Η τεράστια ποικιλία των σαρκοφάγων ειδών του δεινοσαύρου συνεχίζει να αποτελεί πρόκληση για τους παλαιοντολόγους, καθώς από τα ευρήματα φαίνεται να παραυπήρχαν πολλοί για τη διαθέσιμη λεία.
Μια νέα μελέτη ωστόσο στα θηριόποδα σκιαγραφεί ενδεχομένως μια απάντηση, δείχνοντας πώς τα κατάφερναν μέσα σε τέτοιο ανταγωνισμό.
Από τα απολιθώματα που έχουμε βρει ξέρουμε πως τα θηριόποδα, από τον Τυραννόσαυρο Ρεξ ως και τον βελοσιράπτορα, είχαν στις τάξεις τους πάρα πολλά είδη σαρκοβόρων δεινοσαύρων, περισσότερους απ’ όσους θα περίμενε η επιστήμη.
Αυτό τον γρίφο της παλαιοντολογίας έψαξε να λύσει ο Joep Schaeffer του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ, μελετώντας τα σαγόνια και τα δόντια από 83 είδη θηριόποδων. Και καθώς τα οστά τους εμφανίζουν διαφοροποιήσεις, είναι σαφές μας λέει πως τρέφονταν με διαφορετική λεία.
Στη μελέτη του, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Palaeontology», κατέταξε τα σαρκοφάγα σε 3 κατηγορίες. Στην πρώτη, που ανήκει ο Τυραννόσαυρος Ρεξ και είδη που τρέφονταν με δεινόσαυρους, τα σαγόνια ήταν τέτοια ώστε να τα βάζουν με τις πελώριες σαύρες.
Στη δεύτερη κατηγορία, τους κοντινότερους συγγενείς των σημερινών πουλιών, τα είδη τρέφονταν με διάφορα πράγματα, «από μικρούς δεινόσαυρους μέχρι και τα πρώτα θηλαστικά και σαύρες … ακόμα και με μεγάλα, λαχταριστά έντομα».
Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει θηριόποδα που αναγκάστηκαν να αλλάξουν τις διατροφικές τους συνήθειες φτάνοντας να τρέφονται ακόμα και με φυτά. Κι έτσι έγιναν παμφάγα ή ακόμα και αποκλειστικά φυτοφάγα, παρά το γεγονός ότι η παλαιοντολογία τα κατατάσσει στους σαρκοφάγους δεινόσαυρους.
Με τέτοια διατροφική ποικιλία, μοιάζει πλέον λογικό να αναπτύχθηκαν τόσα είδη δεινοσαύρου και να εξελίχθηκαν διαφορετικά. Δεν ήταν όλοι τους σαρκοφάγοι δηλαδή, όπως υποδεικνύει το σχήμα και η λειτουργία των σαγονιών τους.
με Αριθμό Μητρώου 12691
