Όσο η Σελήνη απομακρύνεται από τη Γη -κάθε χρόνο καταγράφεται απόκλιση 3,8 εκατοστά τον χρόνο – οι μέρες θα γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες με το πέρασμα εκατομμυρίων ετών στον πλανήτη μας.
Ο φυσικός και αστρονόμος Στίβεν ΝτιΚέρμπι από το Πανεπιστήμιο Μίσιγκαν Στέιτ, αποκάλυψε πώς η Σελήνη κάθε χρόνο απομακρύνεται περίπου κατά 3,8 εκατοστά, με αποτέλεσμα η περιστροφή της Γης να επιβραδύνεται σταδιακά.
Η ανακάλυψη αυτή βοηθά να εξηγηθεί γιατί πριν από περίπου 70 εκατομμύρια χρόνια, στα τέλη της εποχής των δεινοσαύρων, η διάρκεια της μέρας στη Γη ήταν μόλις 23,5 ώρες.
Όπως σημειώνει ο ΝτιΚέρμπι, «3,8 εκατοστά τον χρόνο σε σχέση με μια απόσταση 384.000 χιλιομέτρων είναι πρακτικά το 0,00000001%».
Οι παλίρροιες πίσω από το φαινόμενο
Οι «υδάτινοι όγκοι» που δημιουργούνται στους ωκεανούς δεν ευθυγραμμίζονται απόλυτα με το φεγγάρι, αλλά προηγούνται ελαφρώς λόγω της περιστροφής της Γης.
Αυτό το φαινόμενο τραβά τη Σελήνη προς τα εμπρός, αυξάνοντας ελάχιστα την ταχύτητά της και άρα και την απόσταση της τροχιάς της.
Ο ΝτιΚέρμπι διευκρινίζει ότι το φαινόμενο είναι τόσο αργό που γίνεται αντιληπτό μόνο σε βάθος πολλών ετών.
Αν μπορούσαμε να προχωρήσουμε δισεκατομμύρια χρόνια μπροστά, η Γη θα επιβράδυνε σε τέτοιο βαθμό ώστε να «κλειδώσει» βαρυτικά με τη Σελήνη.
Σε αυτό το σενάριο, η Σελήνη θα σταματούσε να απομακρύνεται και θα φαινόταν μόνο από τη μία πλευρά του πλανήτη.
Ωστόσο, η ανθρωπότητα δεν πρόκειται ποτέ να δει αυτό το φαινόμενο. Σε περίπου 1 δισεκατομμύριο χρόνια ο Ήλιος θα έχει γίνει πιο λαμπρός, εξατμίζοντας τους ωκεανούς και σταματώντας τις παλίρροιες.
Και λίγα δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα, όταν ο Ήλιος εξελιχθεί σε κόκκινο γίγαντα, πιθανότατα θα καταστρέψει τόσο τη Γη όσο και τη Σελήνη.
