Η συμφωνία του Μόντρεαλ το 1987 απαγόρευσε τους χλωροφθοράνθρακες που κατέστρεφαν το όζον, ωστόσο η τρύπα πάνω από την Ανταρκτική που άρχισε σταδιακά να περιορίζεται πριν το 1980 επηρεάζεται από μία ακόμα καταστροφική χημική ουσία. Αποτέλεσμα είναι η αποκατάσταση του όζοντος που αναμένονταν να συμβεί μεταξύ 2046 και 2057 να καθυστερήσει για άλλα 5 έως 30 χρόνια.
Πρόκειται για το διχλωρομεθάνιο ή μεθυλενοδιχλωρίδιο, μια άχρωμη αέρια οργανική ένωση, η οποία, αν και βραχύβια, έχει αυξηθεί ταχύτατα κατά τα τελευταία χρόνια. Η ανθρωπογενής αυτή ουσία με διάφορες βιομηχανικές εφαρμογές, η οποία είχε αγνοηθεί έως τώρα, δεν περιλαμβάνεται σε αυτές που έθεσε υπό έλεγχο το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ.
Οι ερευνητές από τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, με επικεφαλής τον δρ. Ράιαν Χοσαϊνί του Κέντρου Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου του Λάνκαστερ -που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Nature Communications”- εκτιμούν ότι αν το διχλωρομεθάνιο παραμείνει στα σημερινά επίπεδα, τότε η πλήρης αποκατάσταση του στρώματος του όζοντος θα παραταθεί κατά μόνο πέντε χρόνια.
Αν όμως οι συγκεντρώσεις αυτής της χημικής ένωσης στην ατμόσφαιρα συνεχίσουν να αυξάνουν με τον μέσο ετήσιο ρυθμό της περιόδου 2004-2014, τότε η καθυστέρηση στην επούλωση της τρύπας πάνω από την Ανταρκτική θα φθάσει τα 30 χρόνια.
Προς το παρόν, οι επιστήμονες δηλώνουν ότι κάθε πρόβλεψη για τη μελλοντική πορεία του διχλωρομεθανίου παραμένει αβέβαιη. Ενώ έως το τέλος της δεκαετίας του 1990, τα επίπεδα του διχλωρομεθανίου μειώνονταν αργά, μετά το 2000 έχει καταγραφεί μία απρόσμενη αντιστροφή της τάσης και μια γρήγορη αύξησή τους. Παραμένει ασαφές πού οφείλεται αυτή η εξέλιξη.
Το στρώμα του όζοντος στη στρατόσφαιρα αποτελεί μια ασπίδα γύρω από τη Γη για την επικίνδυνη υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου, η οποία αλλιώς θα ήταν επιβλαβής για την υγεία ανθρώπων και ζώων. Το όζον απορροφά επίσης την εκπεμπόμενη από τη Γη υπέρυθρη ακτινοβολία, παίζοντας έτσι ρόλο στην κλιματική αλλαγή.
με Αριθμό Μητρώου 12691
