογράφηκε τον Σεπτέμβριο του 2020 – προβλέπει επίσης, ότι και οι δύο χώρες συνεργάζονται για τη δημιουργία κοινής επιχείρησης για την εξερεύνηση και την ανάπτυξη φυσικών πόρων που εκτείνονται στις ΑΟΖ τους.

Γίνεται λοιπόν σαφές ότι ο ενεργειακός πόλεμος αναβιώνει στις μέρες μας με περισσότερους παίκτες περισσότερο παρά ποτέ καθώς τα αποθέματα ακολουθούν πτωτική τάση.

Αναλυτικότερα, τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου εξαντλούνται με ετήσιο ρυθμό 6% ενώ η ζήτηση του αγαθού αυξάνεται ετησίως σε ποσοστό 2%.

Συνακόλουθα, η παγκόσμια βιομηχανία πετρελαίου πρέπει να αναπληρώσει το αντίστοιχο του 8% ετησίως σε νέα αποθέματα πετρελαίου, ώστε να διατηρηθούν η εύρυθμη αγορά του αγαθού και η παγκόσμια οικονομία.

Ένας πόλεμος για την ενέργεια που θα γίνεται εντονότερος με σφοδρούς ανταγωνισμούς νέων παικτών, με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα να αποτελούν τους κεντρικούς παίκτες, ενώ η Τουρκία και το Ιράν να έχουν πια δευτερεύοντα ρόλο παρά τις προκλητικές τουρκικές ενέργειες.

Και με μία Ελλάδα που η γεωστρατηγική της θέση όχι μόνο έχει αναβαθμιστεί, αλλά και καθίσταται σημαντική και για την ίδια την Ε.Ε καθώς δια μέσω της Ελλάδας διέρχεται η ίδια η Ε.Ε.

Τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία αποτελούν και σύνορα της Ε.Ε με την Τουρκία.

Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η πατρίδα μας αποτελεί ένα σημαντικό κόμβο θαλασσίων και ηπειρωτικών διαδρομών, ευρισκόμενη στο κέντρο της θαλάσσιας οδού που συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με τη Μεσόγειο.

Διαμέσου της Κρήτης ελέγχει τις θαλάσσιες οδούς του άξονα Γιβραλτάρ – Διώρυγα Σουέζ. Μέσω δε της Κέρκυρας, ελέγχει τον πορθμό του Οτράντο, ο οποίος έχει πρόσβαση στην Αδριατική Θάλασσα και το Ιόνιο Πέλαγος.

Εφόσον η πατρίδα μας εξακολουθήσει να αποτελεί τον βασικό πυλώνα ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή – και το ταξίδι του Πρωθυπουργού στην Λιβύη το αποδεικνύει- όχι μόνο ενισχύει την διαπραγματευτική ισχύ η χώρα μας αλλά ενισχύει και την θέση της ως στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ.

Άλλωστε η προώθηση των εθνικών μας θεμάτων (Κυπριακό, Υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου κ.α) τελεί σε άμεση συνάρτηση με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ, σε μια εποχή όπου αφενός η ζυγαριά γέρνει υπέρ μας – Προεδρία Μπάιντεν-  και αφετέρου ο ρόλος των διεθνών οργανισμών και θεσμικών οργάνων έχει καπελωθεί από την τουρκική προκλητικότητα!