Από την καρδιά ενός γαλαξία που βρίσκεται 215 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, μια λαμπρή λάμψη φωτός έφτασε στο κενό του διαστήματος. Ήταν η τελευταία σπίθα φωτός από ένα αστέρι που πεθαίνει καθώς το ρουφά μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα.
Ο θάνατος αυτού του αστεριού είναι ο κοντινότερος που έχουμε παρατηρήσει ποτέ, προσφέροντας μια άνευ προηγουμένου εικόνα της βίαιης διαδικασίας για το πως πεθαίνουν τα αστέρια.
Αν και η σύλληψη ενός αστρικού θανάτου από τη μαύρη τρύπα είναι ασυνήθιστη, οι αστρονόμοι έχουν κάνει αρκετές παρατηρήσεις μέχρι τώρα ώστε να μπορούν να καταλάβουν τον τρόπο για το πώς συμβαίνει αυτό. Όταν ένα αστέρι κινείται πολύ κοντά σε μία μαύρη τρύπα, η τεράστια παλιρροιακή δύναμη της – το προϊόν του βαρυτικού πεδίου – τραβά το αστέρι τόσο σκληρά που καταφέρνει να το διαλύσει.
Η τελευταία λάμψη του αστεριού
Αυτό το συμβάν παλιρροιακής διαταραχής (TDE) απελευθερώνει μια λαμπρή λάμψη φωτός πριν τα συντρίμμια του διαλυμένου αστεριού εξαφανιστούν πέρα από τον ορίζοντα της μαύρης τρύπας. Ωστόσο, αυτή η τελευταία σπίθα φωτός συχνά καλύπτεται, τουλάχιστον εν μέρει, από ένα σύννεφο σκόνης, γεγονός που καθιστά δύσκολη τη μελέτη των λεπτομερειών.
Καθώς το αστέρι διαλύεται, μερικά από τα συντρίμμια που προκύπτουν τροφοδοτούν τη μαύρη τρύπα. Η αναλαμπή είναι αποτέλεσμα των ισχυρών βαρυτικών επιρροών και των δυνάμεων της τριβής που ασκούνται στην ύλη. Μετά από μερικούς μήνες η αναλαμπή αυτή εξασθενεί.
Η μάζα του αστεριού
Το αστέρι, σύμφωνα με τον Ματ Νίτσολ, είχε περίπου την ίδια μάζα με τον δικό μας ήλιο. Μάλιστα, το αστέρι έχασε την μισή του μάζα από την μαύρη τρύπα.
Πολύτιμη βοήθεια για τις μελλοντικές μελέτες
Ο θάνατος αυτού του αστεριού είναι ο κοντινότερος που έχουμε παρατηρήσει μέχρι σήμερα με αποτέλεσμα να έχουμε άμεσες ενδείξεις για εκροή αερίου κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διαταραχής και συσσώρευσης που εξηγεί τις οπτικές εκπομπές.
Η παρατήρηση αυτού του αστεριού είναι μια ειδική περίπτωση που θα βοηθήσει τους επιστήμονες στην ατέρμονη προσπάθεια τους να εξηγήσουν διάφορα διαστημικά γεγονότα.