Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες αναμείγνυαν το κρασί με το θαλασσινό νερό

Σύνταξη: ecozen.gr

Η ανάμειξη ελληνικού κρασιού και θαλασσινού νερού μπορεί να ακούγεται κάτι ασυνήθιστο σήμερα, αλλά κάποτε αποτελούσε πρακτική οινοποίησης στην Αρχαία Ελλάδα, η οποία αργότερα υιοθετήθηκε από τους Ρωμαίους.

Το θαλασσινό νερό δίνει στο κρασί μια περίεργη αλατότητα που αναμιγνύεται με τη γλυκύτητα του σταφυλιού και παράγει μια λεπτή γεύση, διατηρώντας ταυτόχρονα τη γεύση του κρασιού ως κυρίαρχη.

Επίσης, θα μπορούσε κανείς να πει ότι καθώς μια πρέζα αλάτι ενισχύει τη γεύση σχεδόν όλων των τροφίμων, το ίδιο κάνει και για ένα ποτήρι κρασί.

Η συγκεκριμένη πρακτική έχει ακολουθηθεί κατά τη διάρκεια των αιώνων, αν και υπάρχουν λίγοι οινοποιοί που το ακολουθούν σήμερα.

Κρασί και θαλασσινό νερό στην Ελλάδα

Η Αρχαία Ελλάδα είχε μια μακρά παράδοση οινοποίησης, κατανάλωσης και πώλησης κρασιού, χάρη στο ιδανικό ηλιόλουστο κλίμα, το βραχώδες έδαφος και την ιστορία του θαλάσσιου εμπορίου.

Οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν κρασί αναμειγνύοντάς το με νερό, συνήθως σε αναλογία 1 προς 3 (ένα μέρος κρασί προς τρία μέρη νερού). Είχαν ειδικά δοχεία για ανάμιξη και για ψύξη της απελευθέρωσης.

Η κατανάλωση κρασιού που δεν αναμειγνύονταν με νερό (άκρατος οίνος) θεωρούνταν βάρβαρη. Το κρασί χωρίς νερό χρησιμοποιούνταν μόνο ως φάρμακο για τους ασθενείς ή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ως τονωτικό.

Σύμφωνα με τα κείμενα που βρέθηκαν, οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν κρασί αναμειγνύοντας 50 μέρη γλεύκους με ένα μέρος θαλασσινού νερού.

Πολλοί πίστευαν ότι αυτός ο τρόπος οινοποίησης είχε διδαχθεί από τον Διόνυσο, τον θεό του κρασιού, όπως αποδεικνύεται από τον μύθο που υποστηρίζει πως όταν απειλήθηκε από τον μυθικό βασιλιά της Θράκης Λυκούργου, βρήκε καταφύγιο στη θάλασσα.

Το κρασί, το οποίο παρασκευάστηκε με ανάμιξη του μούστου με το θαλασσινό νερό, ονομάστηκε ανθόσμιος οίνος (κρασί που μυρίζει σαν λουλούδια). Ο Φανιάς Ερεσιός λέει για τη διαδικασία προετοιμασίας ότι «ένα μέρος του θαλασσινού νερού χύνεται σε πενήντα μέρη γλεύκους και μυρίζει σαν λουλούδι».

Πρώτη καταγραφή μίξης κρασιού και θαλασσινού νερού

Η πρώτη ιστορική αναφορά των αρχαίων Ελλήνων οινοποιών που ρίχνουν θαλασσινό νερό στο κρασί εμφανίζεται στα γραπτά του Ρωμαίου ιστορικού Κάτο του Πρεσβύτερου (234–149 π.Χ.).

Οι οινοποιοί της Κω στο Αιγαίο ήταν γνωστό ότι είχαν προσθέσει θαλασσινό νερό στα κρασιά τους για να τα διατηρήσουν.

Ο Κάτο ο Γέροντας δίνει λεπτομέρειες για την πρακτική, συμπεριλαμβανομένης της συλλογής θαλασσινού νερού μακριά από την ακτή, όταν η θάλασσα είναι ήρεμη, έτσι ώστε το νερό να έχει τη βέλτιστη περιεκτικότητα σε αλάτι.

Στο βιβλίο του ”De Agri Cultura” (περίπου 160 π.Χ.), ο Ρωμαίος ιστορικός κατατάσσει τον αμπελώνα ως την πιο σημαντική πτυχή κάθε αγροκτήματος.

Κρασί θαλασσίτιδας

”Thalassitis wine”, που σημαίνει “κρασί της θάλασσας” στα ελληνικά, είναι μια συγκεκριμένη ποικιλία λευκού κρασιού από το ασσύρτικο σταφύλι, που παράγεται μόνο στη Σαντορίνη.

Η θαλασσίτιδα παράγεται από αμπελώνες σε βραχώδεις πλαγιές και έχει πολύ χαρακτηριστική γεύση όπου τα εσπεριδοειδή αναμιγνύονται με μια λεπτή γεύση ορυκτών.

Υπάρχει ο ελάχιστα γνωστός – αλλά διάσημος στους κύκλους γνώστης του κρασιού – Θαλασσίτης Βυθισμένος: Το ειδικό κρασί της Σαντορίνης που είναι παλαιωμένο για πέντε χρόνια 25 μέτρα βάθος στην ανοιχτή θάλασσα.

Αυτό το εξαιρετικό κρασί έχει μια καπνιστή, αρωματική διάσταση με μια ένδειξη υδρογονανθράκων. Η γεύση του έχει μαλακώσει χωρίς καμία ένδειξη οξείδωσης.

Με πληροφορίες του Greek Reporter