Του Κ. Πάντζιου
Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ δήλωσε πρόσφατα ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο προοριζόμενος για πρέσβης των ΗΠΑ στην Ε.Ε. κ. Μάλοχ, δήλωσε ότι είναι ζήτημα αν σε ενάμισι χρόνο θα υπάρχει Ευρωπαϊκή ¨Ένωση.
Όσο κι αν αυτές οι τοποθετήσεις είναι ακραίες, έρχονται να επιβεβαιωθούν από τον Πρόεδρο κ. Ντόναλντ Τραμπ, που έχει δηλώσει ότι το Ευρώ δεν τον ενδιαφέρει. Αντίθετα, θα ήθελε να παύσει να υπάρχει, γιατί έχει δημιουργηθεί για να μάχεται τα αμερικανικά προϊόντα. Τέλος, προχθές δήλωσε στο Κογκρέσο, ότι η δουλειά του είναι να μην εκπροσωπεί τον πλανήτη, αλλά τις ΗΠΑ.
Από όλα αυτά προκύπτει ότι η Ελλάδα με τις εκλογές στις ΗΠΑ έχασε έναν ένθερμο υποστηρικτή στα προβλήματά της, όχι γιατί αυτό οφείλονταν σε συναισθηματικά αίτια του προηγούμενου Προέδρου, αλλά γιατί έτσι ο κ. Μπ. Ομπάμα αντιλαμβανόταν την πολιτική σκακιέρα στον κόσμο. Εξυπακούεται ότι για να αλλάξεις το status στον κόσμο, ως υπερδύναμη, θα πρέπει να έχεις ένα πρόγραμμα, με νέες γεωπολιτικές κατευθύνσεις, που θα πρέπει να το καταστήσεις γνωστό. Όμως, τέτοιο πρόγραμμα δεν έχει ανακοινωθεί από τον κ. Τραμπ. Γι’ αυτό, όλα στον πλανήτη είναι ρευστά.
Ένας λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι η ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε., η Γερμανία, θα είχε ενημερώσει μετά από όλα αυτά, πως πρόκειται να αντιμετωπίσει η Ευρώπη τη νέα κατάσταση. Και ακόμη, θα έπρεπε –και λόγω εκλογών– η Καγκελάριος κ. Άνγκελα Μέρκελ, να κάνει το παν για να σφυρηλατήσει την ευρωπαϊκή ενότητα, εν όψει νέων προκλήσεων και κινδύ-νων. Όμως, προς το παρόν δεν φαίνεται να προγραμματίζει κάτι τέτοιο. Όσο για τον υπερυπουργό Οικονομικών στην Ε.Ε. κ. Β. Σόιμπλε, αδυνατεί πλήρως να κάνει κάτι τέτοιο, διότι δεν έχει χρόνο, αφού ασχολείται ατελείωτες ώρες με το «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι» της β’ αξιολόγησης της Ελλάδας. Ίσως και να μην έχει λόγους να ασχοληθεί με το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης.
Με βάση τα παραπάνω, αλλά και πολλά άλλα, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Αλέξης Τσίπρας, μην έχοντας την προηγούμενη, πρωτοφανούς συχνότητας, ευνοϊκή παρέμβαση των ΗΠΑ στο ελληνικό πρόβλημα, ορθώς προχωρεί στην β’ αξιολόγηση με όσο πολιτικό κόστος για το κόμμα του έχει αυτή. Το δε αναγραφόμενο και μεταδιδόμενο, ότι έπρεπε η αξιολόγηση να είχε δεχτεί να γίνει πιο γρήγορα, έχει και την άλλη πλευρά. Η β’ αξιολόγηση πράγματι θα είχε γίνει εδώ και έξι μήνες περίπου, αρκεί να είχε κάνει δεκτές η Κυβέρνηση όλες τις απαιτήσεις ΔΝΤ και Σόιμπλε, χωρίς να κάνει καμία διαπραγμάτευση.
Η εποχή που ζούμε, με την εκλογική συγκυρία στη Γερμανία, είναι ιδανική για διαπραγμάτευση υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Αν δεν έκανε η κυβέρνηση διαπραγμάτευση, δίκαια θα την κατηγορούσε η Αντιπολίτευση ότι έχασε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία.
με Αριθμό Μητρώου 12691
