Περί ηγετών και… ηγετίσκων !

Της Αγγελικής Γυπάκη

Το υποστήριζα και θα το υποστηρίζω : Αυτή η δύσμοιρη χώρα έχει έλλειμμα ηγετών.

Και αναφέρομαι σε όλους, μηδενός εξαιρουμένου, είτε ανήκουν στη μία είτε στη άλλη πλευρά αυτής της οδυνηρής συγκυρίας που βιώνει ο τόπος.

Ο άξιος ηγέτης μίας χώρας διακρίνεται πριν από όλα για την φιλοπατρία του και την ειλικρινή του αγωνία για το συμφέρον του λαού του.

Ένας ηγέτης θυσιάζεται ( πολιτικά, οικονομικά ακόμη και βιολογικά -όταν αυτό σε άλλες εποχές ήταν αναγκαίο) για να εξασφαλίσει την ασφάλεια και την ευημερία του τόπου του .

Και παίρνει το ρίσκο να λάβει, αυτός ο ίδιος, τις δύσκολες έως δραματικές αποφάσεις, εφόσον -με απόλυτη συνείδηση της ευθύνης του -πιστεύει ειλικρινά   ότι είναι προς όφελος της πατρίδας του.

Ένας ηγέτης δεν έχει την πολυτέλεια να φοβηθεί το λάθος – αν εκ των υστέρων αποδειχθεί…λάθος η εκτίμηση του.

Και θα τιμήσει το ρόλο του ηγέτη γιατί ο λαός του γνωρίζει καλά ότι μόνο αυτός που πράττει έχει την πιθανότητα αλλά και το δικαίωμα να κάνει λάθος!

Ένας ηγέτης δεν επικαλείται προσχηματικά το ύψιστο αγαθό της Δημοκρατίας και του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης των πολιτών για να ….αποφύγει το μεγάλο ρίσκο.

Ποιο δηλαδή;

Το ενδεχόμενο -στην καλύτερη των περιπτώσεων – να κάνει λάθος ή … στη χειρότερη, να αποφασίσει με γνώμονα την εκλογική του πελατεία και το πολιτικό του μέλλον.

Ένας ηγέτης- κυρίως στις κρίσιμες στιγμές που βίωσε και βιώνει ο τόπος- δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα να συνυπολογίσει έστω και στο ελάχιστο το πολιτικό κόστος μιας απόφασης.

Δεν έχει το δικαίωμα να κωλυσιεργεί ή να επισπεύδει εξελίξεις για «να ρίξει την μπάλα»των ευθυνών είτε στον πολιτικό του αντίπαλο είτε στους απλούς και ανενημέρωτους ψηφοφόρους.

Και πολύ περισσότερο να αποποιηθεί της θεμελιώδους υποχρέωσης του να επιλέξει αυτός τελικά το δρόμο, στον οποίο θα οδηγήσει τη χώρα του.

Ένας ηγέτης οφείλει να είναι νηφάλιος, ευέλικτος και ισορροπιστής. Να αφουγκράζεται τις αγωνίες του λαού του και να ακούει τη γνώμη των συνεργατών του.

Όταν όμως έρθει η ώρα να πάρει τη μεγάλη απόφαση, οφείλει να ακούει μόνον τη φωνή της συνείδησης του ανεπηρέαστος από ανθρώπινα πάθη όπως είναι ο θυμός, η παρόρμηση, οι ιδεοληψίες και κυρίως τα μικροκομματικά και άλλα πρόσκαιρα και ιδιοτελή μικροσυμφέροντα, του ίδιου, του κομματικού του στρατού και της εκλογικής του πελατείας.

Έναν τέτοιον ηγέτη θα τον λατρέψει αλλά και θα τον μισήσει ο λαός του.

Το βέβαιο όμως είναι ότι θα τον γράψει η ιστορία με χρυσά γράμματα.

Έναν τέτοιο ηγέτη έχει χρόνια να δει η Ελλάδα. Και είναι το μόνο είδος του ηγέτη που αξίζει στους Έλληνες. ‘Οσο και αν αυτό ακούγεται υπεροπτικό.    

Γιατί αυτός ο λαός έχει μεν πολλά ελαττώματα. Έχει όμως και σπάνιες δεξιότητες που τον ανέδειξαν ιστορικά στην αφρόκρεμα του πνεύματος και του πολιτισμού.

Δυστυχώς τελευταία αποτύχαμε. Είμαστε πτωχευμένοι χρόνια τώρα . Ηθικά και οικονομικά. Και έρχεται πάλι το σκοτεινό κομμάτι της ιστορίας μας να επαναληφθεί.

Για μία ακόμη φορά οι σύγχρονοι ηγετίσκοι σπείρουν ανερυθρίαστα το Διχασμό.

Και όλα αυτά όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι το Έθνος μας οδηγήθηκε πολλές φορές στην καταστροφή για ένα και μόνο λόγο:   Γιατί το σαράκι της διχόνοιας αποδεικνύεται τόσο ισχυρό που κατατροπώνει ακόμη και αυτό το ανυπέρβλητο Ελληνικό Πνεύμα.

Οι σύγχρονοι Εφιάλτες αδυνατούν – αν δεν αρνούνται – να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Η μεγαλοψυχία του Έλληνα θα μπορούσε και αυτό να το… δεχθεί. Δεν έχουν τη στόφα του ηγέτη, θα πουν κάποιοι και… ορθά .

Δεν είναι όμως δυνατόν να μην τηρούν καν τα προσχήματα που ο θεσμικός τους ρόλος, τους επιβάλει.

Δεν είναι δυνατόν να μοιράζουν τον κόσμο ξανά σε… Βασιλικούς και Βενιζελικούς, σε συμμορίτες και φασίστες, σε ναινέκους και αρνητές.

Δεν μας αξίζουν και δεν τους αξίζουμε. Για μια ακόμη φορά παίρνουμε εμείς το ρίσκο της Μεγάλης Απόφασης και ορίζουμε μόνοι μας το μέλλον μας. Με το χέρι στην καρδιά και τη σκέψη στο συλλογικό όφελος. Για την Πατρίδα μας….