Η μεταβολή του κλίματος ενισχύθηκε από την αύξηση της θερμοκρασίας

Σύμφωνα με νέα μελέτη από το UCL, η μεταβλητότητα του κλίματος ανά εκατοντάδες χρόνια, ενισχύθηκε όταν η Γη ήταν θερμότερη κατά την τελευταία διακλαδική περίοδο (129-116 χιλιάδες χρόνια πριν) σε σύγκριση με την τρέχουσα διακλαδική (τα τελευταία 11.700 χρόνια).
Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο Nature Communications και χρηματοδοτούνται από το Συμβούλιο Έρευνας Φυσικού Περιβάλλοντος (NERC) και από το Συμβούλιο Έρευνας της Αυστραλίας (ARC), αποκαλύπτουν ότι η τελευταία διακλαδική περίοδος σηματοδοτήθηκε από μια σειρά γεγονότων ανά τους αιώνες, στη Νότια Ευρώπη και στις παλιές επεκτάσεις της μάζας του νερού στον Βόρειο Ατλαντικό.
Η αξιολόγηση της φυσικής μεταβλητότητας του κλίματος υπό σχετικά θερμές συνθήκες είναι ζωτικής σημασίας για την ενημέρωση των προβολών στο πλαίσιο των μελλοντικών σεναρίων εκπομπών άνθρακα. Ο καθηγητής Chronis Tzedakis (UCL Geography), συγγραφέας της μελέτης, δήλωσε: “Το τελευταίο διάστημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό επειδή παρέχει πληροφορίες για τις κλιματικές διεργασίες σε μια περίοδο υπερβολικής ζέστης”.
Η τελευταία διασταυρωμένη περίοδος περιείχε ένα διάστημα έντονης θέρμανσης της Αρκτικής, με τις θερμοκρασίες του επιφανειακού αέρα να εκτιμώνται στους 3-11 ° C πάνω από τα προβιομηχανικά, συγκρίσιμα με τα σενάρια του πλανήτη για μεγάλο χρονικό διάστημα για το τέλος του αιώνα.
Η παγκόσμια στάθμη της θάλασσας κατά τη διάρκεια του τελευταίου διαστήματος εκτιμάται ότι ήταν ~ 6-9 μέτρα πάνω από το παρόν, με τα 0.6-3.5 μέτρα να προέρχονται από την τήξη του φύλλου πάγου της Γροιλανδίας.
“Ο θαλάσσιος πυρήνας περιείχε επίσης γύρη που μεταφέρθηκε από τον ποταμό Τάγο στις βαθιές θάλασσες, επιτρέποντας έτσι άμεση σύγκριση της βλάστησης και των αλλαγών του βόρειου Ατλαντικού», δήλωσε η Dr. Vasiliki Margari (UCL Geography), η οποία ανέλαβε την ανάλυση της γύρης.
Οι μεταβολές στη βλάστηση, που προκλήθηκαν κυρίως από τις διακυμάνσεις της ποσότητας βροχοπτώσεων, στη συνέχεια συνδέθηκαν με αλλαγές στη χημική υπογραφή των βροχοπτώσεων που καταγράφηκαν σε σταλαγμίτες από το σπήλαιο Corchia στη βόρεια Ιταλία.
Ο πάγος και η απορροή από τη Γροιλανδία ως αποτέλεσμα της ισχυρής υπερθέρμανσης σε μεγάλες αποστάσεις κατά τη διάρκεια του τελευταίου διαστήματος ενδέχεται να συνέβαλαν στην αποδυνάμωση της ατλαντικής μετεωρολογικής ανατροπής του Ατλαντικού και στις παρατηρούμενες κλιματικές αλλαγές.
“Αν και δεν είναι αυστηρά αναλογικό για τις μελλοντικές ανθρωπογενείς αλλαγές, το προφίλ της τελευταίας διαμάχης που προκύπτει αναδεικνύεται από μια ενισχυμένη κλιματική αστάθεια σε κλίμα -αιώνα, με επιπτώσεις στη δυναμική των πάγων και των ωκεανών”, δήλωσε ο καθηγητής Tzedakis.
“Οι μελλοντικές ερευνητικές προσπάθειες θα πρέπει να επικεντρωθούν στον περιορισμό της έκτασης της τήξης και της απορροής από το πάγο της Γροιλανδίας και των επιπτώσεών της στην κυκλοφορία των ωκεανών κατά τη διάρκεια του τελευταίου διασταυρώματος”, κατέληξε.