Ο ταλαντούχος ζωγράφος, που αυτοκτόνησε στα 35 του χρόνια, εκτίθεται στην Αθήνα

Ο Αμερικάνος καλλιτέχνης Matthew Wong έθεσε τέλος στη ζωή του πριν από έναν χρόνο στα 35 του μόλις χρόνια. Με αφορμή την τωρινή του έκθεση στον μη κερδοσκοπικό χώρο τέχνης Arch στην Αθήνα, γίνεται αναδρομή στη ζωή και στο έργο του.

Στις 2 Οκτωβρίου 2019, στο Έντμοντον του Καναδά όπου κατοικούσε, ο καλλιτέχνης Matthew Wong έθεσε τέλος στη ζωή του. Ήταν 35 ετών, ανήκε στο φάσμα του αυτισμού, έπασχε από το σύνδρομο Τουρέτ και από μελαγχολία, η οποία, σύμφωνα με την μητέρα του, πρωτοεμφανίστηκε ενόσω εκείνος βρισκόταν στην παιδική ηλικία.

H Ρoμπέρτα Σμιθ, που είναι η κατ’ εξοχήν αξιοσέβαστη κριτικός τέχνης των New York Times –μια «πάπισσα» στο είδος της, που, ίσως, στις μέρες μας, να μην υπάρχει όμοιά της (αλλά ούτε και όμοιος της) με κριτήριο την επιρροή που ασκεί διεθνώς στην πρόσληψη της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας–, είχε γράψει, σχεδόν τρεις μήνες μετά το τόσο δυσάρεστο γεγονός της αυτοκτονίας του και με αφορμή την αναδρομική έκθεση στο έργο του, που οργάνωσε στη Νέα Υόρκη η γκαλερί Κarma που τον εκπροσωπούσε, ότι θεωρεί πως ο Matthew Wong ήταν ένας από τους πλέον ταλαντούχους ζωγράφους της γενιάς του και ότι τα έργα του ήταν τα πιο ακαταμάχητα που η ίδια αντίκρισε ποτέ. Και δεν σταμάτησε να αναφέρεται σ’ αυτά σε τόνο υπερθετικό, ο οποίος σπανίζει στα κείμενά της.

Η ζωή του με λίγα λόγια

Ο Matthew Wong γεννήθηκε στο Τορόντο, του Καναδά, το 1984. Ήταν μοναχοπαίδι. Οι γονείς του ασχολούνταν με την εμπορία υφασμάτων και νεωτερισμών και καθώς ήταν κινεζικής καταγωγής, μετακόμισαν στο Χονγκ Κονγκ για τις δουλειές τους όταν ο γιος τους ήταν 7 ετών, για να επιστρέψουν στο Τορόντο όταν εκείνος έγινε 15 και προκειμένου να έχει καλύτερη ιατρική περίθαλψη. Μιλούσε άπταιστα αγγλικά και κινέζικα.

Πήρε το πρώτο του δίπλωμα στην Πολιτιστική Ανθρωπολογία από το Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, το 2007. Αμέσως μετά, επέστρεψε στο Χόνγκ Κονγκ και το 2013 αποφοίτησε από την εκεί Σχολή Καλών Τεχνών, έχοντας επιλέξει ως κύριο αντικείμενο των σπουδών του τη φωτογραφία.

Την ίδια χρονιά ξεκίνησε να πειραματίζεται με σχέδια με μελάνι σε χαρτί, προτού ασχοληθεί και με τη ζωγραφική με λάδια. Μελετούσε την ιστορία της τέχνης και τα έργα των μεγάλων ζωγράφων –σαν τον Βαν Γκογκ, για παράδειγμα, που του άρεσε πολύ– μέσα από αναρτήσεις στο Instagram, στο Facebook, στο Tumblr και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτή η «μέθοδος μελέτης», που στην εποχή μας είναι εξίσου ιδιότυπη και κοινότυπη, συνέτεινε στο να εδραιωθεί το προφίλ του ως αυτοδίδακτου καλλιτέχνη.

Επιπλέον, επειδή στα ίδια μέσα «εξέθετε» τα έργα του, απέκτησε προοδευτικά έναν κύκλο ακολούθων και φίλων καλλιτεχνών που τον ενθάρρυναν και τον εκτιμούσαν και που του πρόσφεραν ουσιαστική υποστήριξη κατά την ταχεία, αν όχι φρενήρη, ανατολή του άστρου του στο στερέωμα της σύγχρονης τέχνης.

Οι επιρροές του Matthew Wong

Στα έργα που ο Matthew Wong δημιούργησε κατά τα 7 μόλις χρόνια της καριέρας του ως ζωγράφος, η κριτική αναγνώρισε έναν «νεο-Nabi», αναφερόμενη με αυτόν τον χαρακτηρισμό στην ομάδα «Les Nabis» που δραστηριοποιήθηκε κατά την τελευταία δωδεκαετία του 19ου αι. στο Παρίσι, χάρη στην οποία θεωρείται ότι δρομολογήθηκε η μετάβαση από το ρεύμα του ιμπρεσιονισμού –αλλά και την τότε τρέχουσα ακαδημαϊκή τέχνη– προς τον συμβολισμό και την αφηρημένη τέχνη.

Οι Nabis (που στα εβραϊκά σημαίνει «προφήτες») θεωρούσαν ότι μία τοπιογραφία οφείλει να υπερβαίνει την αναπαράσταση ενός φυσικού τοπίου, όσο κι αν την περιέχει αυτούσια. Και αυτό πρέπει να γίνεται με σκοπό η τοπιογραφία να συνιστά μία συνάρθρωση σχημάτων μεταφοράς και συμβόλων που δημιουργεί ο καλλιτέχνης, προκειμένου να αποπειραθεί μια απεικόνιση της «γεωγραφίας» του αχαρτογράφητου εσώτερου είναι της ανθρώπινης ψυχής.

Τα περισσότερα δημοσιεύματα συγκλίνουν στο ότι μεταξύ των Nabis, ο Matthew Wong επηρεάστηκε κυρίως από τους Edouard Vuillard και Paul Serusier. Η κριτική δεν παρέλειψε να επικαλεστεί ως επιρροή του Wong και τον Βαν Γκογκ, καθώς επίσης και τους Αμερικανούς ζωγράφους: Μίλτον Άβερυ, Άλεξ Κατζ και Λόις Ντοντ (της οποίας ένα πολύ πρόσφατο έργο συμπεριλαμβάνεται στην τρέχουσα ομαδική έκθεση με τον τίτλο «Η τύχη ενός κυττάρου» που διοργανώνει ο Ανδρέας Μελάς στον εκθεσιακό χώρο Martinos, στην οδό Πανδρόσου 50 στην Αθήνα).

Πηγή: www.lifo.gr