Διεθνές Φεστιβάλ Σκύλου: οι εντυπώσεις μας και μια παρατήρηση

Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα ιδιαίτερα μόλις πληροφορήθηκα για το σχετικό φεστιβάλ από ένα ποστάρισμα στο facebook. Ήταν και μέρες αναθέρμανσης μιας παιδικής μου επιθυμίας για απόκτηση ενός γερμανικού ποιμενικού και είχα αρχίσει να τσεκάρω εκτροφεία στο διαδίκτυο. Αν και θιασώτης της άποψης περί υιοθέτησης αδέσποτων σκυλιών είπα, έστω σε θεωρητικό επίπεδο, να παραβώ τις …σκυλοαρχές μου και να επιχειρήσω μια έρευνα για την ράτσα των παιδικών μου ονείρων (που πιθανότατα θα παραμείνουν και όνειρα λόγω των απλησίαστων τιμών που αφορούν στα κουτάβια προς πώληση), να συλλέξω πληροφορίες και βλέπουμε.

Του Παναγιώτη Δρίβα

 Συνεπώς θεώρησα την είδηση για το φεστιβάλ ως καλό οιωνό, αλλά και μια καλή ευκαιρία να κάνω κάτι διαφορετικό.

Επόμενο πράγμα που με απασχόλησε ήταν αν θα μπορούσα να πάρω μαζί μου για βόλτα το θηλυκό γκριφόν ημιαιμάκι μου, να ξεσκάσει και αυτή, να αλλάξει παραστάσεις, να κάνει και καμιά γνωριμία. Δυστυχώς, η δυνατότητα αυτή δεν ήταν ξεκάθαρο από τη ανακοίνωση, εάν υπήρχε ή όχι, καθώς γινόταν αναφορά μονάχα σε διαγωνιζόμενους σκύλους. Κρίμα για τη Χαρά (το όνομά της), θα την έτρωγε η κλεισούρα όσο θα έλειπα δεν θα γνώριζε και κανα γαμπρό.

Κυριακή μεσημεράκι λοιπόν, παίρνω την κυρά, και κατευθυνόμαστε με το αμάξι προς το Κέντρο Ξιφασκίας στο Ελληνικό, με μια παγωμάρα υποσυνείδητη, καθώς κάθε φορά που ψάχνουμε κάποιο από τα Ολυμπιακά Ακίνητα, καταλήγουμε σε πραγματικό σαφάρι μέχρι να το εντοπίσουμε. Οι …προσδοκίες μας δεν διαψεύστηκαν ούτε σε αυτήν την περίπτωση, να ‘ναι καλά και το gpsπου πάντα φροντίζει να σε μπερδεύει λίγο παραπάνω.

Εν τέλει, καταφέραμε να φτάσουμε στην είσοδο του κτηρίου, καθώς και αυτό είναι μια δύσκολη αποστολή, ακόμα και αν το έχεις εντοπίσει. Για ταμπέλες ούτε ίχνος, ούτε καν κάποια σήμανση πρόχειρη από τους διοργανωτές. Η προσέλευση ήταν αθρόα, τελικά πρέπει να είμαστε πολύ ζωόφιλοι ως λαός και όλα αυτά που λένε για εγκαταλελειμένα κουτάβια στα σκουπίδια, στους δρόμους, στο Σχιστό κλπ, να είναι συκοφαντίες. Στο εσωτερικό του κτηρίου ένα πλήθος ανθρώπων, σκύλων, κλουβιών άδειων, κλουβιών με σκύλους, πάγκων εταιρειών με προϊόντα διατροφής, φροντίδας, καλλωπισμού, εξοπλισμού, εκπαιδευτών. Επίσης συμμετείχε και το Λιμενικό Σώμα καθώς και ο Ερυθρός Σταυρός με τα εκπαιδευμένα σκυλιά τους, ενώ το ενδιαφέρον τραβούσε και η μη κερδοσκοπική οργάνωση (LARA) που εκπαιδεύει σκύλους ως συνοδούς ανθρώπων με προβλήματα όρασης, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση, γεγονός που χρήζει συγχαρητηρίων, αλλά πάνω απ’ όλα κρατικής και ιδιωτικής υποστήριξης.

Αυτό που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και εν τέλει είναι και το επιστέγασμα του φεστιβάλ, κατά την ταπεινή του γράφοντος, είναι η συμμετοχή αποκλειστικά καθαρόαιμων σκύλων, γνωστών (αλλά και άγνωστων για εμένα) φυλών. Αντιλήφθηκα πως τελικά το φεστιβάλ αναφερόταν σε μια κλειστή κάστα, σε μια ελίτ σκύλων, στην οποία δεν χωρούσαν τα ημίαιμα που βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους να περιφέρονται. Να το πω και αλλιώς: εάν είχα φέρει μαζί μου τη Χαρά, μάλλον θα ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα εκεί μέσα, ένα ταπεινό λαϊκό σκυλί σε μια κυνομπουρζουαζία. Προφανώς και τα σκυλιά έπρεπε να είναι καθαρόαιμοι εκπρόσωποι της φυλής τους, αλλιώς θα πάτωναν και στους διαγωνισμούς. Συνεπώς στον κεντρικό στόχο του φεστιβάλ «αναβάθμιση του ρόλου του σκύλου στην ελληνική κοινωνία και η ανάδειξη της πολύπλευρης παρουσίας του στην καθημερινότητά μας», σημειώσατε Χ, όχι όμως με την έννοια του ΠΡΟΠΟ.

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι η απόλυτη εμπορευματικοποίηση του θέματος. Η ζωοφιλία προωθείται ως άθλημα για υψηλά βαλάντια. Αρκεί κανείς να υπολογίσει τις υψηλότατες τιμές για σούπερ ντούπερ τροφές, λες και αγοράζει χαβιάρι, για κλουβιά, για σαμπουάν, χαλάκια, κρεβατάκια (που είναι και βασικά αξεσουάρ), για να μην πάμε σε υπερβολές όπως στα τρελά κουρέματα στυλ Ψαλιδοχέρη, σε χτενίσματα α λα ντίβα όπερας (βλέπε κανίς και όχι μόνο) και σε σπά.

Άρχισα να  νιώθω μειονεκτικά που εγώ ΔΕΝ μπορώ να εξασφαλίσω όλες αυτές τις ανέσεις στο ζώο μου, του δίνω «τελειωμένες» τροφές από σούπερ μαρκετ, άρα παίζει να με κατηγορήσουν και για ανεύθυνο τουλάχιστον. Αρκεί να αναφέρω ότι πλήρωσα 7 ευρώ για ένα νυχοκόπτη (ναι ρε αγόρασα νυχοκόπτη για τη σκύλα μου, αφού η μάνα φύση δεν έχει φροντίσει για το θέμα αυτό και κακώς!!). Δηλαδή με πρόχειρους υπολογισμούς ο μισθός των 700-800 ευρώ δεν αρκεί για να ζει ο σκύλος σου με την άνεση που του αρμόζει (σε όλα αυτά πρόσθεσε και έξοδα για εκπαίδευση, καθώς αν έχεις καθαρόαιμο επιβάλλεται να το πας σε εκπαιδευτή, ιδίως αν έχεις κανένα τέρας).

Ουφ… Όλα αυτά με κάνουν να μη μετανιώνω για το ημιαιμάκι μου που δεν γυρεύει λούσα και φραμπαλάδες αλλά ένα φαγητάκι, μια βολτούλα και πολύ αγάπη, και δεν την ενοχλεί αν δεν είναι χτενισμένη για πίστα. Με ενοχλεί όμως αφόρητα το ότι η ζωοφιλία εκλαμβάνεται με τον τρόπο που περιέγραψα παραπάνω και δεν υπήρξε καμιά αναφορά στα κοπροσκυλάκια που όλοι αγαπάμε και γουστάρουμε να υιοθετούμε.

Δεν υπήρχε καμία νύξη για την ανάγκη να προωθηθεί η πραγματική έννοια της ζωοφιλίας, δηλαδή, να μην πετάμε τα ζωντανά όταν τολμήσουν να μεγαλώσουν, να μην τα βασανίζουμε ή να πειραματιζόμαστε με αυτά και σε αυτά, να υιοθετούμε κάποιο από τα χιλιάδες που συνωστίζονται στις φιλοζωικές ή τριγυρνάνε σαν χαμίνια, να φροντίζουμε αυτά τα χαμίνια ακόμα και αν δεν μπορούμε να τα υιοθετήσουμε και όχι να τα κλωτσάμε ή να τα σκυλο-βρίζουμε επειδή γουστάρουν λίγη από την τυρόπιτά μας, να μαθαίνουμε στα παιδιά μας να τα αγαπάνε ως υπάρξεις και όχι σαν παιχνίδια και να μην τα φοβούνται.

Να τα δεχθούμε ως ισότιμους συμπορευτές μας σε αυτή τη ζωή και ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας. Να μη μας ενδιαφέρει αν στο pedigreeαναφέρεται κάποια δυσπλασία που θα μας κάνει να το απορρίψουμε. Θα μπορούσα να συνεχίζω να απαριθμώ, αλλά πιστεύω ότι οι γνωστικοί το έπιασαν το νόημα. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν να θεωρούν ότι κάνουν το καθήκον τους με μια απλή επίσκεψη σε τέτοια φεστιβάλ και διαγωνισμούς.