Επιμέλεια: Αγάπη Μυργιώτη
Η μείωση της βιοποικιλότητας και η απώλεια ειδών παγκοσμίως είναι ένα μείζον θέμα που απασχολεί τους ηγέτες όλου του κόσμου και τώρα ένα νέο “δίκτυ ασφαλείας” για την προστασία του πλανήτη “πιέζει” για περεταίρω δράση…
Την ίδια ώρα, και με αφορμή την μέχρι στιγμής αποτυχία των κυβερνήσεων να σταματήσουν την άνευ προηγουμένου απώλεια ειδών, οι παγκόσμιοι ηγέτες ετοιμάζονται να συμμετάσχουν σε σύνοδο κορυφής για τη βιοποικιλότητα που φιλοξενείται στη Νέα Υόρκη.
Ενώ, νωρίτερα αυτό το μήνα, μια έκθεση του ΟΗΕ αποκάλυψε ότι η διεθνής κοινότητα δεν κατάφερε να πετύχει πλήρως κανέναν από τους 20 στόχους για τη βιοποικιλότητα που συμφωνήθηκαν το 2010.
Ωστόσο, οι επιστήμονες της περιβαλλοντικής ερευνητικής οργάνωσης Resolve έχουν καταρτίσει ένα σχέδιο. Το σχέδιο αφορά ένα πλανητικό «δίχτυ ασφαλείας» προστατευόμενων περιοχών, οι οποίες θα μπορούσαν να προσφέρουν βοήθεια στην αναχαίτιση της καταστροφικής απώλειας της βιοποικιλότητας.
Πώς διαμορφώθηκε
- Χαρτογράφησαν υφιστάμενες προστατευόμενες περιοχές, οι οποίες αποτελούν περίπου το 15% της γης
- Εντόπισαν μη προστατευόμενες περιοχές που φιλοξενούν ιδιαίτερα και σπάνια είδη. Η διατήρηση των οικοσυστημάτων αυτών των ειδών θα απαιτούσε προστασία του 2,3% της μάζας του πλανήτη
- Εντόπισαν το ένα 6% της γης που φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό διακριτών ομάδων ειδών
- Χαρτογράφησαν τις περιοχές που στεγάζουν τα μεγαλύτερα θηλαστικά στον πλανήτη. Η διατήρηση των οικοσυστημάτων τους απαιτεί προστασία επιπλέον 6,3% της μάζας της γης
- Προτείνουν την προστασία ενός επιπλέον 16% της γης που αποτελείται από οικοσυστήματα που έχουν ελάχιστες ή και καθόλου επιπτώσεις από τον άνθρωπο
- Πρόσθεσαν περιοχές που πρέπει να προστατευθούν για να αποφευχθεί η περαιτέρω κατάρρευση του κλίματος
Εάν εφαρμοστεί, το «παγκόσμιο δίχτυ ασφαλείας» θα καλύπτει το 50,4% της γης.
Πόσο εφικτό είναι;
Η συγκεκριμένη κίνηση βρήκε ανταπόκριση σε υπερασπιστές και εμπειρογνώμονες της άγριας πανίδας. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι ο αριθμός 30% αντικατοπτρίζει το ποσοστό που είναι πολιτικά εφικτό και όχι αυτό που συνιστά η επιστήμη.