Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,
θανάτῳ θάνατον πατήσας,
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι,
ζωὴν χαρισάμενος!
(Ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, αφού πάτησε τον θάνατο με τον θάνατό του και χάρισε ζωή στους νεκρούς που ήταν στα μνήματα).
Θρυλείται πως άμα τη γνωστοποίηση του Αναστάσιμου γεγονότος οι χριστιανοί εξέφρασαν την αγωνία τους για την τύχη του Θεανρώπου, ρωτώντας ο ένας τον άλλον «Χριστός Ανέστη;» για να μάθουν αν ισχύει η πληροφορία. Το «αληθώς ανέστη» είναι η απάντηση που επιβεβαίωνε το γεγονός.
Σε κάθε περίπτωση ο ύμνος της Πασχαλινής Θείας Λειτουργίας του Βυζαντινού Τελετουργικού, αγνώστου προελεύσεως είναι ο χαιρετισμός των πιστών από την Ανάσταση έως και την Ανάληψη του Κυρίου.
Παιάνας της Ορθοδοξίας, είναι ο ύμνος που συνεγείρει τους πιστούς και τους καλεί να διατρανώσουν τη χαρά τους. Διασαλπίζει τη μεγαλύτερη νίκη πάνω στον μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου, τον θάνατο.
Με την ανάσταση του ενανθρωπήσαντος Θεού, ο θάνατος… θανατώθηκε – «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἄδου τήν καθαίρεσιν» – που σημαίνει περαιτέρω ότι ο φόβος ως το καθοριστικό στοιχείο της ζωής στον κόσμο τούτο εξαφανίστηκε, αφού πίσω από κάθε φόβο υφίσταται στην πραγματικότητα ο φόβος του θανάτου, συνεπώς ο άνθρωπος αναπνέει αληθινά τον αέρα της ελευθερίας.
Ο Άδης, ως όρος δηλωτικός του όποιου χώρου των ψυχών για τους ανθρώπους που πέθαναν, διαλύθηκε, σαν μία φυλακή που γκρεμίστηκε ολοσχερώς. Το μόνο που υφίσταται είναι η ζωή και το φως, γιατί ο Χριστός ως ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, δίνει ακριβώς αυτό που είναι και έχει: φως και ζωή. «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή». «Ἐγώ εἰμι τό Φῶς τοῦ κόσμου».
Ο ύμννος συνοψίζει τα γεγονότα του τελευταίου τριημέρου της Μεγάλης Εβδομάδας. Κατά τη Μ. Παρασκευή θανάτῳ θάνατον πατήσας, το Μ. Σάββατο τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος και την Κυριακή του Πάσχα Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Αυτή είναι και η σειρά των γεγονότων όπως απεικονίζεται στα Ευαγγέλια.
Το τροπάριο είναι τμήμα της Πασχαλινής Θείας Λειτουργίας του Βυζαντινού Τελετουργικού και ήταν σε χρήση κατά τον 5ο και 6ο αιώνα.
