Την 17η Μαρτίου του 1821, λίγο προτού βγουν τα καρυοφύλλια από τις κασέλες και ξετυλιχτούν τα φλάμπουρα και οι σημαίες, η Μάνη και οι Μανιάτες με αρχηγό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, έδωσαν όρκο στην σημαία τους για «ΝΙΚΗ Η’ ΘΑΝΑΤΟ».
Η Μάνη ουδέποτε κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, λόγω του ανώμαλου εδάφους και των ανυπότακτων κατοίκων της. Όποτε οι Τούρκοι επιχείρησαν κατέβαλαν υψηλό τίμημα αίματος.
Αμέσως μετά την έναρξη της Τουρκοκρατίας ξεκίνησαν και τα επαναστατικά κινήματα ειδικά στην Μάνη από το 1457, έως την Μάχη της Βρωμοπηγάδας το 1770 ή το Σκουτάρι το 1815. Ο υπέρ πάντων αγών, έβαλε στην άκρη τους βολεμένους και για πολλοστή φορά στην Μάνη άνδρες, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι ετοιμάστηκαν για την μεγάλη θυσία.
Η Πελοπόννησος ήταν γενικά μια δύσκολη υπόθεση. Μόνο με δόλο μπορούσε να υποταχθεί. Ο Μαχμούτ πασάς είπε για τον Γραίτζα Παλαιολόγο, ο οποίος το 1461 υπερασπιζόταν το φρούριο του Σαλμενίκου: «ο μόνος άνθρωπος ον εύρον εις όλον τον Μωρέαν».
Ο Γέρος του Μωριά ξεκινά την αφήγησή του από το έτος της γεννήσεως του, το 1770 όταν ο πατέρας του «έβγαινεν από την Μάνην και εκυνηγούσε τους Τούρκους». Ανάλογη ήταν η απάντηση των Μανιατών στον Ιμπραήμ το 1826: «Μόνον ένας Έλληνας να μείνει πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζεις πως την γήν μας θα την κάμης δική σου». Κάποιοι, περί την ιστορία τυρβάζοντες, μη εξαιρουμένων τινών με ακαδημαϊκούς τίτλους, μιλούν για μια μόνο επανάσταση, αυτήν του 1821 την οποία επιδιώκουν να απαξιώσουν και να την εντάξουν σε άλλου είδους “αγώνες». Τριάκοντα δυο (32) ήταν οι εξεγέρσεις των Ελλήνων, κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, που σημαίνει ότι η παραμυθίες κάθε είδους κάποτε πρέπει να τελειώνουν. Προφανώς αγνοούν τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τον βρετανό πρέσβη: «ο αγώνας ανεξαρτησίας των Ελλήνων είναι ενάντια στον Τούρκο κατακτητή, δεν είναι εμφύλιος ενάντια στο κράτος, όπως κάποιων ευρωπαίων».
