Το ελληνικό ελαιόλαδο και και πως μπορεί αν διεισδύσει στην τεράστια αγορά της Ινδίας

Μια πολύ ενδιαφέρουσα και κατατοπιστική αναφορά έφτασε πρόσφατα στα κεντρικά του υπουργείου Εξωτερικών στην Αθήνα, από την ελληνική πρεσβεία στο Ν. Δελχί, σχετικά με τις προοπτικές για την εξαγωγή και εμπορία ελληνικού ελαιολάδου στην τεράστια αγορά της Ινδίας.

Κεντρικό συμπέρασμα όπως τονίζεται από τους ίδιους τους συντάκτες της αναφοράς, ότι στην Ινδία διαμορφώνονται σταδιακά συνθήκες, που μελλοντικά θα οδηγήσουν στην κατακόρυφη αύξηση της ζήτησης ελαιολάδου. Και ότι πριν είναι αργά, το ελληνικό ελαιόλαδο πρέπει να βρει τη θέση του στα ράφια των καταστημάτων της ινδικής υποηπείρου.

Συγκεκριμένα, οι Ελληνες διπλωμάτες επισημαίνουν, κατ’ αρχάς, μια σειρά «αρνητικά σημεία» όπως:

— Η εν πολλοίς άγνοια του προϊόντος και των διαφορών μεταξύ των ποικιλιών του, τόσο από το κοινό, όσο-δυστυχώς-και από τους εισαγωγείς.

— Η επιμονή τόσο των εισαγωγέων όσο και των καταναλωτών να απαιτούν πάντασο το δυνατόν χαμηλότερες τιμές.

— Η εκμετάλλευση των δύο ανωτέρω αρνητικών στοιχείων από τους ιταλούς και ισπανούς εξαγωγείς, που, στηριζόμενοι στην άγνοια των ινδών καταναλωτών, διαθέτουν κατώτερης ποιότητας προϊόντα, που δεν μπορεί να βρουν θέση στα ράφια των καλών και ενημερωμένων καταστημάτων τροφίμων της Ευρώπης.

— Η από εικοσαετίας παρουσία στην ινδική αγορά ιταλικού και ισπανικού ελαιολάδου καθιστά δυσχερέστερη την εκ των υστέρων προώθηση ελαιολάδου άλλης προέλευσης, και μάλιστα ακριβότερου,
όπως το ελληνικό.

— Το μικρό μέγεθος των ελληνικών εξαγωγικών εταιρειών, που εξασφαλίζει μεν ποιότητα, αλλά εμποδίζει τα περιθώρια ελιγμών στο σκέλος των τιμών, για την αρχική είσοδο στην ινδική αγορά.

— Η έλλειψη brand name της Ελλάδας ως χώρας στην Ινδία.

— Η μη ύπαρξη αξιόλογων ελληνικών εστιατορίων στην Ινδία (με εξαίρεση το πασίγνωστο «Thalassa» στο τουριστικό κρατίδιο Goa, που συνιστάται από όλους τους τουριστικούς οδηγούς).

— Το γεγονός, ότι στα νοικοκυριά της μεσαίας και ανώτερης εισοδηματικής τάξης, η προετοιμασία των οικογενειακών γευμάτων γίνεται από υπηρέτες, που στο σύνολό τους προέρχονται από τα κατώτατα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα της ινδικής κοινωνίας, οι οποίοι ούτε μπορούν ούτε επιθυμούν να αλλάξουν τα παραδοσιακά υλικά, συμπεριλαμβανομένων των βρώσιμων ελαίων.

— Η επιμονή των ελλήνων εξαγωγέων για εξαγωγή της κορυφαίας ποιότητας ελαιολάδου (παρθένο έξτρα), αντί κατωτέρων ποιοτήτων ή κραμάτων (παρθένο έξτρα με κατώτερης κατηγορίας ελαιόλαδα), παρά τις προτιμήσεις της αγοράς.

Ως «θετικά σημεία», η αναφορά καταγράφει:

— Το μέγεθος της αγοράς, το οποίο, με τη συνεχή ανάπτυξη της μεσοαστικής τάξης, αναμένεται να αυξηθεί ακόμα περισσότερο.

— Η σοβαρή πιθανότητα να βελτιωθεί η ενωμέρωση των εισαγωγέων και καταναλωτών σχετικά με τις διαφορές στην ποιότητα των διαφόρων τύπων ελαιολάδου, η οποία είναι συνήθως ανάλογη με την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας.

— Η μεγαλύτερη εξοικείωση των ινδών με την Ελλάδα, σε σύγκριση με την προηγούμενη δεκαετία, λόγω αύξησης των ινδών τουριστών προς τη χώρα μας, που έχει ως αποτέλεσμα την γνωριμία τους με την
ελληνική κουζίνα.– Η μεγάλη απόσταση της Ινδίας από την Ευρώπη, που έχει ως αποτέλεσμα να φθάνει εξασθενημένη η δυσμενής εικόνα για την Ελλάδα, η οποία δημιουργείται λόγω της οικονομικής κρίσης από τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ.

— Η εισαγωγή τελευταίως στην Ινδία και άλλων προϊόντων διατροφής από την Ελλάδα (φέτα, φύλλο, έτοιμες πίττες, καταϊφι κλπ). Με τη συνέχιση της τάσης είναι σίγουρη και η διεύρυνση της γκάμας
των εισαγόμενων από την Ελλάδα προϊόντων διατροφής.

Περιγράφοντας μια εν δυνάμει «Στρατηγική εισόδου των ελληνικών εταιριών ελαιολάδου στην ινδική αγορά», οι Ελληνες διπλωμάτες τονίζουν:«Για την επιτυχία του εγχειρήματος εισόδου στην ινδική αγορά ελαιολάδου, θεωρούμε απαραίτητεςτις παρακάτω προϋποθέσεις:

— Καλό θα είναι η ενδιαφερόμενη εξαγωγική εταιρεία να διαθέτει τόσο έξτρα παρθένο όσο και απλό ελαιόλαδο ή/και pomace και αυτά σε μεγάλες ποσότητες, έτσι ώστε να έχει περιθώριο ελιγμών στην τιμή πώλησης, που όπως έχει πολλάκις τονιστεί είναι το πιο ευαίσθητο σημείο των ινδών εισαγωγέων και ο λόγος της αποτυχίας των έως τώρα προσπαθειών πολλών ελληνικών εταιρειών ελαιολάδου στην Υποήπειρο.

— Εξίσου σημαντική με τα ανωτέρω είναι η επιλογή από τον έλληνα εξαγωγέα ενός εισαγωγέα με μεγάλο δίκτυο διανομής σε τουλάχιστον δύο με τρεις από τις κύριες πόλεις της Ινδίας, μεταξύ των Δελχί, Μουμπάϊ, Μπενγκαλούρου, Τσεννάϊ, Χαϊντεραμπάντ και Αχμένταμπαντ, για την ευρύτερη προώθηση του προϊόντος τους.

— Επιπλέον, πρέπει να διασφαλιστεί η προβολή του προϊόντος με in-store προώθηση (που είναι ο πιο εύκολος τρόπος προβολής, αλλά με περιορισμένους αποδέκτες).– Ιδανικά, θα έπρεπε να διασφαλιστεί η προβολή του προϊόντος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπου οι ιταλοί και ισπανοί εξαγωγείς παίζουν τον κύριο ρόλο, με από καιρό σε καιρό επιθετικές διαφημίσεις, όπου θα υπερτονίζεται η ποιοτική ανωτερότητα του ελληνικού ελαιολάδου.

Για τον σκοπό αυτό ο έλληνα εξαγωγέας θα πρέπει να επιλέξει έναν δυναμικό ινδό επιχειρηματία, που θα έχει διάθεση να φέρει το καινούργιο στην αγορά της χώρας του, αρκεί να αναγνωρίσει, με τη βοήθεια του έλληνα εξαγωγικού διευθυντή, τη δυνατότητα του δικού του μακροπρόθεσμου οφέλους από τη στροφή του προς προϊόντα ανώτερης ποιοτικής αξίας.

— Οι έλληνες εξαγωγείς θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα του επιμερισμού του κόστους για τις ανωτέρω ενέργειες προβολής για την διείσδυση στην ινδική αγορά».

Συμπερασματικά, η έκθεση καταλήγει: «Η ινδική αγορά είναι μια δύσκολη αγορά για το ελληνικό ελαιόλαδο. Η άγνοια των ποιοτικών χαρακτηριστικών, τόσο στην επιχειρηματική όσο και στις καταναλωτικές συνήθειες της χώρας συρρικνώνει τα κριτήρια εισαγωγής, εμπορίας και αγοράς ελαιολάδου σε ένα και μοναδικό γνώμονα λήψης αποφάσεων, την τιμή.

Παρά ταύτα, έχοντας συνεχώς υπόψη, ότι πρόκειται για αναπτυσσόμενη αγορά στην -σε λίγα χρόνια- μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα του κόσμου και ότι, όπως συμβαίνει σε όλες τις αναπτυσσόμενες οικονομίες με θετικές προοπτικές εξέλιξης, η επιχειρηματική και καταναλωτική συμπεριφορά εξελίσσονται συνεχώς, θεωρούμε ως επιβεβλημένη την είσοδο του ελληνικού ελαιολάδου στην ινδική αγορά.

Με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης άνω του 7%, την μεσαία και ανώτερη εισοδηματική τάξη σε πορεία διεύρυνσης και την αυξανόμενη διάθεση ενημέρωσης των ινδών καταναλωτών σχετικά με την υγειϊνή διατροφή, διαμορφώνονται συνθήκες, που μελλοντικά θα οδηγήσουν στην κατακόρυφη αύξηση της ζήτησης ελαιολάδου.Πριν είναι αργά, το ελληνικό ελαιόλαδο πρέπει να βρει τη θέση του στα ράφια των καταστημάτων της Υποηπείρου»…