Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι οι χελώνες του γλυκού νερού δεν έχουν καμία παρουσία στη θάλασσα, ωστόσο μια διεθνής επιστημονική ομάδα ανακάλυψε ότι η συγκεκριμένη χελώνα φαίνεται να τολμά να διασχίζει όλο το Αιγαίο, από την Ελλάδα έως την Τουρκία και αντίστροφα.
Οι ερευνητές μελέτησαν την ευρέως εξαπλωμένη χελώνα του γλυκού νερού Mauremys rivulata, που δεν ξεπερνά σε μήκος τα 24 εκατοστά (πολύ μικρότερη από τις θαλάσσιες χελώνες) και η οποία ζει σε λίμνες και ποταμάκια σε διάφορες χώρες της ανατολικής Μεσογείου (ακτές Αδριατικής, Ελλάδα, Τουρκία, Λίβανο, Συρία, Ισραήλ κ.α.), αλλά επίσης σε νησιωτικές περιοχές, όπως η Κρήτη, πολλά άλλα νησιά του Αιγαίου και η Κύπρος.
Αυτό που εντυπωσίασε τους επιστήμονες, είναι ότι, παρά την μεγάλη γεωγραφική διασπορά τους, οι εν λόγω χελώνες εμφανίζουν μεγάλες γενετικές ομοιότητες, πράγμα που υποδηλώνει ότι έχουν καταφέρει από το παρελθόν -και μέχρι σήμερα- να διασχίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα θάλασσας.
Όμως, όπως αποδείχτηκε, προς μεγάλη έκπληξη των επιστημόνων, κάθε άλλο παρά διαφοροποίηση υπάρχει στο DNA των «ελληνικών» χελώνων από τις αντίστοιχες «τουρκικές». Οι ερευνητές ανέλυσαν 340 δείγματα από 63 τοποθεσίες της ανατολικής Μεσογείου και διαπίστωσαν, όπως είπε ο επικεφαλής της έρευνας καθηγητής, πως «είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και χελώνες που ζουν σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους, για παράδειγμα στην νοτιοανατολική Ευρώπη και στην ασιατική Τουρκία, εμφανίζουν σχεδόν ταυτόσημη γενετική σύνθεση».
Η πιθανότητα να έχουν μεταφέρει οι άνθρωποι τις χελώνες, απορρίφθηκε. Όπως ανέφερε η ερευνήτρια Μελίτα Βαμπέργκερ, «αντίθετα με άλλες χελώνες, η Mauremys rivulata ποτέ δεν ήταν δημοφιλής ως τροφή, επειδή βρωμάει τρομερά. Συνεπώς δεν υπάρχει προφανής λόγος γιατί να έχουν μεταφερθεί αυτές οι χελώνες σε τόσο μεγάλους αριθμούς».
Έτσι, μένει μόνο μια εύλογη εξήγηση, σύμφωνα με τους ερευνητές. Η χελώνα, αν και του γλυκού νερού, κολυμπάει και διασχίζει μόνη της το Αιγαίο! Μερικές φορές, μπορεί να το κάνει κατ’ ανάγκη, όταν τα παράκτια ενδιαιτήματά της σαρώνονται από καταιγίδες και οι χελώνες παρασύρονται στη θάλασσα.
«Προφανώς», δήλωσε η Μελίτα Βαμπέργκερ, «μπορούν να επιβιώσουν για πολύ καιρό στη θάλασσα, αρκετά ώσπου να καταλήξουν στην απέναντι ακτή – και αυτή η περιστασιακή ανταλλαγή είναι αρκετή». Η σχετική δημοσίευση έγινε στο περιοδικό ζωολογίας «Zoologica Scripta»
με Αριθμό Μητρώου 12691
