Μάλλον μεσαίοι ήταν οι δεινόσαυροι από άποψη θερμοκρασίας, καθώς μια νέα αμερικανική έρευνα έρχεται να δώσει απάντηση σε ένα ερώτημα που απασχολεί τους επιστήμονες εδώ και δεκαετίες.
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τα πλάσματα που κάποτε ήσαν κυρίαρχοι του πλανήτη μας για περισσότερα από 100 εκατ. χρόνια, εωσότου εξαφανίστηκαν πρν από 65 εκατ. χρόνια πιθανότατα από την πτώση ενός μεγάλου ουράνιου σώματος στη Γη, δεν ήσαν ούτε θερμόαιμα (ή ενδόθερμα), ούτε ψυχρόαιμα (ή εκτόθερμα), αλλά μεσόθερμα, δηλαδή είχαν μια ενδιάμεση θερμοκρασία.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον εξελικτικό βιολόγο Τζον Γκρέιντι του Πανεπιστημίου του Νέο Μεξικό, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Science”, σύμφωνα με το BBC και το πρακτορείο Ρόιτερς, μελέτησαν 21 είδη δεινοσαύρων, μεταξύ των οποίων τον επίφοβο Τυραννόσαυρο, τον μακρυλαίμη Απατόσαυρο, τον αρπακτικό Αλλόσαυρο, τον Τενοντόσαυρο και άλλους. Η συγκριτική μελέτη συμπεριέλαβε συνολικά 381 διαφορετικά είδη: θηλαστικά, πουλιά, ψάρια, καρχαρίες, σαύρες, φίδια, κροκοδείλους κ.α..
Η αξιολόγηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι δεινόσαυροι εμφάνιζαν ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμού που δεν χαρακτηρίζει ούτε ένα θερμόαιμο, ούτε ένα ψυχρόαιμο οργανισμό. Με άλλα λόγια, δεν έμοιαζαν ούτε στα σημερινά θηλαστικά και στα πουλιά (που είναι θερμόαιμα), ούτε στα ερπετά και στα ψάρια (που είναι ψυχρόαιμα). Αντίθετα, εμφάνιζαν έναν ενδιάμεσο ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμού. Αυτό σημαίνει, όπως είπε ο Γκρέιντι, ότι «είχαν φυσιολογίες που δεν είναι κοινές στον σημερινό κόσμο».
Για να υπολογίσουν τον ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμού των δεινοσαύρων, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια νέα «φόρμουλα», που λαμβάνει υπόψη τόσο τη σωματική μάζα των δεινοσαύρων, όπως προκύπτει από το μέγεθος των μηριαίων οστών τους, όσο και την ταχύτητα σχηματισμού των δαχτύλιων στα οστά τους (κάτι ανάλογο με τη δεντροχρονολόγηση που βασίζεται στους διαδοχικούς δαχτύλιους στον κορμό).
Αρχικά, στον 19ο αιώνα, οι επιστήμονες έτειναν προς την θεωρία ότι οι δεινόσαυροι ήσαν αργοί και ψυχρόαιμοι. Όσο όμως, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, ανακαλύπτονταν ολοένα πιο πολλά απολιθώματα πιο σβέλτων και επιθετικών δεινόσαυρων, η πλάστιγγα έγειρε σταδιακά προς την άποψη ότι ήσαν γρήγορα και θερμόαιμα ζώα.
Όμως η νέα έρευνα δείχνει ότι η αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου στη μέση. Στην εποχή μας υπάρχουν ακόμη λίγοι οργανισμοί (το πολύ δέκα είναι γνωστοί), κυρίως υδρόβιοι, που δεν μπορούν εύκολα να θεωρηθούν ούτε θερμόαιμοι ούτε ψυχρόαιαμοι, όπως είναι ο μεγάλος λευκός καρχαρίας, η μεγάλη θαλάσσια δερματο-χελώνα, η έχιδνα που γεννά αυγά και ο τόνος.
Οι αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι χάρη στον ενδιάμεσο μεσοθερμικό μεταβολισμό τους, οι δεινόσαυροι κατάφεραν να γίνουν πολύ μεγαλύτεροι από ό,τι ήταν εφικτό για οποιοδήποτε θηλαστικό. Όσο πιο θερμόαιμο είναι ένα ζώο, τόσο περισσότερο πρέπει να φάει για να έχει την απαραίτητη ενέργεια. Όμως, όπως είπε ο Γκρέιντι, «είναι αμφίβολο αν ένα λιοντάρι, μεγάλο όσο ένας Τυραννόσαυρος, θα μπορούσε ποτέ να βρει αρκετή τροφή για να επιβιώσει».
με Αριθμό Μητρώου 12691
